Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας ιδιαίτερα προβεβλημένος Έλληνας πολιτικός που ζηλεύει μέχρι λύσσας την τεράστια επιτυχία του Χαβιέρ Μιλέϊ. Το όνομα μπορεί να μην λέει κάτι, αλλά είναι ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής. Ο «El Loco» που σάρωσε την Κυριακή ή είναι όντως τέτοιος (τρελός) ή το πουλάει πολύ καλά. Κανένας δεν ξέρει και αυτοί που θα μάθουν πρώτοι είναι οι συμπατριώτες του. Και τα 14,5 εκατομμύρια που τον προτίμησαν από τον κεντρώο αντίπαλο του, που πήρε τρία εκατομμύρια ψήφους λιγότερες και όλοι οι υπόλοιποι που θα τον έχουν «αφεντικό» στο κεφάλι τους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Με ποσοστό (56%) που είχε να δει υποψήφιος σε προεδρικές εκλογές στην χώρα από τον 1973 και τον διάσημο (όχι τόσο η Εβίτα αλλά και πάλι) Χουάν Περόν!
Τα διεθνή ΜΜΕ μιλάνε στην ουσία για ακόμα ένα «τραμπίδιο» που ήρθε να φυτρώσει στην αμερικανική ήπειρο, καθώς πέρα από τον αυθεντικό (που ετοιμάζεται για τη ρεβάνς του) υπήρξε και ο Μπολσονάρου στην Βραζιλία. Εγώ δεν κρίνω και γιατί άλλωστε αφού ο καθένας κρίνεται από μόνος του. Δεν… τον ψήφισα κιόλας. Ο πρώην εκπαιδευτής τραντρικού σεξ, δηλώνει «αναρχοκαπιταλιστής», είναι σε σχέση (φρέσκια) με διάσημη ηθοποιό και τηλεπερσόνα της Αργεντινής, κυκλοφορούσε με αλυσοπρίονο στο μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής του καμπάνιας, για να δείξει ότι θα τα κόψει όλα τα κακά από τη ρίζα και γενικά πρόσφερε μια εύκολη και γρήγορη λύση με μπόλικο χαβαλέ και «μούρλια» στους ψηφοφόρους, που δεν θέλουν να ζορίζονται και με πολλά πράγματα. Είπε ότι θα τα αλλάξει όλα γρήγορα, οπότε το ψάρι τσιμπάει πάντα το δόλωμα του «γρήγορα», ειδικά αν αυτό που λες το φωνάζεις και δεν αφήνεις κανέναν άλλον να μιλήσει. Αν σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά, τότε θα καταλάβετε γιατί τουλάχιστον μια μεγάλη πολιτική «φίρμα» της εγχώρια σκηνής (πολιτικής, αλλά δυνητικά όχι μόνο) θα ήθελε να μπορεί να απελευθερωθεί από τις κομματικές του αγκυλώσεις και να ανοίξει τα φτερά του.
Με τα έργα και τις ημέρες του Μιλέϊ που θα γελάει προφανώς ο κόσμος σε λίγο καιρό, εκτός από αυτούς που θα υποφέρουν (όπως είδαμε και με τον «δίδυμο» του τον Μπολσονάρου) μέχρι και αυτός να φάει τα μούτρα του και να τον κυνηγάνε και αυτοί που τον ψήφισαν. Μαζί θα ανατροφοδοτείται (αν δεν έχει γίνει ήδη) και η κουβέντα για το «τέλος της πολιτικής». Για το πως μπορεί να έρθει ένας φωνακλάς κλόουν με τον λαϊκισμό να χτυπάει νέο ρεκόρ αποδοχής και να σαρώνει τα πάντα. Θα αναρωτηθούμε όλοι πόσο μπάχαλο τα έχουν κάνει όλα οι διεφθαρμένοι ή ανάξιοι πολιτικοί που προηγήθηκαν με αποτέλεσμα να παίρνουν την εξουσία διάφοροι τυχάρπαστοι. Ωραία κουβέντα σαν αυτές που έκαναν παλιά στις τράπεζες για τις συντάξεις στο στιλ: «αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία» και «όλοι οι πολιτικοί είναι λαμόγια» και άλλα τέτοια. Ακόμα λέγονται, αλλά περισσότερο στα social οπότε έχουν χάσει την αυθεντική γραφικότητα του παρελθόντος.
Στο τέλος κάθε τέτοιας κουβέντας πάντως -όταν ο καθένας τραβούσε το δρόμο του- πήγαινε λίγο αργότερα να ψηφίσει ξανά αυτούς που έβριζε πριν λίγο ή κάποιον που τον είχε βρίσει την προηγούμενη τετραετία και τον άλλαξε με αυτόν που έβριζε πριν λίγο. «Ναι αλλά αφού δεν πετυχαίνει κανένας; Ούτε οι σοβαροί, τι κάνουμε;». Και στην περίπτωση του Μιλέϊ αυτό είναι μια σωστή διαπίστωση. Ο νέος πρόεδρος είδε… φως και μπήκε, από τη στιγμή που ο απερχόμενος πρόεδρος Φερνάντεζ απέτυχε παταγωδώς και ο προερχόμενος από τη δικιά του διοίκηση αντίπαλος του El Loco, Σέρτζιο Μάσα έφαγε το ανάθεμα της αποτυχίας. Το πιο λογικό θα πείτε. Ναι, αλλά σε τέσσερα χρόνια μπορεί να ξαναψηφίσουν τον… Φερνάντεζ. Βλέπετε μετά από 21 χρόνια από την περίφημη αποχώρηση με ελικόπτερο από την οροφή του προεδρικού μεγάρου του τότε προέδρου Φερνάντο ντε λα Ρούα μετά από ένα 48ωρο βίας, λεηλασίας και 39 νεκρών στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης που βίωνε η Αργεντινή, το 56% των ψηφοφόρων της δίνει ψήφο εμπιστοσύνης σε κάποιον που υπόσχεται «δολαριοποίηση» της οικονομίας, όταν η σύνδεση του πέσος με το δολάριο ήταν βασικός παράγοντας που αυτή είχε καταρρεύσει το 2001! Αλλά αφού ένας οικονομολόγος, πρώην παρουσιαστής που μιλάει με το πνεύμα του αποθανόντος σκύλου του και λαμβάνει (και) πολιτικές συμβουλές από αυτόν, υποσχέθηκε ότι θα το κάνει καλύτερα οκ…μας αρκεί ο λόγος του. Άλλωστε έτσι δεν ψηφίζουμε;
Τελικά, βλέποντας τα αποτελέσματα στην εκλογική διαδικασία πολλών χωρών παγκοσμίως, δεν ξέρει κάποιος αν πρέπει να γελάσει με αυτούς που εκλέγονται ή με εμάς που ψηφίζουμε. Από την άλλη βέβαια υπάρχουν ο «κυρίαρχος λαός» και η «λαϊκή σοφία». Όπως βέβαια υπήρχε και η χαμένη Ατλαντίδα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
