Είναι η Ελλάδα μία ακροδεξιά χώρα; Αυτό το ζήτημα τέθηκε ξανά και ξανά από τότε που ο Γιώργος Καρατζαφέρης έφτιαχνε την ελληνική εκδοχή της ακροδεξιάς ιδρύοντας τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό και διεκδικώντας (ίσως και σχηματίζοντας) τον πολιτικό χώρο στα δεξιά του παραδοσιακά συντηρητικού κόμματος της χώρας. Δεν νομίζω ότι αυτή η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί. Σίγουρα πάντως δεν είναι ελληνικό φαινόμενο.
Μέσα σε αυτή την πορεία της η ακροδεξιά είχε πάντα μεγαλύτερο ανάστημα από αυτό που φαινόταν στα εκλογικά αποτελέσματα που έπαιρνε. Στο Κοινοβούλιο, σε τάσεις εντός των συστημικών κομμάτων, στη σοβαρή και την trash τηλεόραση, στον δρόμο και την κοινωνία, στη δικαιοσύνη και στη δημόσια διοίκηση.
Οι ακραίες και εθνικιστικές θέσεις έγιναν ο πιο ασφαλής τρόπος να κάνεις πολιτική καριέρα. Μέσα σε αυτή τη μακρόχρονη πορεία, η κορύφωση ήρθε όταν το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής δολοφόνησε τον Λουκμάν πρώτα και μετά τον Παύλο Φύσσα. Μετά κούρνιασε και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Από το Εφετείο στην αναγέννηση
Εκείνη η στιγμή του πανηγυρισμού έξω από το Εφετείο, όταν ανακοινώθηκε η καταδικαστική απόφαση της Χρυσής Αυγής ήταν μία ιστορική στιγμή για την Ελληνική Δημοκρατία.
Μαζί ήταν και μία νίκη των κινημάτων, των ανθρώπων που αγωνίστηκαν πολλές φορές βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα. Κανείς όμως ποτέ δεν είπε ότι το κεφάλι του φιδιού κόπηκε.
Μετά από μία σύντομη διακοπή, η ακροδεξιά επανήλθε και τελικά σήμερα θριαμβεύει κι ας είναι χωρισμένη σε τρία διαφορετικά κόμματα: Το ακραίο χριστιανικό κόμμα της Νίκης, η συνωμοσιολογική Ελληνική Λύση και φυσικά η (όχι και πολύ) νέα εκδοχή της Χρυσής Αυγής και του καταδικασμένου Κασιδιάρη, οι φασιστικών καταβολών Σπαρτιάτες. Τρία κόμματα, τρεις διαφορετικές εκφράσεις της ακροδεξιάς. Όλες μέσα στη Βουλή.
Πώς θα είναι η επόμενη μέρα; Σκοτεινή. Θα είναι σκοτεινή και μαύρη για όλη την πολύπαθη Ελληνική Δημοκρατία η οποία ποτέ δεν μπόρεσε να ξεφορτωθεί ουσιαστικά όσους την εχθρεύονται.
Σκεφτείτε απλά ότι από τη στιγμή που θα κατεβαίνει ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας θα ακολουθήσουν τουλάχιστον τρεις πολιτικοί αρχηγοί οι οποίοι θα επαναλαμβάνουν ο ένας μετά τον άλλον ακραίες θέσεις, ειπωμένες με διαφορετικούς τρόπους και ύφος. Ο ένας εξ αυτών μάλιστα με φασιστικές καταβολές.
Ο ένας, Κυριάκος Βελόπουλος, πιο τηλεοπτικά. Ο άλλος, Νατσιός, σε ένα είδος κοινοβουλευτικής κατήχησης. Ο τρίτος έχοντας πάντα πάνω από το κεφάλι του το μίσος του πραγματικού αρχηγού του κόμματός του, του Ηλία Κασιδιάρη.
Η επόμενη μέρα είναι γεμάτη σκοτάδι και μίσος
Αν όμως η επόμενη μέρα θα είναι σκοτεινή για την ελληνική δημοκρατία, θα είναι δυστυχώς επικίνδυνη για πολλούς ανθρώπους εκεί έξω. Για τις γυναίκες, για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, για τους αδύναμους, για τους τοξικοεξαρτημένους. Για κάθε άνθρωπο που θα ζήσει υπό τη σκιά άλλων που τους θεωρούν εχθρούς ή απλά θέλουν να ελέγξουν το σώμα τους και τη σεξουαλική τους κατεύθυνση.
Θα είναι επίσης επικίνδυνη γιατί αν κάτι κάνει καλά η ακροδεξιά είναι να τραβάει όλο το πολιτικό σύστημα προς το μέρος της. Με βήματα σταθερά, με ακραίο διχαστικό λόγο, εθνικιστικές θέσεις και θεωρίες μίσους και ρατσισμού. Κομμάτια που καθίστανται τελικά προνομιακό πεδίο για τα ίδια.
Ξέρω ότι για πολλούς από εμάς βγαίνει μία αντανακλαστική αντίδραση να φύγουμε από τη χώρα ή, αν μείνουμε, να κλειστούμε στα ασφαλή μας δωμάτια. Να κλειστούμε σε στενά δωμάτια, σε cool μπαράκια, σε συναυλίες σε διαδικτυακούς χώρους όπου θα βρίσκονται μόνο όσοι συμφωνούν μαζί μας. Αυτό όμως δεν θα αποτελεί απλά πολυτέλεια, θα είναι έκφραση προνομίου εις βάρος εκείνων που δεν το έχουν.
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι όλοι μαζί να στήσουμε ένα νέο μέτωπο εναντίον της. Κι ας είναι κουραστικό, κι ας μας απελπίζει. Δεν μπορούμε, δυστυχώς, να κάνουμε και τίποτα άλλο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
