Όταν άρχισε να αποκαλύπτεται το σαθρό σύστημα λειτουργίας των ελληνικών σιδηροδρόμων, όταν έγινε σαφές ότι ο θάνατος έκανε πέρα-δώθε πάνω στις ράγες κάθε μέρα, κάθε ώρα, με το ελληνικό κράτος να τον προκαλεί να «μιλήσει», όταν έγινε παραπάνω από φανερή η ευθύνη, όχι μόνο η πολιτική αλλά η «βαριά» ποινική, όλοι γνωρίζαμε πως πιθανότατα η Δικαιοσύνη θα παραμείνει τυφλή και θα αποκτήσει ακόμα μια αναπηρία. Την κώφωση.
Η πρόσφατη παρέμβαση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου προκειμένου να διερευνηθούν καταγγελίες και… ισχυρισμοί των συγγενών των θυμάτων για παραλείψεις και «κουκούλωμα» προβλήθηκε ως μια θετική κίνηση της ελληνικής δικαιοσύνης προκειμένου να αποδοθούν οι ευθύνες σε όποιον πρέπει.
Αν διαβάσει όμως κάποιος προσεκτικά το κείμενο της «παρέμβασης» θα καταλάβει ότι αυτό που αναφέρεται πραγματικά είναι το εξής: «Ξέρουμε ότι εσείς (οι… συκοφαντημένοι συνάδελφοι εννοεί) τα κάνατε όλα σωστά, γιατί είμαστε σίγουροι πως έφτασαν σε εσάς όλα τα στοιχεία σωστά, αλλά υπάρχουν κάποιοι… περίεργοι που εξακολουθούν και φωνάζουν. Και το κυριότερο κάνουν φασαρία και στα ΜΜΕ».
Τι άλλο να σημαίνει το: «Στο πιο πάνω πλαίσιο, όπως σας είναι γνωστό, σας έχουμε διαβιβάσει αμελλητί κάθε υπόμνημα και αίτημα συγγενών θυμάτων που μας υποβλήθηκε, συμπεριλαμβανομένων και των καταγγελιών τους για τα αίτια της πρόκλησης έκρηξης πυρός, την ύπαρξη διάφορων εύφλεκτων και τοξικών ουσιών στο χώρο, την αλλοίωση του χώρου του εγκλήματος, με πιθανή απώλεια αποδεικτικών στοιχείων κλπ, που άλλωστε έχουν υποβληθεί αυτοτελώς και σε σας και στον Εφέτη Ανακριτή, προκειμένου να διερευνηθούν, έχετε δε προβεί, όπως γνωρίζουμε, στις απαιτούμενες προς τούτο ενέργειες.
Παρά τα ανωτέρω όμως, διαμαρτυρίες και καταγγελίες συγγενών θυμάτων για αναπάντητα ερωτήματα, αποδεικτικά στοιχεία που δεν ελήφθησαν υπόψη ή δεν εκτιμήθηκαν σωστά, ανακριτικές ενέργειες που παραλείφθηκαν, ακόμα και για συγκάλυψη ευθυνών από τη δικαιοσύνη, εξακολουθούν να διαχέονται στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό, υποστηριζόμενες και από μερίδα του Τύπου».
«Διαχέονται» λοιπόν. Δεν ξέρω αν το πιάσατε το… υπονοούμενο. Κάποιοι «κακόπιστοι» λένε για εσάς. Και γενικά αν διαβάσει κάποιος ολόκληρο το κείμενο της «παραγγελίας» της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου θα βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα για τη λειτουργία των συντεχνιών στη χώρα μας.
Δεν γνωρίζω και εύχομαι να μη μάθω ποτέ, πως είναι να βιώνεις κάθε μέρα και όχι ένα χρόνο μετά «στην επέτειο», την απώλεια κάποιου αγαπημένου σου, ειδικά αν αυτός δολοφονήθηκε από μια διαχρονική κρατική συμπαιγνία. Σκέφτομαι πόσο χειρότερο το κάνει αυτό η αίσθηση ότι ένα τεράστιος ιστός διαπλοκής λειτουργεί (ακόμα μια φορά) για να μπλοκάρει οτιδήποτε μπορεί να φτάσει την απόδοση ευθυνών σε υψηλά κλιμάκια.
Πως θα είναι άραγε να έχεις απέναντί σου σε μια αίθουσα τον γόνο Καραμανλή με το αλαζονικό του ύφος, να κουνάει εκ νέου (όπως έκανε και λίγες ημέρες πριν τη δολοφονία) το δάχτυλο θεωρώντας ότι με μια δεκάρα δάκρυα μπροστά στις κάμερες και την απώλεια ενός υπουργικού θώκου έχει καθαρθεί από τις ευθύνες του (που δεν πιστεύει ότι έχει κιόλας για να τα λέμε όλα).
Δεν γνωρίζω πως πρέπει να έχεις πίστη στην ίδια σου τη χώρα, όταν κάποιοι εκπρόσωποι του κορυφαίου θεσμού της δημοκρατίας της λειτουργούν σε απευθείας μετάδοση –σε μια εξεταστική επιτροπή- ως ανοϊκοί γελωτοποιοί. Δεν υπάρχει έκφραση τόσο βαριά ώστε να ορίσει ακριβώς το «ποιόν» τέτοιων ατόμων. Υπάρχουν συναισθήματα, ευχές και κατάρες που είναι στα μάτια και τα αυτιά μου απόλυτα φυσιολογικές και λογικές.
Άλλωστε αν αποδεχόμαστε ότι ο λαός είναι σοφός όταν… ψηφίζει, δεν πρέπει να στεκόμαστε και στην σοφία του όταν καταριέται;
Σε ένα ακραίο έγκλημα όπως είναι αυτό το Τεμπών και απέναντι στην κωλυσιεργία, την παρακώλυση, την συγκάλυψη, δεν χωράει κανενός είδους «ευπρέπεια» και «ευγένεια». Οι υπαίτιοι έχουν χάσει από την πρώτη εβδομάδα το δικαίωμα τους σε κάτι τέτοιο. Θα υπήρχε απλά η αποδοχή της ποινής αν -ένα χρόνο μετά- είχαν γίνει όσα πρέπει. Για την αποκάλυψη και όχι τη συγκάλυψη. Ως μια μικρή, αυτονόητη δικαίωση, για τους συγγενείς και την κοινωνία.
Ένα χρόνο μετά τη στιγμή που ακόμα δεν τη χωράει ο νους μας όμως, υπάρχει μόνο πίκρα και οργή. Ακόμα μεγαλύτερη, ακόμα πιο βαθιά. Ένα χρόνο μετά από το «ανθρώπινο» λάθος, φαίνεται πως όλα γίνονται «σωστά», αλλά όχι προς την κατεύθυνση που ελπίζαμε αλλά προς αυτή που φοβόμασταν.
Ένα χρόνο μετά τη μαζική δολοφονία μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της δεν θα δεχόταν ότι απαιτείται μια γενική απεργία για «υπενθύμιση», πως απολύτως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
