Το σπίτι σου θάφτηκε κάτω από τη λάσπη. Τέσσερα, πέντε…μέτρα. Σώθηκες ένας Θεός ξέρεις πως και έμεινες κοντά δύο μέρες βρεγμένος στη στέγη μέχρι να έρθει βοήθεια από εθελοντές. Κατεβαίνεις κάποια στιγμή και πας στην πλατεία του χωριού.
Έρχεται ο τοπικός κυβερνητικός βουλευτής να σου σφίξει το χέρι (με προσοχή μην κολλήσει και τίποτα) και σου λέει γεμάτος χαρά: «Θα τα φτιάξουμε όλα. Θα πάρεις δάνειο».
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση…
Ανέβασες την οικογένειά σου στην ταράτσα, προσπάθησες να ηρεμήσεις τα παιδιά σου που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Το κοπάδι σου, το βιός σου και το δικό τους, το μέλλον όλων σας πνίγηκε μέσα στο μαντρί. Τα νερά πέφτουν.
Προσπαθείς να φτιάξεις έναν χώρο στο σπίτι να έχει κάπου να κοιμηθεί η οικογένεια. Χάος παντού. Άκουσες ότι θα υπάρξει κρατική μέριμνα και βοήθεια για την υγειονομική ταφή των ζώων. «Ναι αλλά έχουμε ένα ζόρι, οπότε δεν ανοίγεις έναν λάκκο μόνος σου, κάπου να τα πετάξεις μέσα;» λέει ο «αρμόδιος» αντιπεριφερειάρχης.
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση…
Το νερό ήρθε και σε πέταξε σχεδόν έξω από το σπίτι σου. Ανέβηκες στον πιο πάνω όροφο, ο γείτονας (να είναι καλά) άνοιξε το σπίτι του. Το νερό κομμένο. Να πλύνεις το πρόσωπο σου, να πιεις μια γουλιά να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες. Βγαίνεις στη γύρα.
Πας στον κυρ Παντελή που ψωνίζεις καιρό μπας και υπάρχουν μιά-δυό εξάδες. Ευτυχώς, είχε. «Δώδεκα ευρώ» σου λέει, στο ταμείο. «Υπάρχει μεγάλη ζήτηση και…καταλαβαίνεις». Όντως καταλαβαίνεις. Ελεύθερη οικονομία… Καταπίνεις την περηφάνια σου, δίνεις τα λεφτά φεύγεις.
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση…
Άφησες τη μάνα σου, 85 χρονών στο χωριό μόνη της. Ο πατέρας είχε «φύγει» πριν λίγα χρόνια. Μια γειτόνισσα βοηθάει όσο μπορεί. Το πρωί μαθαίνεις πως το χωριό πνίγεται. Τρελαίνεσαι. Η μάνα έχει έρμο παλιό κινητό που έχει μείνει από μπαταρία (μήπως ούτως ή άλλως το ακούει;). Το σταθερό νεκρό. Βρίσκεις με τα χίλια ζόρια τη γειτόνισσα.
«Τη βολέψαμε στη σοφίτα, αδύνατο να τη μετακινήσουμε αλλού». Με κάποιο τρόπο, μετά από ώρες σχεδόν την άλλη μέρα το πρωί φτάνεις στο πατρικό σου. Τη βρίσκεις, μόνη, φοβισμένη, μούσκεμα.
Με μια προσευχή και ελάχιστη ελπίδα. Λυγίζουν τα γόνατά σου. Κάποια παλικάρια διασώστες τη βάζουν σε μια βάρκα. Εκεί που την πάνε είναι ο περιφερειάρχης. Με το γαλάζιο, ακριβό σπορ πουκαμισάκι του και τα προσεχτικά χτενισμένα γκρίζα μαλλιά του μιλάει στις κάμερες «Για πρωτοφανή φαινόμενα που υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας».
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση…
Είσαι εποχικός πυροσβέστης. Αρχές Σεπτεμβρίου γυρνάς με αντικατάσταση, από τον Έβρο στη Θεσσαλία για να κλείσεις μια αντιπυρική σεζόν που θύμιζε κόλαση. Μήπως και ξεκουράσεις και το κορμί σου και να σκεφτείς τι θα κάνεις το χειμώνα. Το νερό έρχεται και παίρνει τις σκέψεις και την ξεκούραση. Τρέχεις να σώσεις, ότι και όποιον σώζεται, όπως πάντα.
Με τα λίγα μέσα που έχεις στα χέρια σου, όπως πάντα. Κάποια στιγμή κάθεσαι να ξαποστάσεις και ανοίγεις το κινητό να δεις τι γίνεται. Φουλ από δηλώσεις υπουργών για το… δράμα του κόσμου.
Στέκεσαι σε έναν που φωτογραφίζεται με σκαρπίνι να αστράφτει δίπλα σε τρεις κούτες μακαρόνια και θυμάσαι που έλεγε: «Τι να τους κάνουμε τόσους πυροσβέστες όλο το χρόνο;».
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση…
Το έχτισες με κόπο το σπίτι στο Νότιο Πήλιο. Ωραίο μέρος, παραλιακό. Εκεί μεγάλωσες, εκεί έμεινες, αυτό κληρονόμησες και το έκανες κουκλί με τα χεράκια σου. Και δίπλα ένα πιο μικρό να νοικιάζεις έναν, δύο μήνες το καλοκαίρι να βγαίνει ένα εισόδημα επιπλέον.
Κατέβηκε θεριό το νερό από το βουνό. Λες και το κατέβασε όλο. Πέτρες, χώμα, δέντρα…
Καταστροφή!
Αν αντέχουν τα χέρια θα ξεκινήσεις από την αρχή. Κι αν γίνουν πάλι τα ίδια; Ακραίο το φαινόμενο, αλλά –τώρα που το σκέφτεσαι- καθαρίστηκαν ποτέ τα ρέματα ψηλά; Μπαίνεις στο facebook και χαζεύεις βίντεο. Έχει ανεβάσει ένα και η (υπερ)δραστήρια αντιπεριφερειάρχης.
«Ανοίγουν σταδιακά οι δρόμοι» λέει. Στην εικόνα ένα έρμο και μόνο μηχάνημα σπάει ένα τεράστιο κομμάτι τσιμέντου και το πετάει μέσα στο ρέμα. Σχεδόν το φράζει σε εκείνο το σημείο. Αυτό το ρέμα που έπνιξε εσένα ή κάπου αλλού κάποιον άλλον.
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση…
Είσαι 75 χρόνων. Σύνταξη; Που λέει ο λόγος. Άμα δεν δουλέψεις ακόμα πως θα ζήσεις. Στα χωράφια έμαθες, εκεί θα φύγεις όπως φαίνεται. Τώρα πρέπει να τα ξεκινήσεις όλα από την αρχή. Χάθηκαν μηχανήματα, εργαλεία, λιπάσματα. Τέλος πάντων, θα πάρεις αποζημίωση σου είπαν.
«Και πως θα γίνει αυτό;» ρώτησες. «Ε, αύριο μεθαύριο θα ανοίξει η ειδική ηλεκτρονική πλατφόρμα» σου είπαν. «Αλλιώς δεν γίνεται;» ρωτάς. «Ε, ποιος να φτάσει εδώ πέρα» σου λένε. Σκέφτεσαι ότι κάπως θα πρέπει να βρεις την κόρη σου στην Γερμανία, που πήγε πριν από έξι-εφτά χρόνια γιατί δεν έβγαινε η ζωή στην Ελλάδα. Δεν έχεις και ρεύμα. Μακάρι να μη θέλουν και τίποτα χαρτιά, γιατί έχουν κλείσει και όλες οι υπηρεσίες γύρω- γύρω και πρέπει να πας στη Λάρισα.
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση…
Είδες τον χάρο με τα μάτια σου. Το νερό σε φόβιζε με τη βοή του, πριν καν νιώσεις τη δύναμή του. Έψαχνες ένα ψηλό μέρος με αγωνία. Τη μισή αγωνία. Ή άλλη μισή ήταν να έχεις μαζί σου τα παιδιά σου. Τα δύο σκυλιά σου. Την οικογένειά σου. «Κανένας πίσω», έλεγε όχι το καθήκον αλλά η ψυχή σου. Τα κατάφερες! Και να είναι καλά εκείνα τα παιδιά που τα έβαλαν και αυτά στη βάρκα. Κουβέντα δεν είπαν. Και φτάνεις στο σχολείο που άνοιξε για να υποδεχθεί, όλον τον κόσμο. Να βρει μια γωνιά, μου κουβέρτα να ξαποστάσει.
Είσαι βρεγμένη, φοβισμένη, αποκαμωμένη. Και αυτά τα έρμα τα ζωντανά σα να αναρωτιούνται τι είναι αυτό που συμβαίνει. Εκεί δίπλα σου φοβισμένα. Πας να μπεις μέσα.
Έρχεται η υπεύθυνη του δήμου έξαλλη… «Που πάτε με τα σκυλιά μέσα;;; Απαγορεύεται!!!».
Θέλεις να πεις ότι μια γωνιά λίγο παράμερα θα βρεθεί. Δεν θα ενοχλήσεις κανέναν. Ούτε αυτά. Ουρλιάζει! Σέρνεις τα πόδια στο προαύλιο. Με μια κουβερτούλα, την κουκούλα από το φούτερ και αυτά αγκαλιά, θα βγάλετε μαζί και αυτή τη νύχτα στην υγρασία.
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση…
Σερφάρεις στα social media. «Η φύση εκδικείται» γράφει με απέραντη επιστημονική γνώση, ο Βασίλης Παπαρούνας στη φωτογραφία ενός χείμαρρου που έγινε πέντε φορές μεγαλύτερος σε πλάτος και πήρε μαζί ένα σπίτι και έναν άνθρωπο που έμεινε για να το προστατεύσει και βρήκαν το κορμί του στην Εύβοια.
«Που ήταν οι αλληλέγγυοι; Εεεε;;» σχολιάζει μη Βέρα Γραβιέρα-Παλαιολόγου, υποψήφια δημοτική σύμβουλος Άνω Πεζούλας με σύνθημα «Πρώτα ο άνθρωπος».
«Μήπως ήταν ο βομβαρδισμός των νεφών για να καλλιεργηθεί η Σαχάρα, που πήγε στραβά;» ρωτάει με νόημα η Φωτεινή Ορδοδόξου, κάτω από ποστ του Φανούρη Τραχανοπλαγιά για τις «περίεργες» πλημμύρες στη Λιβύη.
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση, σίγουρα. Απλά όπως και το νερό καμιά φορά φουσκώνει και τα παρασέρνει όλα.
Κατά τα άλλα, ψυχραιμία…
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
