Και στο τέλος κερδίζει ο Βελόπουλος. Στην προσπάθεια να αναδειχθεί ο πραγματικός νικητής των ευρωεκλογών, εκτός από τον τυπικό που είναι η Νέα Δημοκρατία που κατέγραψε το μεγαλύτερο ποσοστό στις κάλπες, σκοντάφτουμε πάνω σε ένα σωρό «μη νικητές», αν όχι «ηττημένους».
Η Νέα Δημοκρατία βλέπει το 41% ως ένα peak που μοιάζει βγαλμένο από άλλες εποχές, παρότι επιτεύχθηκε σκάρτους δώδεκα μήνες πριν. Βεβαίως, είναι διαφορετικό το διακύβευμα των δύο αναμετρήσεων, αλλά οι 13 μονάδες προς τα κάτω είναι πολλές.
Πολλές επίσης είναι και οι 5 μονάδες κάτω από το όριο του 33% που έθεσε ο πρωθυπουργός ως στόχο τις τελευταίες εβδομάδες. Έχει τρομερό ενδιαφέρον και θα αναλυθεί σε επόμενο κείμενο, το δίλημμα του Μητσοτάκη για το «από εδώ και πέρα». Πώς θα μεταφραστεί το 41% που έγινε 28%; Του γύρισαν την πλάτη οι πολύ δεξιοί ψηφοφόροι του κόμματος; Ή μήπως τον εγκατέλειψε το κέντρο λόγω των επιλογών Μπελέρη και Αυτιά στο ψηφοδέλτιο;
Και το πιο βασικό; Τι θα κοιτάξει να φέρει πίσω πρώτα; Το «κεντροαριστερό» κοινό όπως ξέφυγε λίγο στον Κωνσταντίνο Κυρανάκη χθες στο MEGA, ή το πολύ δεξιό;
Ο ΣΥΡΙΖΑ που μέσω των δηλώσεων του προέδρου του θα είχε το 2 μπροστά από το τελικό του σκορ, κέρδισε μεν το ΠΑΣΟΚ στη μάχη της δεύτερης θέσης, αλλά με ένα μάλλον φτωχό 15%. Δεν θα μου κάνει έκπληξη αν ο πρόεδρος Κασσελάκης νιώθει ευχαριστημένος σήμερα το πρωί, με δεδομένο ότι το κόμμα κινδύνεψε με οριστική διάλυση λίγους μήνες πριν.
Σε καμία περίπτωση όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε κάτι (εκτός από το ΠΑΣΟΚ) σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση. Και ο πρόεδρος Κασσελάκης εμφανίστηκε μάλλον ταπεινότερος απ' όσο τον έχουμε συνηθίσει στις χθεσινές δηλώσεις του.
Το ΠΑΣΟΚ έχασε τον μεγάλο στόχο, δηλαδή την εδραίωση στη δεύτερη θέση. Αχνοφάνηκε να τα καταφέρνει σε δυο τρεις από τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αλλά θα πρέπει να βολευτεί με αυτό το μισερό 12,79%. Βλέπετε κάποιου είδους νίκη εδώ;
Ο μεγάλος νικητής της χθεσινής μάχης έχει ακροδεξιό πρόσημο μπροστά από το κόμμα του και είναι ο άνθρωπος που μάθαμε από τις τηλεπωλήσεις κεραλοιφών, ο Κυριάκος Βελόπουλος. Του πιστώνεται ότι πήρε έξυπνα ένα μεγάλο πατριωτικό, ακροδεξιό κομμάτι από την πίτα των άλλοτε ψηφοφόρων της ΝΔ, που θέλουν να την τιμωρήσουν για «εγκλήματα» όπως το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Κανείς στο ΚΚΕ δεν νιώθει χαρούμενος που το κόμμα έχασε μια θέση στην κατάταξη από την Ελληνική Λύση, αλλά τουλάχιστον η συσπείρωση των ψηφοφόρων του μίλησε ξανά και το κράτησε μια ανάσα από το 10%.
Σε αυτούς που χαμογελούν από χθες το βράδυ, μπορεί να προστεθεί η ΝΙΚΗ, και φυσικά η Αφροδίτη Λατινοπούλου που στο μοναδικό πραγματικό θρίλερ της βραδιάς κατάφερε να κερδίσει μια έδρα για την Ευρωβουλή.
Όσον αφορά τη Νέα Αριστερά, παρότι δεν στερείται ικανών στελεχών, μοιάζει ήδη (πολύ γρήγορα δηλαδή) να μοιάζει πραγματικά παλιά. Χωρίς σύνθημα, χωρίς πέρασμα στο πελαγωμένο κεντροαριστερό κοινό που είναι σαφές ότι δεν έχει να πιαστεί πια από πουθενά.
Η αποχή και ο ελέφαντας στο δωμάτιο
Με την αποχή που άγγιξε το 60%, και διεκδικεί τον άτυπο τίτλο του έτερου μεγάλου νικητή της βραδιάς, υπάρχουν δύο αναγνώσεις της που στην πραγματικότητα δεν απασχολούν κανέναν στο πολιτικό τοπίο, αλλά είναι κάτι σαν κραυγή από το εκλογικό σώμα.
Ισχύει -δυστυχώς- το απολίτικο εκατοντάδων χιλιάδων που ενισχύουν το κλισέ «τους κέρδισε η παραλία». αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, δεν είναι απόλυτα δική τους ευθύνη αυτό το mentality, αλλά σίγουρα είναι ΚΑΙ δική τους.
Αυτή είναι η μία ανάγνωση, η χαλαρή, η πλακατζίδικη, το χιλιοειπωμένο κλισέ.
Αλλά υπάρχουν ακόμα δύο. Η μία: ο κόσμος δεν έχει τι να ψηφίσει, δεν εκφράζεται από κανέναν, και εδώ όταν λέμε κόσμος, εννοούμε κατά βάση δημοκρατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους, διότι εκλογές με τις εκλογές, τα ακροδεξιά μορφώματα είναι σαφές ότι ενισχύονται, τσιμπάνε.
Ποια είναι η έτερη ανάγνωση που μας διαφεύγει σχετικά με την αποχή και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την από πάνω; Ο κόσμος δεν προτιμά τον φρέντο εσπρέσο, δεν «έβλεπε Κοκλώνη και ξεχάστηκε», δεν είναι μια γενιά που βλέπει μόνο TikTok.
Υπάρχει ένα σεβαστό ποσοστό όσων απέχουν, που το κάνουν ως πολιτική δήλωση. Όχι ως κομπάρσοι στους Δέκα Μικρούς Μήτσους, που νομίζουν ότι οι ευρωεκλογές είναι μάθημα της Β' Λυκείου.
Σαφώς, μπορείς αν δεν εκφράζεσαι από κανέναν, να κάνεις τον κόπο μέχρι την κάλπη και να ρίξεις άκυρο (ή λευκό;). Αλλά μεταξύ μας μιλάμε, αυτή είναι μια κίνηση που θα έκαναν ελάχιστοι.
Το πολιτικό σύστημα τους σνομπάρει, τους γυρνάει την πλάτη και τελικά, δείχνει στην πλειοψηφία του ότι δεν τους χρειάζεται. Ναι, την ημέρα των εκλογών και τις αμέσως προηγούμενες, τα κραταιά κόμματα καλούν άπαντες να ψηφίσουν. Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι δεν τους νοιάζει και τόσο όλους.
Οι μεν (ΝΔ) δεν καίγονται για αυτήν την ψήφο έχοντας μια παραδοσιακά μεγάλη κομματική συσπείρωση, οι δε (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) που θα μπορούσαν να κερδίσουν κάτι από αυτό, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι σε θέση να τους προσφέρουν τίποτα.
Γνωρίζουν την αρχηγική τους ένδεια τη δεδομένη στιγμή και προτιμούν να πάνε πάσο.
Ο (κάθε) Βελόπουλος και η (κάθε) Λατινοπούλου; Ε, δεν νομίζω ότι θα τα έβαζαν ποτέ με την αποχή. Είναι στην κυριολεξία αυτό που λέμε, το «δεξί τους χέρι».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
