«Αυτό που είμαστε τελικά είναι οι επιλογές μας» λέει ένα από τα πιο κλασικά quotes του Ζαν-Πολ Σαρτρ. «Δύο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα» τραγουδάει με τον πόνο αυτού που μπήκε στη λάθος πόρτα ο Στέλιος Καζαντζίδης. «Θα πάω στον Παναθηναϊκό», φαντάζομαι θα είπε στους πιο κοντινούς του ανθρώπους ο Κώστας Σλούκας.
Το σίγουρο είναι ότι με την κίνησή του αυτή δικαίωσε τόσο το, βαθύτερο από όσο μοιάζει, απόφθεγμα του Γάλλου φιλόσοφου όσο και την αναστενιάρικη φωνή του μεγαλύτερου Έλληνα λαϊκού τραγουδιστή.
Ο Σλούκας βρήκε μπροστά του μπόλικες πόρτες, διάλεξε μία από αυτές και μπήκε. Από το πρώτο δευτερόλεπτο που το στιλό έφευγε από το χαρτί του συμβολαίου που του παρουσιάζε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο Σλούκας μεταμορφωνόταν αυτομάτως στην επιλογή του.
Τα χρήματα και το κίνητρο
Η φημολογία για τη σχέση του Σλούκα με τον πάγκο του Ολυμπιακού έβγαινε δεξιά και αριστερά εδώ και μήνες. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τους ακριβείς λόγους σε όλη τους την πολυπλοκότητα αλλά το κομμάτι που αποτέλεσε τη βαθύτερη αιτία αυτής της δυσαρέσκειας ήταν ο ρόλος στην ομάδα. Καθόλου ασήμαντο.
Για τους αθλητές αυτού του επιπέδου ο εγωισμός δεν είναι ένα παράπλευρο χαρακτηριστικό που τους προσάπτεις σε κάποιον τσακωμό. Ο εγωισμός είναι το πετρέλαιό τους, ο λόγος να ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί και τελικά αυτό που τους κρατάει στην κορυφή.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στο περίφημο “Last Dance” πώς ο Michael Jordan έχοντας φτάσει στην αδιαμφισβήτητη κορυφή προσπαθούσε διαρκώς να επινοεί τρόπους να ανανεώσει το κίνητρό του κυρίως ψάχνοντας στο ντουλαπάκι (ή μάλλον στην αποθήκη) του εγωισμού του.
Ο Σλούκας, λοιπόν, είχε μπροστά του μία πολύ καλή οικονομικά προσφορά για το τελευταίο (καλό) συμβόλαιο της καριέρας του. Ποια ήταν η τελευταία φορά που αρνήθηκες αρκετά εκατομμύρια ευρώ στο όνομα μίας έντιμης επιλογής; Πότε απέκτησαν οι επαγγελματικές επιλογές τόσο έντονο ηθικό πρόσημο; Εκτός των χρημάτων όμως είχε όμως και μία άνευ προηγουμένου ευκαιρία να ξαναβρεί κίνητρο.
Δυο πόρτες έχει η ζωή
Ποιες ήταν οι δύο πόρτες που ανοίχτηκαν μπροστά στον Σλούκα; Η πρώτη ήταν στρωμένη με δάφνες, ροδοπέταλα και λίγα χασμουρητά. Μία ομάδα που έχει φτάσει στο απόγειό της την τελευταία τριετία και που θα κάνει την προσπάθεια να παραμείνει στην κορυφή του πρόσφερε ένα ρόλο που ο Σλούκας τον γνώριζε, δεν του αρκούσε και σίγουρα θα μειωνόταν χρόνο με τον χρόνο.
Υπήρχε και ένας δεύτερος δρόμος. Ένας δρόμος στρωμένος με κατάρες, βρισιές και απειλές. Ήταν όμως στρωμένος όμως και με το απόλυτο μπασκετικό κίνητρο. Μία ομάδα με όνομα βαρύ σαν ιστορία παραπαίει και ζητάει από εκείνον να γίνει το σύμβολο της μεγάλης επιστροφής στην κορυφή. Αν αποτύχει οι κατάρες θα γίνουν ειρωνεία. Αν πετύχει θα έχει ακόμα ένα τεράστιο παράσημο στην καριέρα του.
Με απλά λόγια; Ο Σλούκας έπρεπε να διαλέξει αν στα 33 του θα παραμείνει αθλητής ή θα αρχίσει να μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε σημαία. Προτίμησε το πρώτο και, λυπάμαι που το λέω, αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τον ψέξει γι΄αυτό. Μόνος του πήρε την επιλογή και μόνος του θα την κουβαλάει για το υπόλοιπο της ζωής του.
Θα την κουβαλάει τώρα, θα την κουβαλάει και όταν τα πάθη (ενθουσιασμός ή οργή) των υπολοίπων θα έχουν σβήσει και ο χρόνος θα τον έχει μετατρέψει από αθλητή σε σύμβολο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
