Αυτών που χώρεσαν στο δεξιό άκρο του κοινοβουλίου και οι οποίοι χαρακτηρίζονται, προεκλογικά και μετεκλογικά «γραφικοί». Βέβαια το «νέου» πρέπει να μπει σε εισαγωγικά και να διευκρινιστεί ότι απλά στις 25 Ιουνίου υπήρξε η επικύρωση της κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία.
Εκεί όπου, όσοι πιστεύουν σε κάποια ιδανικά και έννοιες που θεωρούσαν, μέχρι τώρα, πως είναι κοινά αποδεκτά ή εν πάση περιπτώσει από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών αυτής της χώρας, έκαναν μια βουτιά από ένα ψηλό σύννεφο.
Γιατί – έχω την αίσθηση - ότι και πάλι κάνει την εμφάνιση του ο επιλεκτικός απομονωτισμός των social media που οδηγεί όχι σε απλές σφαλιάρες, αλλά με την πλάτη στα σχοινιά και σφυροκόπημα από την… Ρόκι Μπαλμπόα πραγματικότητα.
Όλοι αυτοί οι όχι λίγοι πλέον που αθροίζουν πάνω από 10% και αν προσθέσουμε και αυτούς που στεγάζονται σε συστημικά κόμματα και έχουν παραπλήσιες απόψεις φτάνουν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό, χαρακτηρίζονται «γραφικοί».
Ναι ε; Για να το δούμε λίγο ανάποδα. Μήπως είναι πλέον σαφές, από την απόφαση μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, που γέμισε την κάλπη με συγκεκριμένη στόχευση πως είσαι γραφικός αν λυπάσαι που πνίγηκαν 500 άνθρωποι στην Πύλο, αν επισημάνεις ότι τα εγκλήματα δεν τα κάνουν μόνο οι μετανάστες, ότι στην κοινωνία πρέπει να υπάρξει ενσυναίσθηση, σύνθεση και αλληλεγγύη αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το μεταναστευτικό και άλλα σοβαρά προβλήματα που έχουν προκύψει από δέκα και πλέον χρόνια μνημονίων και ταλαιπωρίας;
Μήπως όλοι όσοι θέλουν τα παραπάνω και φωνάζουν για αυτά είναι απλά… φλώροι, θολοκουλτουριάρηδες και προδότες; Είναι σαφές ότι, δεν έχει καμία σημασία αν επισημάνεις (για ακόμα μια φορά) ότι στο Δίστομο και στην Κάνδανο δεν μπορούν να συλλέγονται νεοναζιστικές ψήφοι και να κάνει τούμπες στον Δομοκό ο Κασιδιάρης.
«Περσινά, ξινά σταφύλια» θα σου πουν οι ψηφοφόροι της «εθνικής συνείδησης», που θέλουν περικεφαλαίες, δόρατα, ανεμίζοντα ράσα, κομποσκοίνια και πληθωρικές καρδούλες στα έδρανα. Που γουστάρουν κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους που ναι μεν (και αυτοί) δεν θα κάνουν στην ουσία τίποτα από αυτά που λένε, αλλά θα προσφέρουν σόου πιο κοντά στο θυμικό του «κατατρεγμένου Έλληνα». Αυτοί που δεν κυνηγάει ποτέ, βέβαια, αυτούς που τον κατατρέχουν αλλά ψάχνει κάποιον να κυνηγήσει αυτός για να ισοφαρίσει τη σφαλιάρα που τρώει.
Επιδεικνύοντας παράλληλα… εξαιρετικά αντανακλαστικά! Γιατί έχοντας καταλήξει ότι αυτή η χώρα είναι μάλλον χαμένη υπόθεση, πιστεύει ότι ο μοναδικός τρόπος να σωθεί είναι με μεθόδους και χαρακτήρες που θα συναντούσε κάποιους σε σειρές τύπου «Ζίνα» και «Ηρακλής». Και σε αυτό δεν φαίνεται να διαφωνεί και το 50% του εκλογικού σώματος που δεν πήγε να ψηφίσει, καθώς με αυτή την προσέγγιση επικυρώνει το «χαμένη υπόθεση».
Οφείλω λοιπόν να παρατηρήσω ότι, με βάση όλα τα παραπάνω, αλλά και τα ποσοστά που αθροίζουν όλοι όσοι πιστεύουν ότι δεν είναι η αγάπη, η κατανόηση, η αλληλοβοήθεια και ο σεβασμός που θα κρατήσουν όρθια τη χώρα, αλλά ένας διεμβολισμός, μια σφαίρα, ένα μαχαίρι, πολλές απελάσεις, επαναπροωθήσεις, ξύλο και κυρίως πολλές και πειστικές προσευχές (μπορεί και στο δωδεκάθεο γιατί εκεί υπάρχει μια σύγχυση) δεν κουνάμε εμείς οι υπόλοιποι το δάχτυλο σε αυτούς, αλλά αυτοί σε εμάς. Και για λόγους ευπρέπειας δεν θα ήθελα να επισημάνω και ποιο δάχτυλο είναι αυτό που μας δείχνουν.
Νιώθουμε οι υπόλοιποι κάτι καλύτερο, κάτι ανώτερο και ιδιαίτερο. Συγχωρέστε με όμως… Για να ισχύει κάτι τέτοιο πρέπει να αποδεικνύεται μέσα στην κοινωνία. Αυτοί που το κάνουν χρόνια τώρα, στην πρώτη γραμμή της προσφοράς απέναντι στο ίδιο το πρόβλημα, δεν το φωνάζουν και πολύ στα social media και είναι φορές (πολλές) που χαρακτηρίζονται τελικά αυτοί «γραφικοί» από τους υπόλοιπους.
Όχι μόνο αυτούς με τις… περικεφαλαίες, αλλά και όσους, από συγγενείς ιδεολογικά χώρους, έχουν φτιάξει ευμεγέθη περιφέρεια κρίνοντας τα πάντα από τον επαναστατικό καναπέ τους, αντιστεκόμενοι από το smartphone.
Οπότε ωραία είναι η έκπληξη και ο οργή για Σπαρτιάτες, Θηβαίους, Μακεδόνες και λοιπούς συγγενείς που θα προκύψουν, αλλά δικαιολογείται, αν δεν κυκλοφορείς στον δρόμο.
Αν το κάνεις και κοιτάς γύρω σου θα έχεις σχηματίσει και μια άποψη για το πώς φέρεται γενικότερα ο «λεβέντης» ο συμπατριώτης σου. Και θα είχες διαγνώσει, αν είχες το κουράγιο να μιλήσεις μαζί του, πόσο γραφικό θεωρεί εσένα και πόσο σωστό τον εαυτό του.
Το κουράγιο που δεν έχεις εσύ να τον αντιμετωπίσεις, το έχει αυτός για να επικρατήσει όμως και εκεί κάπου κρίνεται πάντα (κοντά εκατό χρόνια τώρα) η μάχη ανάμεσα στον φασισμό και την πρόοδο. Και η ιστορία δείχνει ότι η δεύτερη χάνει πιο συχνά.
Οπότε ας αφήσουμε τα πολλά λόγια. Η φάση με τη σύγκρουση σε ιδεολογικό επίπεδο είναι «αν δεν βρέξεις κω@@ ψάρι δεν τρως». Τα έξαλλα ποσταρίσματα στα social media δείχνουν μεγαλύτερη ένδεια από αυτή για την οποία κατηγορείς τον απέναντι.
Γιατί αυτός δείχνει απόλυτα, πιστός στρατιώτης στη δικιά του ιδεολογική φάλαγγα ως εκλεκτός των 12+1 Θεών που πιστεύει και ανίκητος ως κάτοχος της μοναδικής αλήθειας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
