Θα ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα και μάλλον κόντρα στο... κοινό αίσθημα. Μπορεί μια ομάδα, εν προκειμένω η Εθνική μπάσκετ, να είναι αποτυχημένη όταν είναι σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες, στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου και στις 8 της Ευρώπης; Πρέπει πρώτα να απαντήσουμε μέσα μας τη συγκεκριμένη ερώτηση και στη συνέχεια να προχωρήσουμε στην όποια κριτική για την απόδοση και την παρουσία σε ένα τουρνουά.
Στις Φιλιππίνες η Εθνική ομάδα κατάφερε τον μικρό στόχο, απέτυχε όμως παταγωδώς στον «μεγάλο». Βρέθηκε για ακόμη μία φορά στη δεύτερη φάση, στους 16 του τουρνουά, όμως όταν κλήθηκε να κάνει το μεγάλο βήμα παραπάτησε και έπεσε με θόρυβο. Από την αρχή τα «σημαδεμένα» ματς ήταν δύο, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Η νίκη επί της Νέας Ζηλανδίας που θα έδινε την πρόκριση μιας και κανείς δεν είχε την ψευδαίσθηση πως μπορούμε να νικήσουμε τους Αμερικανούς, και στη συνέχεια το πρώτο παιχνίδι στον νέο όμιλο που υπό προϋποθέσεις θα διατηρούσε την ομάδα σε τροχιά τετράδας.
Η Λιθουανία αποδείχθηκε και στο παρκέ, όπως και στα χαρτιά, μια ομάδα πληρέστερη και σε τελική ανάλυση καλύτερη από την Ελλάδα. Υπερτερούσε της Εθνικής μας στους περισσότερους τομείς με κυριότερο εκείνον των λύσεων που σε βάθος αγώνα δίνουν ανάσες στους παίκτες και βέβαια καθαρό μυαλό όταν αυτό είναι απαραίτητο. Η τελική διαφορά των 25 πόντων δεν είναι... εύπεπτη, αλλά ως ένα βαθμό αντικατοπτρίζει τη διαφορά δυναμικότητας.
Αν η Ελλάδα ήταν εκείνη νικήτρια τότε θα είχε κάνει μία υπέρβαση πρώτου βαθμού, που ενδεχομένως να άλλαζε και τη μοίρα της στη διοργάνωση, όπως είχαμε αναλύσει και πριν από το τζάμπολ του Mundobasket.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η Ελλάδα έκανε αυτό που ακριβώς έδειχνε πως μπορεί. Να βρίσκεται στην επόμενη φάση και απλώς να παλέψει για την έκπληξη ώστε να συνεχίσει. Με αυτά τα δεδομένα πήγε στη Μανίλα, τα επιβεβαίωσε και επί της ουσίας δικαίωσε τις προσδοκίες που υπήρχαν εξ αρχής. Κάθε άλλη κουβέντα ή ανάθεμα έχει να κάνει μόνο με «αμπάσκετες» φαντασιώσεις και το... εθνικό φρόνημα.
Το μπάσκετ μας έχει μικρύνει επικίνδυνα
Με βάση όσα έχουμε δει μέχρι τώρα στη διοργάνωση, επιβεβαιώνεται η άποψη πως το μπάσκετ έχει πλέον «ανοίξει». Ομάδες που τα τελευταία χρόνια έχουν πλάνο και πρόγραμμα βλέπουν τους κόπους τους να δικαιώνονται. Κάπως έτσι η Λετονία βρίσκεται αυτή τη στιγμή κάποια βήματα πιο μπροστά μας, έτσι η Γερμανία έχει φτάσει να θεωρείται διεκδικήτρια μεταλλίου, ενώ άλλες ομάδες όπως για παράδειγμα οι Δομινικανοί, έχουν τρόπο να εκμεταλλεύονται όλα τα ατού τους.
Αντίθετα η δική μας ομάδα, παρουσιάζει τις «ασθένειες» που διακατέχουν συνολικά το άθλημα στη χώρα μας. Υπάρχει έλλειψη ταλέντου, η δεξαμενή παικτών πρώτης γραμμής είναι πλέον πολύ μικρή. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη γραμμή των ψηλών μας. Ο Παπαγιάννης εχει φάει όλο το ανάθεμα στα social media για τις... χλιαρές παρουσίες του. Αλήθεια όμως, τι άλλο θα μπορούσαν να επιλέξουν ο Ιτούδης και οι συνεργάτες του; Όταν για μπακ άπ του βασικού σέντερ έχεις ένα παιδί άπειρο από μεγάλες διοργανώσεις, τον Χατζηδάκη, που όλη τη χρονιά βρισκόταν σκάρτα 15 λεπτά στο παρκέ για λογαριασμό του Κολοσσού, βλέπεις τη λειψανδρία που υπάρχει. Όλες οι ομάδες του πρωταθλήματος είχαν για βασικό σέντερ ξένο.
Καλά τα «ονόματα» και οι αφορισμοί αλλά πλεόν δεν υπάρχει η δυνατότητα πολλών επιλογών.
Εδώ φτάσαμε να εγκαλούμε που δεν είναι στην ομάδα παίκτες 33 και 34 ετών, με μια 15ετία φουλ μπάσκετ φορτωμένοι στα πόδια τους.
Μόνο ο Αντετοκούνμπο
Δυστυχώς (ή ευτυχώς θα το δείξει ο χρόνος) η βιτρίνα του ελληνικού μπάσκετ είναι αυτή. Μοναδική πραγματική απουσία ήταν εκείνη του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Μόνο με εκείνον στο παρκέ θα μπορούσε η Εθνική να αλλάξει επίπεδο, για πολλούς -και όχι μόνο αγωνιστικούς- λόγους. Αν στη 12άδα ήταν και ο Σλούκας ή ο Καλάθης, λίγα πράγματα θα άλλαζαν από αυτό που είδαμε φέτος το καλοκαίρι. Ενδεχομένως να ήταν λίγο καλύτερη η εικόνα. Καμία όπως παρουσία -πέραν του Γιάννη- δεν μπορεί να εγγυηθεί κάτι τέτοιο.
ΥΓ: Κάνει πραγματικά εντύπωση που ο (κάθε) Φορτούνης έχει το δικαίωμα να αποχωρεί στα 30 του από την Εθνική «για να αφιερωθεί στην ομάδα του» και στο μπάσκετ δεν υπάρχει, για τον κόσμο, αυτή η «δυνατότητα».
ΥΓ1: Την ιστορία την γράφουν πάντα οι παρόντες και οι 12 που είναι στη Μανίλα έχουν κερδίσει τον σεβασμό όλων.
ΥΓ2: Όσοι κάνουν συγκρίσεις με την Εθνική ομάδα προ του 2004 μάλλον δεν θυμούνται εκείνες τις εποχές και τις... πραγματικές σφαλιάρες.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
