Το πρώτο ζητούμενο σε κάθε συνέντευξη και για κάθε δημοσιογράφο είναι το να βγάλει έναν τίτλο για τη συζήτηση που έκανε. Κι αυτό προφανώς δεν αφορά μόνο την εποχή του clickbait και των social media. Αφορούσε προφανώς και τις εφημερίδες τις οποίες πλέον βλέπουμε με αυτή την τρομερή νοσταλγία.
Ο κατάλληλος τίτλος μπορεί να βγει από το πουθενά, από έναν συνεντευξιαζόμενο που έχει όρεξη. Αν αυτό δεν συμβεί, θα πρέπει να τον προετοιμάσεις εσύ έχοντας στήσει τις κατάλληλες ερωτήσεις τις οποίες μπορείς κάλλιστα να κάνεις γνωρίζοντας ακριβώς τι είναι αυτό που σου έρχεται.
Ο Νίκος Οικονομόπουλος και οι γνώμες του
Όταν, λοιπόν, γινόταν στον Νίκο Οικονομόπουλο η ερώτηση για το ποια είναι η θέση του για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, υπήρχε ένας σίγουρος τίτλος για τη συνέντευξη αυτή. Αφενός γιατί ό,τι και αν απαντούσε ο Οικονομόπουλος θα προκαλούσε ενδιαφέρον: Θα ενθουσίαζε τους μεν και θα εξόργιζε τους δε. Αφετέρου γιατί, εν προκειμένω, η γνώμη του δεν ήταν και κανένα καλά κρατημένο μυστικό.
Έχει κατά καιρούς μιλήσει εναντίον της τεκνοθεσίας ενώ έχει διατυπώσει μερικές εξίσου προοδευτικές απόψεις για τη θέση της γυναίκας. Κατά δήλωσή του, θυμίζω, ο Νίκος Οικονομόπουλος «δεν δέχεται για κανένα λόγο να είναι από πάνω του», γιατί, λέει ο Νίκος, το κάθε φύλο «έχει τον ρόλο του». Συνήθως αυτές οι απίστευτα βαθιές φιλοσοφικές σκέψεις για τη θέση της γυναίκας και τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα πάνε πακέτο.
Ο Οικονομόπουλος, λοιπόν, έδωσε την απάντηση που περίμενε με την εμπειρία του ο Γιώργος Λιάγκας. Ο τίτλος βγήκε και το παρόν κείμενο είναι ένα από τα πάρα πολλά κείμενα που έπεσαν στην παγίδα να τον σχολιάσουν. Η δουλειά έγινε, ο Οικονομόπουλος ανανέωσε το συμβόλαιο του με εχθρούς και φίλους, ο Λιάγκας πήρε τον τίτλο που ήθελε και ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα αντιμετωπίστηκε ως κάτι για το οποίο μπορεί να έχει γνώμη οποιοσδήποτε είτε τον αφορά είτε όχι.
Και, αν θέλετε τη γνώμη μου, το πρόβλημα εστιάζεται ακριβώς εκεί. Δεν έχει να κάνει δηλαδή ούτε με τον ίδιο τον Οικονομόπουλο ο οποίος μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει. Δεν έχει να κάνει ούτε με την εξειδίκευση που εκείνος (δεν) έχει πάνω στο ζήτημα.
Εξάλλου ανάλογες χοντράδες μπορεί να ακούσεις με πολύ πιο περίτεχνο τρόπο από τέρατα μορφώσεως (και όχι μόνο) που νιώθουν ότι κάποιο προνόμιο τους απειλείται αν δουν ένα ετερόφυλο ζευγάρι να παντρεύεται. Τελικά, το πρόβλημα είναι απλώς ότι ρωτήθηκε για κάτι για το οποίο δεν του πέφτει λόγος.
Μέχρι πού μετράει η γνώμη κάποιου;
Σκεφτείτε ένα χονδροειδές παράδειγμα. Σκεφτείτε για παράδειγμα μπει στο καλεντάρι των δημοσιογραφικών κλισέ ερωτήσεων η ερώτηση για το «αν συμφωνείς με το να οδηγούν οι γυναίκες αυτοκίνητα» ή πιο κοντά στα point του Οικονομόπουλου «αν συμφωνείς με το να υπάρχουν μονογονεϊκές οικογένειες», δηλαδή οικογένειες που δεν υπάρχει το πατρικό ή το μητρικό πρότυπο.
Τις πρώτες δέκα φορές που θα κάνεις την ερώτηση είμαι σίγουρος ότι ο συνεντευξιαζόμενος θα σε κοιτάξει σαν να ήσουν εξωγήινος και μετά θα σε ξεπετάξει κλείνοντας βιαστικά την κουβέντα, επειδή έσπασαν κάτι σωλήνες στο εργοστάσιο. Τις επόμενες δέκα φορές οι επόμενοι συνεντευξιαζόμενοι, λιγότερο παραξενεμένοι με την ερώτηση, θα είναι θερμά υπέρ του να οδηγούν οι γυναίκες αυτοκίνητα ή να υπάρχουν μονογονεϊκές οικογένειες. Μπράβο τους αλλά θα έχει δημιουργηθεί ένα ζήτημα. Θα φαίνεται σαν να είναι ζήτημα υπό διαπραγμάτευση.
Στις τριάντα φορές, όλο και κάποιος αντιδραστικός κύριος θα πεταχτεί, θα πει ότι διαφωνεί για τους δικούς του λόγους και με τα δύο. Έτσι, για το τζέρτζελο. Πολλοί θα αντιδράσουν, και με το δίκιο τους. Κάποιοι άλλοι όμως, έτοιμοι να υιοθετήσουν την κάθε ακρότητα που μπορεί να πετάξει κάθε τυχάρπαστος εκεί έξω, θα φανατιστούν υπέρ του και εναντίον της «δικτατορίας της πολιτικής ορθότητας». Ξαφνικά ένα δικαίωμα που τώρα θεωρείται αυτονόητο, θα επανέλθει ως κάτι προς διαπραγμάτευση, κάτι που αφορά τη γνώμη του ενός ή του άλλου.
Μπορείς να κρατήσεις τη γνώμη σου στο δωμάτιό σου
Εδώ που τα λέμε βέβαια δεν χρειάζεται να πάμε σε τραβηγμένα παράδειγμα, όταν το 2024 κάποιοι προσπαθούν, μερικές φορές και πετυχημένα, να κάνουν ζήτημα προς συζήτηση τις αμβλώσεις. Πράγματα που λίγες δεκαετίες πριν θεωρούνταν λυμένα άπαξ δια παντός.
Κατά αντίστροφο τρόπο, όταν ερωτάται ο Οικονομόπουλος ή κάποιος ψυχίατρος που για κάποιον λόγο θεωρείται αρμόδιος για τα συγκεκριμένα ζητήματα για τη γνώμη που έχει σε κάτι που αφορά τη ζωή του άλλου, τόσο θα παραμένουν ζωντανές μία σειρά διακρίσεις. Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η απάντηση που θα μας έρθει. Ακόμα και αν αυτή είναι φανατικά υπέρ του δικαιώματος στον γάμο και την τεκνοθεσία.
Ίσως είναι καιρός να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας όχι τόσο στο να στοχοποιούμε τους Οικονομόπουλους αυτού του κόσμου ούτε καν να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε τη γνώμη. Αντιθέτως να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι μπορούν να έχουν τη γνώμη τους για μία σειρά από ζητήματα. Δεν είναι όμως κανείς υποχρεωμένος να ρυθμίσει τη ζωή του ανάλογα με τη γνώμη αυτή.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
