Υπάρχει ο άφατος πόνος των δικών του ανθρώπων. Που είναι δίπλα και δεν μπορούν να βοηθήσουν ή που είναι μακριά και δεν γνωρίζουν. Που δεν έχουν ούτε τα μέσα, ούτε την άνεση, ούτε και την άδεια να πάρουν ένα αεροπλάνο να φτάσουν εκεί που ο αγαπημένος, η αγαπημένη τους, το μέρος του εαυτού τους που, μπορεί να ζει μπορεί να έχει χαθεί στη θάλασσα.
Αυτοί που δεν θα έχουν ούτε ένα κουφάρι να παραλάβουν, κάτι απτό να κοιτάξουν, να θρηνήσουν. Θα υπάρξουν δεκάδες άψυχα κορμιά που δεν θα βρεθούν ποτέ και άλλα που θα σκεπαστούν από το χώμα σε μια ξένη γη, αταυτοποίητα χωρίς όνομα και φροντίδα στην τελευταία τους κατοικία.
Θα υπάρξει το πάγωμα και το σφίξιμο στο στομάχι και την καρδιά, αυτών –των «τρίτων»-που νιώθουν τον πόνο, για τα παιδιά, τους νέους ανθρώπους που χάθηκαν, τις οικογένειες που διαλύθηκαν.
Αυτών που αισθάνονται ένα μέρος ντροπής γιατί η πλούσια και…εύφορη δυτική γη που ήταν το όνειρο αυτών των ανθρώπων, όχι μόνο δεν βοήθησε στο να μη διαλυθεί η χώρα τους, αλλά χρόνια τώρα την/τις έχει μετατρέψει σε πεδίο ακραίας αντιπαράθεσης, με ποτάμια αίματος και πόνου.
Χρησιμοποιώντας, το Ιράκ, τη Συρία, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη ανάλογα με τα τρέχοντα οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα. Υπάρχουν πολίτες που, αν και δεν είναι μέρος της απόφασης, νιώθουν μέρος του προβλήματος γιατί δεν έχουν όση δύναμη θα ήθελαν για να το λύσουν.
Εδώ και χρόνια ακούνε να τους χλευάζουν ως «αλληλέγγυους», μάλιστα. Ποιοι; Αυτοί που έδωσαν αρνητική χροιά και σε έναν όρο με κατ εξοχήν όμορφη και δοτική έννοια. Αυτοί που αν υπάρχουν εκατό ΜΚΟ και εθελοντές που κάνουν με αυταπάρνηση τη δουλειά τους, θα φτιάξουν αφήγημα για τη μία που θα βρεθεί να έχει καταχραστεί χρήμα.
Το να εστιάζουμε στη δεύτερη κατηγορία συμπολιτών μας, αυτή που ορίζεται ως «σκατόψυχοι» και που εμφανίζει πολλά άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και κυρίως αυτό της ικανότητας να κατηγοριοποιεί την ανθρώπινη ζωή και να σκαρώνει δικαιολογίες για να καταλήξει ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία αν πνίγεται ένας Αφγανός, δεν έχει σημασία.
Δεν είναι κάποιοι με τους οποίους θα «συναντηθούμε» ποτέ. Κυρίως γιατί, οι περισσότεροι από αυτούς, δεν έχουν το σθένος να εκφραστούν έξω από την ασφάλεια που τους προσφέρουν τα social media.
Εκτός αν είναι οργανωμένοι σε φάλαγγες με πυρσούς. Δεν έχει σημασία γιατί δεν θα θελήσουμε ποτέ να προχωρήσουμε μαζί τους. Και δεν μπορούμε να κατηγορηθούμε για… εθνικό διχασμό, όταν δεν επιθυμούμε να συναναστρεφόμαστε με βρυκόλακες.
Αν υπάρχει κάτι που δεν κατανοούμε και ισχύει από την εποχή της άνθησης της ναζιστικής Χρυσής Αυγής είναι πώς να δείξεις κάποιον ως ένοχο επειδή δολοφονεί (ή δίνει εντολή για αυτό) έναν μετανάστη δεν τον κάνει να νιώθει ντροπή αλλά –αντίθετα- μέχρι και περηφάνια!
Τον ίδιο και αυτούς που τον ακολουθούν (και ψηφίζουν) γιατί ουσιαστικά λες δημόσια ότι κάνει ακριβώς αυτό που θέλει. Αυτό που φωνάζει. Έρχεσαι δηλαδή εσύ ο «απέναντι» και αποδεικνύεις ότι είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει.
Και αυτός είναι και ο λόγος που αυτοί οι κόσμοι δεν θα συναντηθούν ποτέ και πουθενά και είναι απόλυτα λογικό. Όπως επίσης είναι σημαντικό να σκεφτούμε πως αυτοί οι κόσμοι υπάρχουν αιώνες τώρα.
Από την εποχή που ο ηττημένος πολεμικών συγκρούσεων ήταν εμπορεύσιμο είδος και ο πρόσφυγας (πάλι εξαιτίας πολέμων) το πιο ευάλωτο κυνηγημένο είδος προς ακραία εκμετάλλευση.
Αν θεωρούμε ότι η κοινωνία μας έχει προοδεύσει πολύ από τότε, μάλλον έχουμε την παραίσθηση ότι οι επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, έχουν διαγράψει από το ανθρώπινο DNA ότι χτίστηκε χιλιετίες με αίμα. Η ανθρωπιά είχε πάντα απέναντί της τόνους απανθρωπιάς.
Έτσι άλλωστε προέκυψε και η συγκεκριμένη διάκριση ανάμεσά τους. Με το πέρασμα του χρόνου σε άλλους έμειναν τα χαρακτηριστικά της μίας (της ανθρωπιάς) και σε πολλούς άλλους της έτερης εκδοχής.
Θα ήταν δηλαδή, κόντρα στην ανθρώπινη φύση (της) να συγκρατηθεί η Τατιάνα Στεφανίδου από το να αναζητάει ασθενοφόρα μόνο για τους Έλληνες (άντε και για τον τουρίστα που πληρώνει καλά), τη στιγμή που αυτά χρησιμοποιούνται ακριβώς για τον σκοπό για τον οποίο υπάρχουν.
Θα ήταν το ίδιο ακραίο να ζητήσεις από τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο να μη χρησιμοποιεί τη μεζούρα του ηθικού του ύψους και των χωρικών υδάτων, για να προσδιορίσει στα πόσα ναυτικά μίλια μια τραγωδία χαρακτηρίζεται «εθνική».
Θα ήταν πέρα από το αρχέγονο ένστικτο της χαράς, για τον πόνο του άλλου, να μη ζητάς να βάζει emoji «γελαστή φατσούλα» κάποιος κάτω από την είδησης για τον πνιγμό 79 και πλέον συναθρώπων μας. Γιατί είναι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό του όταν δεν τους θεωρεί «συνανθρώπους».
Τελικά δεν απαιτείται να κουβαλάμε περισσότερο πόνο από αυτόν που βιώνουμε με τέτοια περιστατικά, από την (συνεχή) συνειδητοποίηση του ποια είναι η κοινωνία μας και με το ποιους πορευόμαστε.
Το μόνο που θα έπρεπε να βιώνουμε και να κρατάμε είναι η συμμετοχή αυτών που πραγματικά βοηθάνε, ή άρνηση των υπολοίπων να αποκτηνωθούν και την ψυχή αυτών των γιαγιάδων που, κάνοντας την προσευχή τους το βράδυ, θα έχουν μια κουβέντα για τις ψυχούλες που χάθηκαν άδικα.
Άλλωστε το ζητούμενο είναι κάποια στιγμή να μη χάνονται άδικα ψυχές σε καράβια και σε τρένα, από πρόθεση, αμέλεια ή εγκληματική αδιαφορία και όχι αν εμείς είμαστε ευαίσθητοι ή αναίσθητοι.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
