Η -συγκλονιστική στην απλότητά της- αποκάλυψη της 20χρονης Νικολίνας στο καθημερινό ριάλιτι μόδας του ΣΚΑΪ, My style rocks, ότι είναι μια διεμφυλική γυναίκα, έγινε ως αναμενόταν viral, προκάλεσε συζητήσεις και σχόλια σε social media και τηλεοπτικά πάνελ.
Στα social media, η πλειοψηφία χειροκρότησε το θάρρος του νεαρού κοριτσιού, που θέλησε να μιλήσει για το ταξίδι φυλομετάβασης που ξεκίνησε από τα 12 της χρόνια, χωρίς βεβαίως να λείψουν και οι πλέον ακραίες εκδηλώσεις αποστροφής και απόρριψης, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την ανάρτηση του Κυριάκου Βελόπουλου, ο οποίος θεώρησε ότι «λέχθηκαν και ακούστηκαν τερατώδη πράγματα για μικρά παιδιά στις 18.00 το μεσημέρι».
Ας ξεπεράσουμε το γεγονός ότι οι μόνοι που θεωρούν τις 18.00 «μεσημέρι» (μια ώρα που οι περισσότεροι εργαζόμενοι πια έχουν σχολάσει ύστερα από οκτάωρα, δεκάωρα ή και 12ωρα καθημερινής εργασίας) είναι είτε οι εργαζόμενοι της νύχτας είτε οι αργόσχολοι κι ας σταθούμε στην ουσία της αντίδρασης, όχι μόνο του Κυριάκου Βελόπουλου, αλλά και άλλων που θίχτηκαν από μια τέτοια αποκάλυψη και μάλιστα στις 6.00 το απόγευμα.
Όπως για παράδειγμα το πάνελ της Κατερίνας Καινούργιου, που χαιρέτισε μεν το coming out της νεαρής κοπέλας, όμως προβληματίστηκε αν μια τέτοια συζήτηση είναι δόκιμο να γίνεται τηλεοπτικά, σε ένα σόου μόδας, χωρίς την παρουσία ειδικών, ενώ ο Ανδρέας Μικρούτσικος δήλωσε θιγμένος «από την τηλεορασοποίηση του θέματος». «Διαφωνώ ότι αυτό το θέμα πρέπει ντε και καλά να γίνει τηλεοπτικό προϊόν» τόνισε -την ώρα που αυτό ακριβώς έκανε.
«Το θέμα είναι πιο σοβαρό, δεν είναι τηλεοπτικό, θέλει ειδικούς» κατέληξε σοφά το πάνελ της εκπομπής, αφού πρώτα χωρίς την παρουσία κανενός ειδικού το είχε αναλύσει - σχολιάσει φυσικά στην τηλεόραση. Κι ύστερα άρχισαν να συζητάνε αν ήξερε η παραγωγή του My style rocks, με προφανή υπονοούμενα περί -ενδεχόμενης- μεθόδευσης της όλης αποκάλυψης και ανησυχία για τη μετάδοσή της σε μια χρονική ζώνη που παρακολουθούν παιδιά -τα οποία μπορούν να βλέπουν άφοβα ομοφοβικές εκρήξεις, προς Θεού όμως όχι και την ιστορία μιας διεμφυλικής γυναίκας...
Τι διδάσκει για άλλη μια φορά αυτή η προσέγγιση;
Τη στάση της τηλεόρασης απέναντι σε θέματα που αφορούν τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, που φαινομενικά διαχέεται από έναν προοδευτικό αέρα που προωθεί τα ίσα δικαιώματα για όλους, όμως στο βάθος παραμένει τυφλά προσκολλημένη στις πιο παρωχημένες συντηρητικές πεποιθήσεις -πάντα υπό το πρίσμα του τηλεοπτικού ανταγωνισμού.
Δηλαδή, μας αρέσουν τα coming out όταν γίνονται στο κανάλι μας, είμαστε επιφυλακτικοί όμως μπροστά σε όσα γίνονται σε ανταγωνιστικά κανάλια, ενώ απέναντι στο διαφορετικό δηλώνουμε υποστηρικτικοί κι επικροτούμε όμως παράλληλα θυμόμαστε να επιστρατεύσουμε τη σοβαρότητά μας, και αίφνης ανησυχούμε για τα παιδιά που παρακολουθούν…
Κι εδώ προκύπτει αβίαστα το ερώτημα: όταν για ώρες ατελείωτες τηλεοπτικού χρόνου, οι ίδιες εκπομπές -που τώρα στηρίζουν, αλλά κρατούν και μια επιφύλαξη απέναντι στην ανάγκη coming out μιας 20χρονης στην τηλεόραση στις 6.00 το απόγευμα- προσέφεραν άπλετο χρόνο στην αναμετάδοση των πλέον ακραίων ομοφοβικών απόψεων και χαρακτηρισμών προσώπων όπως ο Αχιλλέας Μπέος ή ο Αλέξης Κούγιας, ιεραρχών και άλλων γνωστών για τις ξεπερασμένες από την εποχή απόψεις τους, δεν παρακολουθούσαν παιδιά, νέοι, έφηβοι; Γιατί δεν υπήρξε η ίδια αγωνία – ευαισθησία – ανησυχία για το πόσο σοβαρά είναι αυτά τα θέματα και πόσο δεν πρέπει να μετατρέπονται σε τηλεοπτικό θέ(α)μα, αλλά χρήζουν ανάλυσης ειδικών;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Οι πιο ακραίες συντηρητικές απόψεις έχουν θέση και προβολή στην τηλεόραση, οι πιο ανθρώπινες, πραγματικά ουσιαστικές εξομολογήσεις, οι αληθινές ιστορίες, φυσιολογικών ανθρώπων, που με την ίδια την ύπαρξή τους δίνουν την καλύτερη απάντηση σε όσους εμμένουν στο παρελθόν, ας περιμένουν τουλάχιστον να νυχτώσει -να κοιμηθούν τα παιδιά…
Τα ίδια παιδιά, που ενδεχομένως αύριο -όπως προσφάτως- στη Θεσσαλονίκη θα λειτουργήσουν ως ανεξέλεγκτος όχλος απέναντι σε δυο φίλους που κάνουν τη βόλτα τους στην πόλη. Τα ίδια παιδιά, που θα μοιραστούν το κέφι των γονιών τους, όταν αυτοί σε ένα ομοφοβικό κρεσέντο αποκριάτικου ξεφαντώματος -στο οποίο συμμετείχε και Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων!- καίνε ένα ομοίωμα του Στέφανου Κασσελάκη (με μακριά περούκα και βαμμένα χείλια).
Όμως, και γι’ αυτά ακριβώς τα παιδιά, η ιστορία της Νικολίνας, που είχε το θάρρος και τη θέληση να τη μοιραστεί με όλο τον κόσμο, έχει μεγάλη αξία και σπουδαία χρησιμότητα. Γιατί καταδεικνύει ότι αυτό που κατά βάθος φοβούνται ορισμένοι μεγάλοι δεν είναι κάποια “περίεργα”, περιθωριακά, πλάσματα της νύχτας που πρέπει να μένουν μακριά από παιδιά, είναι μια αληθινή, λεπτεπίλεπτη, ευγενική, γενναία, αθώα και γεμάτη όνειρα 20χρονη…
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
