Καταλήγω ότι –αυτό- δεν έχει καμία σημασία! Ότι δεν τον απασχόλησε ποτέ το συγκεκριμένο θέμα. Για δύο λόγους. Γιατί είναι φανερά (υπερ)σίγουρος για τον εαυτό του και γιατί το προφίλ αυτών που συμπλέουν μαζί του (στελεχιακά) είναι το ιδανικό για να «ταϊσει» τον ναρκισσισμό οποιουδήποτε «χαρισματικού» είναι διατεθειμένος να βγει στο κέντρο της πολιτικής αρένας, έτοιμος για την καθεστωτική μονομαχία που θα κρίνει την ανάληψη της εξουσίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που, αυτά τα στελέχη, επένδυσαν στον «χαρισματικό νάρκισσο» ή σε κάποιον που εξελίχθηκε σε τέτοιον. Για να μην αδικούμε τον ΣΥΡΙΖΑ το έχει αυτό –γενικά- η εξουσία. Είναι σαν ιός εν υπνώσει που ξυπνάει όταν την έχεις στα χέρια σου.
Το πλεονέκτημα που έχουν αυτοί που πιάνουν στασίδι δίπλα στον χαρισματικό, είναι πως είναι στην ουσία στη δικιά του γωνιά της αρένας, του ρινγκ, χωρίς να εκτεθούν άμεσα στην αιχμή του δόρατος ή του σπαθιού του αντιπάλου. Παίζουν το δικό τους χαρτί με το «αίμα» του άλλου. Αφού όμως και αυτός είναι διατεθειμένος να μαζέψει επάνω του όλη την προσοχή προκειμένου να ταίσει τον εγωισμό του, στην ουσία κανένας δεν εκμεταλλεύεται κανέναν. Και που βρίσκεται ο ρομαντισμός, του να υπηρετήσεις τον άνθρωπο και την κοινωνία;
Να δώσεις μια άλλη τροπή στα πράγματα; Είναι όλα ένα ψέμα τελικά; Ασφαλώς όχι για τον απλούστατο λόγο ότι, η πλειοψηφία των ματαιόδοξων που επιθυμούν να κυβερνήσουν, απαιτεί ένα αφήγημα πάνω στο οποίο θα πατήσει. Αν αποδεχθεί από την αρχή πως θα παραδοθεί και θα συμβιβαστεί θα μείνει πάντα στο υπόγειο της αρένας. Για να βγει στο φως της μονομαχίας, πρέπει να έχεις πείσει (και) τον εαυτό σου σε μεγάλο βαθμό πως θα κερδίσεις το θηρίο.
Ασκείται η πολιτική με όρους «μονομάχου»; Ας μείνουμε στο ότι στις μέρες μας και όσον αφορά τα τεκταινόμενα στην αξιωματική αντιπολίτευση, δεν ασκείται καθόλου πολιτική. Αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι κάποια μίνι σειρά που προσπαθεί να είναι (π.χ.) το Borgen αλλά στη βαλκανική βερσιόν του με ολίγον από ΗΠΑ στη συνταγή. Όχι σαν πραγματικό πολιτικό θρίλερ. Η προσέγγιση θυμίζει το «My big fat greek wedding». Το πρόβλημα είναι, σε αυτή τη σειρά ταινιών ούτε καν η πρώτη δεν είχε πλάκα. Όπως δεν έχει πλάκα αυτό που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μπορούσε να έχει στοιχεία δράματος αν αφορούσε, στην πραγματικότητα, (ακόμα) μια δραματική ιστορία διάσπασης της αριστεράς. Επειδή όμως η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα, σε επίπεδο προσώπων και καταστάσεων εξελίσσεται σαν τη σειρά των ταινιών που προαναφέραμε, έτσι και οι πρωταγωνιστές της δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι διαφορετικό από καρικατούρες. Το άλλο στοιχείο που αποδεικνύει πως, αυτά συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν παραπέμπουν σε «δραματική ιστορία διάσπασης της αριστεράς», είναι γιατί ο συγκεκριμένος σχηματισμός είναι αρκετά χρόνια τώρα που ελάχιστη σχέση έχει με την αριστερά. Αν είχε δεν θα είχε φτάσει να κυβερνήσει άλλωστε.
Ουδεμία αιχμή και ειρωνεία. Ούτε και μάθημα για το τι είναι η αριστερά και τι όχι. Ούτε για το τι πρέπει να κάνει ή όχι αυτή. Αυτά τα διαβάζει και αποφασίζει -ο καθένας- μόνος του αν και τι θέλει να ακολουθήσει. Αλλά η πραγματική πολιτική τοποθέτηση δεν προκύπτει από το πως «βαφτίζεις» τον εαυτό σου ή από το πόσα χρόνια είσαι στέλεχος κάποιας παράταξης. Έχει να κάνει μόνο και πάντα με τις πράξεις που αποδεικνύουν, κάθε μέρα, τι καπνό φουμάρεις ιδεολογικά. Όλα τα άλλα είναι το πώς θέλεις να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και όχι πως είσαι πραγματικά.
Οπότε, για να τα λέμε όλα, ο Στέφανος Κασσελάκης, με τα σύγχρονα νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά του, που τα σκέπασε με λίγο αντιηλιακό όταν πάτησε στη Μακρόνησο, δεν ήρθε να κουρσέψει την ελληνική αριστερά. Ήρθε απλά με επιθετικό μάρκετινγκ να εκμεταλλευτεί στην κατάλληλη –χρονικά- συγκυρία, τον «αέρα» από ένα μαγαζί που κάποια στιγμή καβάλησε το «κύμα» και έγινε (μαγαζί) «γωνία». Αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί σαν μια μεγάλη επενδυτική επιτυχία. Αυτό είδαν σε αυτόν και όσοι τον ψήφισαν στις εσωκομματικές εκλογές. Τον επόμενο (μετά τον Αλέξη Τσίπρα) χαρισματικό επενδυτή. Ουδεμία απαίτηση αριστεροσύνης είχαν.
Στο τέλος της ημέρας ο Στέφανος Κασσελάκης και αυτοί που τον επέλεξαν, είναι πολύ πιο ειλικρινείς από τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που άσκησαν εξουσία και θεώρησαν ότι εξακολουθούν να υπηρετούν την αριστερά. Ο νέος αρχηγός τους παίρνει κάτι που εδώ και χρόνια μοιάζει περισσότερο σε αυτόν. Aλλά έκαναν πως δεν το βλέπουν.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
