Μια υπόθεση που αφορά 90.000 υποψηφίους, άρα με έναν απλό υπολογισμό μπορεί κάποιος να βγάλει συμπέρασμα και πόσες χιλιάδες ανθρώπους πέριξ αυτών απασχόλησε η συγκεκριμένη διαδικασία. Γύρω στη μια παρά είκοσι τα αποτελέσματα βγήκαν στον αέρα μέσα στο προκαθορισμένο χρονικό πλαίσιο.
Στις έντεκα και μισή της ίδιας ημέρας βγήκε στον αέρα η είδηση ότι ο πρόεδρος (τότε) του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας θα κάνει (εκτάκτως) δηλώσεις στις δώδεκα και μισή. Καταλαβαίνοντας όλοι, λίγο-πολύ, που πάει το πράγμα υποθέτω. Και εδώ έρχομαι, συνδυάζοντας τα δύο γεγονότα και την χρονική τους ταύτιση να αναρωτηθώ, αν εγώ είμαι περίεργος ή τελικά όντως τόσο ο ίδιος ο εμβληματικός για την παράταξή του πολιτικός, όσο και ο στενός του κύκλος έχουν μόνο μια σχετική επαφή με την πραγματικότητα, όπως έδειχνε και η προσέγγιση του αρχηγού του κόμματος, στη διπλή εκλογική αναμέτρηση.
Το τι θα γράψει η ιστορία για τον Αλέξη Τσίπρα, σίγουρα δεν θα είμαι αυτός που θα το συντάξει. Επίσης, δεν ανήκω σε αυτούς που τον πετροβολάνε. Θεωρώ ότι έχουμε δει και θα δούμε και στο μέλλον, πολύ χειρότερους κυβερνήτες σε αυτή τη χώρα.
Η προσωπική μου άποψη, είναι απλά η δικιά μου εκτίμηση και ενδέχεται στον πυρήνα της σκέψης της να είναι λάθος. Το μόνο που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι στην πολιτική δεν ασπάζομαι το one man show. Ούτε για φουλ χαρισματικούς τύπους όπως ο μακαρίτης ο (Τζον) Κένεντι. Με βάση μάλιστα την ελληνική εμπειρία στα συστατικά του όρου «χαρισματικός» εμπεριέχεται εξαιρετικά μεγάλη ποσότητα λαϊκισμού.
Αλλά ποιος διαβάζει την ετικέτα αν η γεύση είναι αυτή που γουστάρει; Τα σημειώνω αυτό γιατί η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας έχει φάει πολύ ξύλο όχι μόνο για τα λάθη του, αλλά λόγω δημοσιογραφικής προκατάληψης. Από την πλευρά μου δεν τον θεωρώ τον… υπέροχο Θεό της αριστεράς, αλλά δεν έχω και λόγο να είμαι προκατειλημμένος.
Τι σχέση έχουν όμως οι πανελλαδικές με την (ταυτόχρονη) ανακοίνωση αποχώρησης του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του κόμματός τους; Ειλικρινά αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι πως αν δεν ήθελε να ξεμπερδεύει μια ώρα νωρίτερα να πάει κάπου να αράξει και να πιει μια μπύρα (ουδεμία ειρωνεία, προσωπικά αυτό θα έκανα) δεν κατανοώ πως ανακοινώνει το τέλος ενός μεγάλου κύκλου για τον ίδιο και την χώρα, ακριβώς (με απίστευτη ακρίβεια στην ταύτιση κιόλας) τη στιγμή που το ¼ (και βάλε) της χώρας ασχολείται με κάτι άλλο ιδιαίτερα σημαντικό.
Αν δεν ακυρώνει έτσι σε μεγάλο βαθμό τη σημασία της εξόδου του και τα λόγια που την συνόδευσαν, τότε (επανέρχομαι στην σκέψη) ότι δεν είχε και την απαιτούμενη επαφή με την πραγματικότητα, μέχρι τέλους. Κρίνοντας και το φινάλε του βίου του στον ΣΥΡΙΖΑ, σαν συνέχεια της συμπεριφοράς του στην προεκλογική περίοδο. Των εκλογών του Μαΐου κυρίως, γιατί η επόμενη ήταν σαν τον χορό του Ζαλόγγου.
Μπορεί να κάνω την τρίχα τριχιά. Αποδέχομαι επίσης πως τον καθένα τον απασχολεί πρώτα απ’ όλα το δικό του θέμα/πρόβλημα, άρα και τον Αλέξη Τσίπρα το πως θα ξεμπερδέψει γρήγορα από μια ψυχοφθόρα διαδικασία ραγδαίας φοράς.
Άλλωστε μέσα σε ένα μήνα η κοινωνία του είπε πολύ δυνατά, δύο φορές, ότι δεν την ενδιαφέρει πλέον (ή σε αυτή τη φάση) τι λέει. Οπότε γιατί και αυτός να ασχοληθεί παραπάνω με το τι απασχολεί την κοινωνία την Πέμπτη 29 Ιουνίου στη μια παρά το μεσημέρι;
Την ευκαιρία να το διαγνώσει αυτό σε μεγαλύτερη κλίμακα την είχε ήδη χάσει. Χωρίς να υποστηρίζω ότι αν σκεφτόταν εδώ και καιρό τι πραγματικά απασχολεί την κοινωνία θα είχαν και άλλη εξέλιξη οι εκλογικές οι εκλογικές αναμετρήσεις. Μια πιθανότητα θα ήταν να είχε παραιτηθεί νωρίτερα, αναγνωρίζοντας ως μη αναστρέψιμη την κατάσταση.
Βλέπετε δεν πιστεύω ότι όλα σε αυτή τη ζωή πρέπει να κρίνονται με όρους «ηρωϊσμού». Αρκετά από αυτά που διαβάζω από χθες, στα social media ξεπερνούν την δικαιολογημένη συγκίνηση αυτών που πίστεψαν και ακολούθησαν τον Αλέξη Τσίπρα και ακόμα περισσότερο αυτών που τον γνώρισαν προσωπικά και είχαν άλλη σύνδεση μαζί του.
Πηγαίνοντας πολλά βήματα παραπέρα, πολλά ποσταρίσματα κάνουν λόγο σχεδόν για έναν ήρωα που έμεινε πιστός μέχρι τέλους και…έπεσε πάνω στη χειροβομβίδα για εμάς. Και πάλι βέβαια, ποιος είμαι για να κρίνω τον συναισθηματικό κόσμο του καθενός; Θα μου επιστρέψετε όμως να είμαι πιο κυνικός.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μας άφησε χρόνους (καλά να είναι ο άνθρωπος). Θα ηρεμήσει, θα δει την οικογένεια του, θα πάει διακοπές και σίγουρα η γνώμη του και η παρουσία του σε διάφορες εκδηλώσεις πολιτικής ανάλυσης θα είναι το επόμενο βήμα του. Οι υπόλοιποι θα είμαστε εδώ για να ασχολούμαστε με τα καθημερινά μας θέματα και προβλήματα.
Όπως οι πανελλαδικές εξετάσεις και η ζόρικη πορεία ημών και των παιδιών μας μέσα σε ένα περιβάλλον για το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε πολλά και άλλαξε ελάχιστα. Βλέπετε ο απολογισμός και στην πολιτική δεν καταγράφει προθέσεις αλλά πράξεις. Εκτός από τον στενό σου κύκλο, που μπορεί να έχει άλλη θεώρηση των πραγμάτων για πάντα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
