Ήταν αρχές του περασμένου αιώνα όταν η Marcela Gracia και η Elisa Sanchez, δύο ερωτευμένες γυναίκες που ζούσαν στην Ισπανία, προχώρησαν σε μία αδιανόητη για την εποχή «κομπίνα». Πήγαν και παντρεύτηκαν στον ναό του Αγίου Γεωργίου της πόλης Coruna. Προκειμένου να τα καταφέρουν, η μία εκ των δύο μεταμφιέστηκε σε άντρα.
Όταν η πράξη τους αυτή αποκαλύφθηκε στο μικρό χωριό στο οποίο κατοικούσαν, η ζωή τους θα άλλαζε για πάντα. Αντιμετώπισαν έναν εξαγριωμένο όχλο, έχασαν τη δουλειά τους, στις εφημερίδες γράφτηκαν ηθικοπλαστικοί λίβελλοι εναντίον τους, ενώ εκδόθηκε και ένα ένταλμα σύλληψης εις βάρος τους.
Μετανάστευσαν στην Πορτογαλία, συνελήφθησαν, επρόκειτο να εκδοθούν στην Ισπανία (κανονικά, σαν να ήταν εγκληματίες) και τελικά κατάφεραν να διαφύγουν στην Αργεντινή προκειμένου να ζήσουν, εκεί όπου κανείς δεν τις ήξερε, όπως ακριβώς ήθελαν: Η μία δίπλα στην άλλη. Η αγάπη τους είχε την ατυχία να γεννηθεί το 1901 και η κοινωνία δεν ήταν ακόμα έτοιμη να την αποδεχτεί ως φυσιολογική.
Η θεσμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών
Έναν ακριβώς αιώνα μετά, η Ολλανδία γινόταν η πρώτη χώρα που θέσπισε τον γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών γαργαλώντας τα συντηρητικά ένστικτα της Ευρώπης. Για την επόμενη χοντρικά δεκαετία, η συγκεκριμένη χώρα είχε γίνει ανέκδοτο στην Ελλάδα. Σύμβολο μη ανδροπρεπούς κοινωνίας. Ταυτόχρονα, κάτι τελείως εξωτικό και μακριά από εμάς: «Εκεί που παντρεύονται οι gay και καπνίζουν νόμιμα χασίς».
Έκτοτε μεσολάβησαν πάρα πολλά. Ο κόσμος είναι πια τελείως διαφορετικός και το ζήτημα του γάμου αλλά και της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Όχι ως επιστημονική φαντασία ούτε ως μέρος του εξωτερικού δελτίου που κοιτάει με φθόνο και απαξίωση τις παραξενιές των Φραγκολεβαντίνων. Αντιθέτως, έρχεται ως πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης η οποία μάλιστα είναι συντηρητική.
Έτσι, στο επόμενο χρονικό διάστημα και μέχρι τα τέλη του Φεβρουαρίου, η ελληνική κοινωνία θα στοχαστεί σχετικά με το αν η χώρα μας θα γίνει η 37η χώρα στον πλανήτη όπου θα προβλέπεται ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Αν θα ακολουθήσει δηλαδή την Ολλανδία, τη Γαλλία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, το Βέλγιο, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Κούβα και πολλές ακόμα χώρες, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, που έχουν αναγνωρίσει την ισότητα στον γάμο.
Στην προσπάθειά της αυτή, η κυβέρνηση θα βρει συμμάχους στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τους λεγόμενους «δημοκρατικούς πολίτες» (κατά το πασοκικά λεγόμενον) και (ελπίζω) στα κόμματα της αριστερής και της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης. Απέναντί της θα βρει προφανώς τα τρία ακροδεξιά ή φονταμενταλιστικά κόμματα της Βουλής, που θα βρουν ευκαιρία να επανεπιβεβαιώσουν τον λόγο της ύπαρξής τους: τους Σπαρτιάτες, τη Νίκη και την Ελληνική Λύση. Θα αναμετρηθεί όμως και με τον εαυτό της.
Ένα μεγάλο μέρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας (ίσως το μεγαλύτερο) είναι από σκεπτικό ως τελείως αρνητικό στο ενδεχόμενο να θεσμοθετηθεί ένα νομικό πλαίσιο που να επιτρέπει τον γάμο, πόσο μάλλον την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Ήδη έχουν ταχθεί εναντίον ένας πρώην Πρωθυπουργός (Αντώνης Σαμαράς), ένα σημαίνον κυβερνητικό στέλεχος (Μάκης Βορίδης) και αρκετοί βουλευτές του κόμματος (Πλεύρης, Μηταράκης, Άννα Καραμανλή, Καραγκούνης κ.ά).
Είτε το κάνουν επί πράγματι διαφωνούν ιδεολογικά και επί της αρχής με το πνεύμα του νομοσχεδίου είτε γιατί θέλουν να μην προκαλέσουν το συντηρητικό εκλογικό τους κοινό. Αυτό το κοινό που σε έναν κόσμο που μοιάζει να καταρρέει από ανισότητα, κλιματική κρίση και γεωπολιτική αστάθεια, προβληματίζεται για το μέλλον του όταν αυτό έχει να κάνει με το αν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πρέπει να έχουν δικαίωμα να παντρευτούν.
O κακοποιητικός λόγος και η ακροδεξιά ατζέντα
Το κακό στην όλη υπόθεση είναι ότι η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα θα πρέπει για ακόμα μία φορά -πριν κατακτήσει κάτι αυτονόητο- να υποστεί έναν αδιανόητα κακοποιητικό λόγο. Σαν να πρέπει να πληρώσει το τίμημα της νομικής της αναγνώρισης με το να ακούνε οι άνθρωποι που ανήκουν σε αυτή «γνώμες» για τη ζωή τους και για τις επιλογές τους. Γνώμες που τους τοποθετούν εκτός αυτού που θεωρείται «κανονικό» ή ακόμα χειρότερα «μέρος της φύσης». Λες και βγήκαν από κάποιο εργαστήριο.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που πολιτικές που μοιάζουν σήμερα αυτονόητες βρήκαν απέναντί τους την αντιδραστικότητα της περίφημης λαϊκής δεξιάς και των ακόμα πιο περίφημων εκκλησιαστικών κύκλων. Να θυμίσουμε εν τάχει: αμβλώσεις, κατάργηση του θεσμού της προίκας, αποποινικοποίηση της μοιχείας, καθιέρωση πολιτικού γάμου, σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, αναγραφή θρησκεύματος στις ταυτότητες, χορήγηση ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς, αποτεφρωτήρια και πολλά ακόμη.
Ούτε είναι η πρώτη φορά που αυτοί οι κύκλοι καταφέρνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να θέσουν την ατζέντα τους με έξυπνο τρόπο. Στην προκειμένη, με το να κρύβονται πίσω από τα δικαιώματα του παιδιού, τα οποία προφανώς εργαλειοποιούνται στο όνομα ομοφοβικών εξάρσεων που ντρέπονται να παραδεχτούν ότι είναι ομοφοβικές.
Μου είναι δύσκολο να πειστώ ότι νοιαζόμαστε τόσο για τα δικαιώματα του παιδιού σε μία κοινωνία που η παιδική εργασία το καλοκαίρι είναι «χαριτωμένη» και η απειθαρχία είναι παράγοντας έλλειψης του απαιτούμενου αριθμού χαστουκιών. Για όσους όμως έχουν ειλικρινείς τέτοιους προβληματισμούς πρέπει να υπενθυμίσουμε κάτι.
Το πραγματικό δικαίωμα του παιδιού είναι να ανατραφεί σε ένα περιβάλλον αγάπης και στοργής. Δεν νομίζω κανείς να πιστεύει ότι αυτό το περιβάλλον το εξασφαλίζει απαραίτητα ένα ετερόφυλο ζευγάρι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να παρουσιάσω σε αυτό το σημείο μία σειρά άθλιων γονεϊκών συμπεριφορών που βρίσκουμε συχνά-πυκνά μπροστά μας και στην καθημερινότητάς μας από κατά τα άλλα 100% αρσενικούς άντρες και 100% θηλυκές γυναίκες, από μητρικά και πατρικά πρότυπα.
Προφανώς, βέβαια, δεν είναι ότι ανακαλύπτεται η πυρίτιδα ή η Αμερική εδώ πέρα. Πάρα πολλά ομόφυλα ζευγάρια, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μεγαλώνουν παιδιά, εκμεταλλευόμενα διάφορα παραθυράκια του νόμου. Όπως για παράδειγμα στο δικαίωμα τεκνοθεσίας από έναν μόνο γονέα (που υπάρχει από το 1946) ο οποίος προφανώς αφού υιοθετήσει ένα παιδί έχει κάθε δικαίωμα να συζήσει με οποιονδήποτε, όποιο και αν είναι το φύλο του.
Αλήθεια, έχει κάτσει κανείς να σκεφτεί τι θα σήμαινε μία ενδεχόμενη απαγόρευση της ανατροφής ενός παιδιού από ένα ομόφυλο ζευγάρι; Πώς θα λειτουργούσε; Με τι διαδικασίες θα μπορούσε να εμποδιστεί αυτή σε μία δημοκρατική και ευνομούμενη πολιτεία; Πώς θα μπορούσε το κράτος να παρέμβει στην ερωτική ζωή ενός ανθρώπου και πώς θα μπορούσε να αστυνομεύσει το ποιον βάζει ο καθένας στο σπίτι του; Πόσες χιλιάδες παιδιά θα έμεναν ορφανά σε μία τέτοια περίπτωση;
Δικαιώματα μακριά από πλειοψηφίες
Στην πραγματικότητα, καμία συνθήκη δεν θα διαφοροποιηθεί από την υφιστάμενη κατάσταση. Αυτό που θα διαφοροποιηθεί είναι ότι πλέον (ελπίζουμε ότι) θα υπάρξει και νομική αναγνώριση για ένα ζήτημα το οποίο μέχρι σήμερα το ελληνικό κράτος παρίστανε ότι δεν το βλέπει. Ταλαιπωρώντας ανθρώπους και φυσικά παιδιά, στο όνομα του να μη σκανδαλιστούν όσοι θεωρούν ότι κατέχουν κάποια εξουσία πάνω στο «φυσικό» και στο «αφύσικο».
Σε κάθε περίπτωση, δεν υφίσταται κανένα ζήτημα πλειοψηφίας ή μειοψηφίας σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Όποιος σκανδαλίζεται έχει προφανώς κάθε δικαίωμα να σκανδαλιστεί. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να απαιτεί ότι η φοβία του ή η διστακτικότητα του θα έχει τη δύναμη να ρυθμίσει τη ζωή του άλλου. Είτε ανήκει σε ένα 5% είτε σε ένα 55%.
Το πιθανότερο είναι ότι η κυβέρνηση, με τη βοήθεια μέρους της αντιπολίτευσης, θα καταφέρει να περάσει ένα νομοσχέδιο που θα αποτελέσει τομή για την ελληνική κοινωνία. Ελπίζω να το περάσει και με τις μικρότερες δυνατές εκπτώσεις ως προς εκείνα τα οποία θα προβλέπει προκειμένου να διασκεδάσει το δυνάμει κοινό της που βλέπει φοβικά το μέλλον.
Και αυτό γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας ορθώνεται μπροστά μας και πράγματι είναι τρομακτικό. Αν όμως αυτό που τρομάζει κάποιον είναι ο πολιτικός γάμος δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου, πρέπει οπωσδήποτε να κοιτάξει τις προτεραιότητές του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
