Ο αποχαιρετισμός στον Θεόδωρο (Θόδωρο στον πασοκική βερσιόν) Πάγκαλο πιθανότατα ήταν αυτός που και ο ίδιος θα επιθυμούσε. Στη λογική του «σας έχω γραμμένους κανονικά», αφού ήταν μεγάλο το πλήθος που προτίμησε να του κουνήσει μαντήλι με ύβρεις, κοσμητικά επίθετα και παράθεση των όχι και τόσο επιτυχημένων στιγμών του στην πολιτική.
Δεν θα περίμενε κάποιος κάτι διαφορετικό, αφού και κάποιος Άγιος να αναχωρούσε από τον κόσμο ετούτο τα social media θα τον έστελναν στον άλλον κόσμο με τον βιτριολικό τρόπο που ορίζει πλέον το ρήμα «στέλνω». Όσοι γνώρισαν τον πληθωρικό (ουδεμία ειρωνεία γιατί όντως έτσι ήταν) πολιτικό άνδρα, είτε παρέθεσαν ιστορίες που αποδείκνυαν τον ταπεραμέντο, την ευφυία και τον κυνισμό του, είτε σιώπησαν.
Πιθανότατα γιατί με τέτοιες προσωπικότητες είτε έχεις μια σχέση εκτίμησης (και κολακείας), είτε αντιπάθειας. Οπότε –στην τελευταία– περίπτωση αποφασίζεις να μείνεις μακριά από την βιτριολική προσέγγιση των social media. Είτε προς σεβασμό στον αποθανόντα, είτε γιατί απλά είσαι επώνυμος και δεν θέλεις να σηκώσεις το βάρος των αντιδράσεων στα γραφόμενα σου.
Για όσους (τους περισσότερους) δεν γνωρίσαμε από κοντά τον Θεόδωρο Πάγκαλο το παζλ της προσωπικότητάς του φτιάχνεται από τη δημόσια εικόνα του και την υποκειμενική κρίση, για το πως πολιτεύθηκε, ανάλογα και με τη θεώρηση που έχει έκαστος για τα πράγματα γύρω μας. Κυρίως από θέσεις ευθύνης. Το να εκθέσω και εγώ τη δικιά μου άποψη, για τον ρόλο του στα Ίμια και την υπόθεση Ότσαλάν που είναι οι top rate υποθέσεις στις οποίες έχει εμπλακεί, θα είναι ακόμα μια προσθήκη στη βιβλιοθήκη των τοποθετήσεων μη σχετικών δημοσιογράφων επί παντός επιστητού.
Το μόνο ίσως που θα τολμούσα να πω είναι πως (και) σε αυτές τις υποθέσεις μάλλον δεν είχε σημασία το τι θα πει τελικά ο αρμόδιος υπουργός. Άρα εστιάζουμε στον τρόπο που το είπε, γιατί γενικά εκεί εστιάσαμε με τον Πάγκαλο. Ένα κλισέ που χρησιμοποιείται και στη δικιά του περίπτωση έχει να κάνει με την «παγίδα της ευφυίας».
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει πραγματικά αφού (αν το αποδεχθούμε) θα πρέπει να καταλήξουμε ότι όλοι οι ευφυείς άνθρωποι είναι και εγωκεντρικοί, άρα εντέλει, επιρρεπείς στο να πέφτουν σε αυτή την παγίδα. Υπερβολικό!
Επίσης, και χωρίς να υποστηρίζω ότι μας κυβερνάνε κυρίως «βλάκες» η υπέρμετρη επίδειξη «ευφυίας» δεν φέρνει και αποτέλεσμα στην πολιτική, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία. Σε αντίθεση με τον πόλεμο ίσως, αν και εκεί ακόμα οι γνωρίζοντες λένε ότι η τύχη παίζει τον δικό της κομβικό ρόλο. Παρ΄ όλα αυτά η κορυφαία ατάκα-κληρονομιά του Θεόδωρου Πάγκαλου, είτε αυθόρμητη, είτε ως αποτέλεσμα προετοιμασίας, έχει τόνους κυνισμού και (όντως) ακόμα μεγαλύτερη ποσότητα ευφυίας.
Λέγοντας το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», προκάλεσε μια αλυσίδα αντιδράσεων. Σίγουρα οργή σε αυτούς που δεν τα έφαγαν και τα άκουσαν χωρίς λόγο. Μάλλον το ίδιο και σε αυτούς που …έφαγαν και τους το θύμισε τη στιγμή που αρκετοί εξ αυτών, αποκηρύσσοντας τον παλαιό εαυτό τους, μετακινήθηκαν προς την «εκσυγχρονιστική» πλευρά φορώντας το ευρωπαϊκό τους κοστούμι.
Και σίγουρα έφερε ευφορία σε όσους πιστεύουν ότι το βασικό μέρος της ευθύνης για την αποτυχία του πολιτικού συστήματος, κατ’ επέκταση και της οικονομίας (όπως είναι δομημένη η πελατειακή σχέση κράτους, πολίτη, επιχειρήσεων στην Ελλάδα) είναι περισσότερο ευθύνη των πολιτών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να…μυξοκλαίνε. Το «μαζί τα φάγαμε» στον πυρήνα του είναι ό,τι πιο «θατσερικό» έχει ακουστεί από Έλληνα πολιτικό προσαρμοσμένο στις συνθήκες των βαλκανικών ηθών μας.
Η ευφυία του, όμως, έχει να κάνει κυρίως με τη μετατόπιση της ευθύνης, μέσα από τη χρήση μέρους της αλήθειας. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος κατάφερε να παίξει μαεστρικά με την ενοχή του Έλληνα που δεν άκουσε «τα φάγαμε όλοι μαζί» αλλά εστίασε ότι ήταν και αυτός στο πάρτι και προσπαθεί, από τότε, να αποδείξει ότι αυτός δεν έμπλεξε σε αυτό το πάρτι με… «ποτά» και «ουσίες».
Ο αποθανών είναι ο μοναδικός πολιτικός που είπε δημόσια «τα φάγαμε» αλλά κανένας δεν έχει σταθεί στην παραδοχή του. Στο… «τα φάγαμε». Στον πρώτο πληθυντικό. Όλοι στην ανάλυση της φράσης του στέκονται στην συμμετοχή του πολίτη στο φαγοπότι και όχι στην αντίστοιχη των πολιτικών. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την πεποίθηση ότι οι πολιτικοί «τα τρώνε» ούτως ή άλλως αλλά με το ότι ανέβασε το «πόπολο» στην κεντρική σκηνή του δράματος για να αναμετρηθεί με τον εαυτό του.
Και για να είναι σαφές το «τα φάγαμε» δεν σημαίνει ότι ο Πάγκαλος έβαλε λεφτά στην τσέπη. Για αρκετούς πολιτικούς σίγουρα ήταν και αυτό το ζητούμενο. Αλλά η ουσία της φράσης του αφορά τη χρήση πόρων για την χειραγώγηση και τον εκμαυλισμό του πολίτη και –εντέλει- την πολιτική επιβίωση κυβερνήσεων και κομμάτων. Εύκολα μπορεί να πει κάποιος ότι, με βάση και την πολιτική διαδρομή του Θεόδωρου Πάγκαλου, αξίζει να υποκλιθείς στη φράση που συμπυκνώνει σε τρεις λέξεις την αυτοκριτική της αριστεράς, την κυνική αλήθεια του λαϊκίστικου ΠΑΣΟΚ και τις ενοχές που φόρτωσαν οι «εκσυγχρονιστές» την ελληνική κοινωνία για να την πείσουν ότι σωστά θα αρχίσει να υποφέρει χάνοντας περισσότερα από αυτά που της χαρίστηκαν.
Δείτε επίσης:
Το ΠΑΣΟΚ που έπαθε... ΣΥΡΙΖΑ, ο «άλλος» Τσίπρας και το όφελος της ΝΔ από τη μάχη των φόρων
Γιατί οι Βίκινγκς δεν λεηλάτησαν ποτέ την Κωνσταντινούπολη: Οι Ρως, το Υγρό Πυρ και οι Βάραγγοι
Η ημέρα που εξαφανίστηκε ο Δημήτρης Λιαντίνης – Η «αυτοθέλητη» πορεία προς τον θάνατο
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
