Και μετά σκέφτηκα πως γίνονται συνήθεια το κλάμα και η υποταγή στην μοίρα, όπως μας έμαθε αυτή η χώρα, από μικρούς. Αλλά και το χειρότερο. Ότι δεν κλαίνε όλοι. Ούτε με τον Αντώνη, ούτε με τον Μιχάλη, ούτε με τον Άλκη, ούτε με τους δολοφονημένους των Τεμπών.
Πολύ περισσότεροι όχι μόνο δεν κλαίνε, αλλά -αν δεν χαίρονται- πολλοί, απλά προσπερνάνε τους καμένους μετανάστες στη Δαδιά, τον δολοφονημένο εργάτη στη Ριζούπολη.
Είδα πριν λίγο τη φωτογραφία του Αντώνη στα social media. Με ένα ωραίο χαμόγελο. Έσπασε πάλι η καρδιά μου. Και σκέφτηκα ότι δεν χάνεται ο κόσμος κάτω από τα πόδια σου με την ακραία απανθρωπιά, μόνο επειδή χάνεται ένας άνθρωπος από ακραία, ανεξήγητη πράξη, αλλά επειδή -όχι πια μέρα με τη μέρα, αλλά ώρα με την ώρα- χάνεται η ελπίδα.
Το βράδυ που αγωνιούσα για τα υπέροχα μέρη του Νοτίου Πηλίου που έχουν μείνει αβοήθητα να παλεύουν με την καταστροφή, ήρθε η είδηση της εν ψυχρώ δολοφονίας στον Πειραιά. Αδιανόητο! Αν θέλουμε να παρομοιάσουμε με κάτι, αυτό που έκαναν τα μ έλη του πληρώματος του Blue Horizon, ήταν εκτέλεση. Στην οποία φρόντισαν δώσουν τη χαριστική βολή καλώντας το πλοίο να βάλει μπροστά, να αναχωρήσει, σιγουρεύοντας τον θάνατο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα το μυαλό μου θα πηγαίνει στην ακραία σκέψη της θανατικής ποινής. Γνωρίζω ότι και πρακτικά αυτή η κουβέντα δεν μπορεί να γίνει, για πολλούς λόγους, οπότε δεν την ανοίγω εδώ. Είναι απλά η οργή. Γιατί πάω ένα βήμα παρακάτω και σκέφτομαι πως όλο και περισσότερο έχουμε φτάσει να αποζητάμε ακραίες «απαντήσεις», σε ακραίες ενέργειες, ως μοναδικό πλέον ανάχωμα σε τέτοιου είδους περιστατικά και την βεβαιότητα ότι ο κάθε Αντώνης θα είναι στο χώμα και οι δολοφόνοι του, σε λίγα (στην καλύτερη περίπτωση) χρόνια στο σπίτι τους. Και χωρίς ασφαλώς να έχουν μετανιώσει, ότι και αν πουν στο δικαστήριο. Αν το είχαν κάνει το Blue Horizon δεν θα είχε επιστρέψει στον Πειραιά, μετά από μια ώρα ταξιδιού, αλλά θα πηδούσαν στη θάλασσα να παλέψουν να τον σώσουν.
Αντικειμενικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει χώρος, πάνω στο χώμα που πατάμε, για τους δολοφόνους του Blue Horizon, αλλά προφανώς υπάρχει γιατί είμαι σίγουρος πως ο ελεγκτής που έσπρωξε από το τρόλεϊ , το 2013, τον 19χρονο Θανάση Καναούτη με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του, κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσα μας. Όπως και αρκετοί άλλοι, για τους οποίους θα έπρεπε να υπάρχει ένα ειδικό μέρος στην κόλαση. Όμως η οργή μας δεν μπορεί να βοηθήσει την οικογένεια του Αντώνη και η θλίψη μας να πάρει μέρος της δικιάς της. Η πρώτη απλά σπάει επάνω στον τοίχο των social media και επιστρέφει επάνω μας και η δεύτερη είναι το βασικό συστατικό της αδράνειας, όσων επιθυμούμε κάτι (εντελώς) διαφορετικό από αυτό που ζούμε.
Δεν είμαι ψυχολόγος και δεν με ενδιαφέρει κιόλας πως μπορεί κάποιος να πάει να κάνει τη δουλειά και να είναι έτοιμος να σκοτώσει για τη…μαγκιά του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα αν κρίνω και από τα χαρακτηριστικά του Αντώνη δεν αποκλείω οι δολοφόνοι του να αποφάσισαν πως είναι μετανάστης λαθρεπιβάτης και να αποφάσισαν την εκτέλεση του με συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά τίποτα δεν έχει σημασία πέρα από την όποια δικαίωση του νεκρού, μέσα από την απόδοση δικαιοσύνης και η προσπάθεια να βρούμε ξανά την ελπίδα. Λέμε «δεν αντέχω άλλο».
Αλλά όπως όλα δείχνουν, αντέχουμε κι άλλο και το χειρότερο και όλα. Όμως δεν θα στρίψει κανένας το καράβι για να σώσει μια ναυαγισμένη κοινωνία, που έχει αφεθεί στα χέρια των δολοφόνων της διπλανής πόρτας, αν δεν το κάνουμε εμείς σταματώντας τις απλωτές στην κατάθλιψη.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
