Τα θέματα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας των φετινών Πανελληνίων είχαν ως στόχο να υποβάλλουν τους μαθητές σε ασκήσεις κειμένου με κεντρική θεματική τον φεμινισμό και κάποιες πιθανές «προβληματικές» αιχμές του κινήματος.
Του Γιάννη Δημητρέλλου
Στο δεύτερο θέμα, επιστρατεύεται μια τοποθέτηση της διδακτώρος Συγκριτικής Λογοτεχνίας, Μπελίντα Κάνον. Ας μελετήσουμε τι ακριβώς αναφέρει:
«Για την Μπελίντα Κανόν ο νεοφεμινισμός οδηγεί σε σύγκρουση ανδρών και γυναικών, γεγονός καταστροφικό. «Ο κλασικός φεμινισμός του 20ού αιώνα, τον οποίο εξέφρασε η Σιμόν, μαχόταν για την ισότητα ανδρών και γυναικών αντιμετωπίζοντάς τους ως άτομα, ως ανθρώπους. Στον 21ο αιώνα, και κυρίως μετά το 2010, βλέπουμε την ανάδειξη του "φεμινισμού της διαφοροποίησης", ενός ρεύματος που επιμένει στις διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, τις οποίες θεωρεί αγεφύρωτες. Προφανώς, και υπάρχουν διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, όμως στις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής μας είμαστε άτομα, άνθρωποι που δρούμε: είμαι συγγραφέας, είμαι εκπαιδευτικός, είμαι ορειβάτης, είμαι κηπουρός».
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, ο σύγχρονος φεμινισμός (νεοφεμινισμός) ορίζεται στη βάση των διαφορών μεταξύ ανδρών και γυναικών, οι οποίες όμως στην καθημερινότητα μας, καταργούνται. Ο άνδρας και η γυναίκα που ασχολούνται με τη συγγραφή είναι το ίδιο. Οι ηθοποιοί - και πάσης φύσεως καλλιτέχνες - είναι το ίδιο, ανεξαρτήτως φίλου. Οι αθλητές επίσης. Οι πολιτικοί, επίσης.
Πρέπει άραγε να τονίσουμε εδώ το αυτονόητο; Ότι υπάρχουν δεκάδες επαγγελματικοί κλάδοι όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζονται από υποδεέστερες έως και ανύπαρκτες σε σχέση με τους άντρες.
Ότι ακόμα και στο λαμπερό κόσμο του Hollywood οι άντρες αμείβονται τρεις, τέσσερις, πέντε φορές παραπάνω από τις συμπρωταγωνίστριες τους (τρανό παράδειγμα η ταινία «Don’t Look Up», όπου η Jennifer Lawrence εισέπραξε 5 εκατομμύρια δολάρια λιγότερα από τον συμπρωταγωνιστή της, Leonardo DiCaprio).
Τα του γυναικείου αθλητισμού στο σκέλος των αμοιβών είναι εξίσου λυπηρά και ο αγώνας της ισότητας, παρά την πρόσφατη καμπάνια της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, έχει ακόμα δρόμο.
Tι άλλο αναφέρει το κείμενο της Κάνον;
«Σήμερα, οι νεοφεμινίστριες προτάσσουν διαρκώς ότι οι γυναίκες είναι μια ομάδα θυμάτων, η οποία διατρέχει μονίμως τον κίνδυνο να υποστεί βία κάθε μορφής, όχι διακρίσεις εις βάρος τους αλλά βία, επειδή είναι γυναίκες. Αυτό το νέο ρεύμα εγγράφεται στον δημόσιο διάλογο περί ταυτοτήτων: είμαι γυναίκα, αυτή είναι η ταυτότητά μου.
Και αυτομάτως, είμαι θύμα. Είναι τόσο έντονος αυτός ο διάλογος περί θύματος ώστε ενίοτε το να είσαι θύμα γίνεται εύσημο*, πρόκειται για ιδεολογία που εκφράζεται ως "πάθος για θυματοποίηση"».
Για την Κανόν, αντιθέτως, ο φεμινισμός είναι ένα κίνημα χαρούμενο, «ένα κίνημα που ωθεί τις γυναίκες να αποκτήσουν περισσότερη ισχύ, να διεκδικούν την ισότητα με τους άνδρες. Όταν προτάσσουμε το φύλο ή το χρώμα του δέρματος ως ταυτότητα, επί της ουσίας επιμένουμε σε χαρακτηριστικά μας τα οποία δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Οι "κλασικές" φεμινίστριες επιμένουμε στα χαρακτηριστικά που μπορούμε να αλλάξουμε, επιμένουμε στην ελευθερία, στη δυνατότητα να αλλάξουμε τα πράγματα».
Σύμφωνα με το παραπάνω κείμενο λοιπόν, ο νεοφεμινισμός είναι καταστροφικός για τους εκπροσώπους του, τις γυναίκες. Με βάση τη διαφορετικότητα του φύλου τις ωθεί σε μια αυτόματη θυματοποίηση, που συμβαίνει με «πάθος».
Ο διάλογος για το κατά πόσο οι σύγχρονες φεμινίστριες έχουν πετύχει περισσότερα ή λιγότερα στον αγώνα τους σε σχέση με τις «κλασσικές» είναι μια διαφορετική, εκτεταμένη συζήτηση.
Η επιλογή όμως, ενός τέτοιου θέματος που φέρνει έφηβους μαθητές σε μια διαδικασία κρίσης/αξιολόγησης του σύγχρονου φεμινισμού και εν τέλει, αποδόμησης του, είναι τουλάχιστον προβληματική.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
