Ας αναλογιστούμε για ένα λεπτό την αιωνιότητα του εργασιακού δράματος μεταξύ διευθυντή και γραμματέα, που στη σύγχρονη εποχή μας έχει αναβαθμιστεί (ή ίσως «αναπροσαρμοστεί» είναι η καταλληλότερη λέξη) σε μια σχέση μεταξύ εκτελεστικού διευθυντή και προσωπικού βοηθού. Είναι μια πλοκή τόσο παλιά όσο ο χρόνος, που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τους πιο διαχρονικούς συγγραφείς - και όμως, εδώ είμαστε, στο 21ο αιώνα να τη ζούμε ακόμα.
Και τώρα, ας είμαστε ειλικρινείς: δεν υπάρχει τίποτα πιο κλισέ από τον ισχυρό άνδρα ή γυναίκα στην κορυφή της εταιρικής πυραμίδας που υποκύπτει στη γοητεία του/της πλησιέστερου συνεργάτη του/της. Αυτό το σενάριο έχει αναπαραχθεί τόσο συχνά, που κάποιος θα περίμενε ότι οι σύγχρονοι επαγγελματίες θα είχαν βρει πιο δημιουργικούς τρόπους να παραβιάσουν τους εργασιακούς κώδικες.
Φαίνεται ότι η σύγχρονη εποχή, με όλες τις τεχνολογικές καινοτομίες και τις προοδευτικές ιδέες, δεν έχει καταφέρει να αλλάξει μια βαθιά ριζωμένη παράδοση: την παγίδα του να μπλέκεσαι συναισθηματικά με τον άνθρωπο που σου φέρνει τον καφέ και διαχειρίζεται το ημερολόγιό σου. Σε μια εποχή όπου η καινοτομία είναι βασιλιάς και η δημιουργικότητα το σκήπτρο του, πόσο έξυπνο και πρωτοποριακό είναι πραγματικά να πέφτεις στην ίδια παγίδα που έχουν πέσει αμέτρητοι πριν από σένα; Αυτό, όχι μόνο κλονίζει την εικόνα του ικανότατου επιχειρηματία αλλά αναδεικνύει και μια αξιοθαύμαστη έλλειψη πρωτοτυπίας.
Αυτή η παραδοξότητα δεν είναι απλά μια πηγή ατέλειωτης ψυχαγωγίας για τους υπόλοιπους, αλλά αποτελεί και ένα ενδιαφέρον παράδειγμα του πώς, ανεξάρτητα από την ευφυΐα, τον πλούτο ή την επιτυχία, οι άνθρωποι μπορούν πάντα να πέσουν στις πιο απλοϊκές παγίδες της ανθρώπινης φύσης. Το αδιανόητα κοινότοπο αυτό σενάριο μας οδηγεί να αναρωτηθούμε: αν κάποιος μπορεί να διαχειριστεί με επιτυχία μια ολόκληρη επιχείρηση, πώς είναι δυνατόν να μην μπορεί να διαχειριστεί την προσωπική του ζωή με την ίδια δεξιοτεχνία; Η απάντηση ίσως βρίσκεται στην αιώνια γοητεία του απαγορευμένου, ή ίσως στην ανάγκη για μια πινελιά «κλασικής» ανθρωπιάς στον ψηφιακό μας κόσμο.
Το μήνυμα εδώ δεν είναι ότι οι διευθυντές και οι γραμματείς (ή προσωπικοί βοηθοί) δεν πρέπει να έχουν σχέσεις. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που πραγματικά μετράει είναι η αναγνώριση του πόσο κοινότοπες και προβλέψιμες μπορούν να γίνουν οι αυτές οι σχέσεις, ακόμη και στα υψηλότερα επίπεδα της εταιρικής κλίμακας. Μπορεί να θαυμάζουμε τα επιτεύγματα κάποιων ανθρώπων, αλλά όταν πέφτουν στις ίδιες παγίδες όπως όλοι οι άλλοι, τότε αυτός ο θαυμασμός αρχίζει να μικραίνει. Ίσως, τελικά, η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν διευθυντή δεν είναι να κατακτήσει την αγορά, αλλά να ανακαλύψει μια νέα, πιο δημιουργική προσέγγιση στο πιο αρχαίο παιχνίδι του κόσμου: τις ανθρώπινες σχέσεις.
* Αφορμή για αυτό το άρθρο αποτέλεσε η περιβόητη πλέον «υπόθεση Χόρνερ» στη Formula 1, αλλά όλα όσα γράφτηκαν παραπάνω ισχύουν παντού και -μάλλον- πάντα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
