Αν σου έδιναν 10.000 ευρώ θα έτρωγες σάντουιτς που θα είχε μέσα τυρί, ζαμπόν, μαρούλι, λασπουριά και αίμα ιαγουάρου; Mε άλλα 1.500 ευρώ θα έπινες γάλα 20 ημερών; Το θυμάστε φαντάζομαι…ήταν ένα κλασικό παιχνίδι που παίζαμε στην εφηβεία μας (κάποιοι και αργότερα).
Ουσιαστικός σκοπός του ήταν να δείξουν οι συμμετέχοντες πόσο φτηνά θα πουλούσαν την αξιοπρέπειά τους αντιμέτωποι με εξευτελιστικά ή αηδιαστικά σενάρια αλλά και με πολύ δελεαστικά χρηματικά ποσά, για να τους κάμψουν τις αντιστάσεις.
Το παιχνίδι έγινε πραγματικότητα και οι φαντασιώσεις έγιναν εργασιακές συνθήκες. Για πόσα λεφτά θα μπαινόβγαινες ντυμένος στη θάλασσα προκειμένου να σερβίρεις έναν πλούσιο τουρίστα φρουτοσαλάτα και ποτά; Αν σου έδινε 200 ευρώ tip θα το έκανες;
«Άβε τουρίστα, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν»
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για την υπόθεση. Ένας νεαρός σερβιτόρος καταγράφηκε από κάμερα κινητού να μπαίνει ολόκληρος μέσα στο νερό προκειμένου να σερβίρει ένα ζευγάρι που βρισκόταν ξαπλωμένο σε ένα αυτοσχέδιο κατασκεύασμα εντός θαλάσσης. Δεν έφτανε η σαρωτική καταπάτηση των παραλιών, το ελληνικό τουριστικό κτήνος θέλει και άλλο ζωτικό χώρο.
Αμέσως το βίντεο έγινε viral. Το βιβλίο των χιλιάδων σελίδων για την πλήρη υποταγή της χώρας στην τουριστική της βιομηχανία βρήκε επιτέλους το εξώφυλλο που του αρμόζει. H εικόνα ήρθε ως συμπλήρωμα μία άλλης εξίσου δυνατής εικόνας από τη Θεσσαλονίκη.
Τότε που υποδεχτήκαμε ως χώρα, ως λαός και ως έθνος δύο κρουαζιερόπλοια με συρτάκι, ζεμπεκιές και κέρασμα ένα κουλούρι. Δυνατή εικόνα και εκείνη αλλά δεν είχε ντυθεί κανείς Κολοκοτρώνης ή έστω Μέγας Αλέξανδρος.
Η υπεράσπιση του μαγαζάτορα και του σερβιτόρου (που στην ουσία ήταν υπεράσπιση όλου του σκηνικού) ήρθαν πολύ γρήγορα: «Όλα αυτά ήταν συμφωνημένα» και το αγαπημένο μου «ξέρετε τι λεφτά θα βγάζει το παιδί αυτό από τα tips;».
Πράγματι, το να βγάλεις σε ένα δίωρο όσα βγάζουν άλλοι στη χώρα σε μία ολόκληρη εργάσιμη εβδομάδα, επειδή απλά βούτηξες στο νερό για να (εξ)υπηρετήσεις κάποιον τουρίστα, είναι δελεαστικό. Γιατί να μην το κάνει;
Τι θα πει εξευτελισμός;
Εδώ που τα λέμε τα όρια του τι είναι εξευτελιστικό και τι όχι δεν είναι απόλυτα και σε καμία περίπτωση δεν είναι κοινά για όλους. Είναι θέμα προσωπικής επιλογής.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο συγκεκριμένος εργαζόμενος με 10 ευρώ περισσότερα να του έκανε και αέρα. Θα μπορούσε όμως να έβαζε κάπου εκεί τα όριά του. Κάποιος άλλος, με μία άλλη αντίληψη σχετικά με την αξιοπρέπεια, θα βρισκόταν να το κάνει και αυτό.
Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα. Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής έχει οδηγήσει σε μία άνευ προηγουμένου στροφή στο ατομικό συμφέρον. Το νήμα της συλλογικής διεκδίκησης και της πολιτικής έκφρασης έχει κοπεί για πολλούς και τα όρια του τι είναι εξευτελιστικό (από την πλευρά του εργαζομένου) τι είναι ηθικό και τι τίμιο (από την πλευρά του εργοδότη) είναι ζητήματα ανοιχτά σε συζήτηση, σαν να μιλάμε για το αν μας αρέσουν οι μελιτζάνες ή όχι.
Το πρόβλημα δεν είναι ο συγκεκριμένος σερβιτόρος. Το πρόβλημα είναι ότι μπήκε στη διαδικασία να επιλέξει (αν πιστέψουμε ότι δεν υποχρεώθηκε). Επέλεξε με βάση το συμφέρον του.
Και κάπως έτσι πάμε με γοργούς ρυθμούς σε μία κοινωνία που δεν θα μπαίνει καν στον κόπο να συζητήσει το αν είναι εξευτελιστικό ή όχι να σερβίρεις υποβρύχιες φρουτοσαλάτες για να ικανοποιήσεις τον Ηγεμόνα-Τουρίστα που ήρθε εδώ με το δίχαλό του για να περάσει καλά, ξέγνοιαστα πριν επιστρέψει στην κανονική του δουλεία και στην κανονική του χώρα.
Εκεί που παίρνεις καλά λεφτά χωρίς να χρειάζεται να θαλασσοπνίγεσαι με τη greek salad στο χέρι.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
