Κάπου μεταξύ θεών (Γκάλης, Αντετοκούνμπο) και ανθρώπων υπήρχε μία ενδιάμεση κατηγορία αθλητών. Αυτοί που έφτασαν στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ, χάρη στο ταλέντο τους, χάρη στις επιδόσεις τους, χάρη σε όλα αυτά που κατέκτησαν αλλά κυρίως γι’ αυτά με τα οποία συνδέθηκαν. Ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς.
Βάλτε τους σε όποια σειρά θέλετε, μόνο κρατήστε και λίγο χώρο γιατί από εχθές έχουμε, σε αυτό το ενδιάμεσο tier, και μία ακόμη προσθήκη, τον Κώστα Σλούκα. Τον άνθρωπο που πρωταγωνίστησε στην κορυφαία βραδιά που έχουν ζήσει οι οπαδοί του Παναθηναϊκού από το πολύ μακρινό πια 2011. Για να το πετύχει αυτό έπρεπε να πάρει ένα πολύ μεγάλο ρίσκο.
Η ιστορία του αυτό το δεκάμηνο μοιάζει σαν να είναι από βγαλμένη από ταινία. Σαν τις ιστορίες μεγάλων αθλητών που τις βλέπουμε σε docuseries, μονταρισμένες και ξεκομμένες από τη μακρόσυρτη καθημερινότητα, ώστε να απορούμε: Καλά είναι δυνατόν να έχει συμβεί αυτό το πράγμα στην πραγματικότητα; Στον αληθινό κόσμο;
Ο Σλούκας ως Σπανούλης
Ένας τύπος που έγινε μέσα σε μία εβδομάδα άγιος και προδότης, ήρωας και παρτάκιας, εμπνευστής και μαύρο πρόβατο. Λίγες μέρες αφού ναυάγησαν οι διαπραγματεύσεις του με τον Ολυμπιακό, ο ίδιος πήγε και υπέγραψε στους απέναντι. Κι όχι στους οποιουσδήποτε απέναντι, αλλά σε αυτούς που είχαν φτάσει στη χειρότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας τους.
ΟΚ, υπάρχουν ρίσκα και ρίσκα αλλά σαν αυτό που πήρε ο Κώστας Σλούκας, μέσα στο κατακαλόκαιρο του 2023, σπάνια θα βρεις. Στα 33 του ρίσκαρε τα πάντα, παράτησε τις ρίζες του και πήγε στον Παναθηναϊκό. Αν φέτος τα πράγματα πήγαιναν στραβά, ο Σλούκας, όχι μόνο θα επιβεβαίωνε τους επικριτές του αλλά θα ξεκοβόταν από τις ρίζες του.
Καλά είναι και τα λεφτά αλλά όλοι για ένα κούτελο ζούμε. Και οι κορυφαίοι αθλητές ακόμα παραπάνω.
Θα τερμάτιζε την καριέρα του σε κάποια χρόνια από σήμερα και δεν θα ήξερε προς τα πού να γείρει το κεφάλι του. Ποιας ομάδας ο legend θα λογιζόταν. Στο ΣΕΦ δεν θα μπορούσε να πατήσει ποτέ. Στο ΟΑΚΑ, θα έπαιρνε μερικά χλιαρά χειροκροτήματα, σαν αυτά που παίρνει κάθε φορά που έρχεται ο Νικ Καλάθης. Σπουδαίος ναι, ηγέτης ναι, αλλά ποιων ομάδων;
Όταν όλα έμοιαζαν να στραβώνουν
Και στο πρώτο ματς που έδωσε με την πρώην του ομάδα, διαλύθηκε. Στους 75 οι παλιοί του συμπαίκτες, στους 51 οι καινούργιοι. Πολλά με λίγα. Σερί 27-0 σε πρώτη και δεύτερη περίοδο και εκείνος εξαφανισμένος στο άγχος του να αποδείξει, με τη σαγιονάρα ακόμα, ότι έκανε σωστά, ότι δεν έφαγε τζάμπα τόσο βρίσιμο.
Λίγες μέρες μετά, νέο ματς και νέα πίκρα. Εκεί ήταν εξαιρετικός αλλά έχασε στις λεπτομέρειες, μέσα στο ΟΑΚΑ. Στο ένα τον ισοπέδωσαν, στο άλλο τον κέρδισαν στα σημεία. Δεν ξέρω καν τι θα σκεφτόταν εκείνο το βράδυ γυρνώντας στο σπίτι του. Φαντάζομαι πάντως ότι τη χθεσινή βραδιά την είχε κάπου στην άκρη των ονείρων του.
Μετά ο ίδιος και ο Παναθηναϊκός είχε διάφορα σκαμπανεβάσματα. Σαν να ήταν συνδεδεμένες οι μοίρες των δύο τους, της ομάδας και του αρχηγού της. Όταν βρήκε και έναν συμπαραστάτη, τον Ναν, αυτόν τον απίστευτο τύπο που ήρθε στη μέση της χρονιάς από το NBA και άρχισε με το αλαζονικό του βλέμμα να βάζει καλάθια από παντού, ένα βάρος έφυγε από τις πλάτες του.
Και πάλι βέβαια, πολλές φορές έμοιαζαν ότι τα πάντα θα χαθούν. Νέα ήττα από τον Ολυμπιακό, ήττα στo πρώτο ματς των play-offs. Στα δύσκολα όλοι τον έψαχναν. Οι μεν για να τους σώσει, οι δε για να τον κοροϊδέψουν.
Τελικά πήρε την ομάδα από το χέρι και την οδήγησε στο πρώτο final-four μετά από χρόνια. Μία φορά εξαφανίστηκε, τέσσερις έδωσε σεμινάριο.
Ο χθεσινός τελικός ήταν η τελευταία πράξη του δράματος. Το docu-series της απόλυτης δικαίωσης του Σλούκα θα ερχόταν με την κατάκτηση του 7ου τροπαίου της ιστορίας του Παναθηναϊκού.
Δεν έχει κλείσει ούτε χρόνος από τότε που έκανε το βήμα. Απέναντί του ήταν η Ρεάλ (μία από τις καλύτερες που είδαμε ποτέ). Μπήκε στο γήπεδο και έδειχνε ασταμάτητη, όπως με τον Ολυμπιακό. Κάπου, με την άμυνα, το πράγμα ισορρόπησε και τελικά ο Παναθηναϊκός πέρασε μπροστά.
Και πάνω που το θηρίο έκανε την τελευταία του αντεπίθεση, όταν ο Παναθηναϊκός είχε μπροστά του μία άμυνα ζώνης των αστέρων της Ρεάλ, ο Σλούκας κοπάνησε ένα σκοτωμένο τρίποντο από τα 8 μέτρα και αμέσως μετά, δεύτερο τρίποντο. Σμπαράλια η ζώνη της Ρεάλ και εκατοντάδες χιλιάδες οπαδοί αυτών που τόσα χρόνια ήταν απέναντι, να κοιτάνε τον ουράνο και να μετράνε τα αστέρια.
Η χαμένη βολή
Τα τελευταία χρόνια, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, έχουμε μπλέξει με την ποσοτικοποίηση. Σύμφωνα με το απόλυτο ρητό της απομάγευσης των πάντων: οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια, τα άλλα είναι γνώμες. Οι αριθμοί σίγουρα δεν λένε ποτέ όλη την πραγματικότητα -καμία πραγματικότητα δεν χωράει ολόκληρη σε κώδικες, δίνουν όμως μία καλή βάση για να τη διαβάσεις.
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Αν κοιτάξεις τα στατιστικά του Σλούκα από τον χθεσινό τελικό θα βρεις ένα απειροελάχιστο στίγμα. Τα έβαλε κυριολεκτικά όλα, κάθε σουτ που επιχείρησε. Έχασε όμως μία βολή, 8/9 λένε οι στατιστικές.
Μόνο που δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο που να το έχασε ο Κώστας Σλούκας χθες το βράδυ. Ούτε καν αυτή τη μία βολή.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
