Δεν εστίασα και πολύ στο τι φοβούνται οι δημοσκόποι, στις επερχόμενες εκλογές, ομολογώ. Προτιμώ να εστιάσω στο τι φοβάμαι σαν πολίτης για το διάστημα από την επομένη των εκλογών, αλλά επειδή δεν έχω όνομα βαρύ σαν του Σαββόπουλου και να το πω δεν θα ασχοληθεί και κανένας μαζί μου. Και να ασχοληθεί βέβαια θα βρίζει. Άλλωστε ολοκληρώνεται η πιο υβριστική και ανούσια προεκλογική περίοδος (πιθανότατα) όλων των εποχών. Αυτών που θυμάται η αφεντιά μου δηλαδή και δεν είναι και λίγες.
Επιστροφή τους δημοσκόπους. Τι να φοβούνται οι δημοσκόποι; Μιλάμε σοβαρά; Δεν ξέρω αν και που κάνουν λάθος, αφού δεν έχω σχετικές εξειδικευμένες γνώσεις. Γνωρίζω –εκ πείρας- τα εξής… Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα ασφαλώς και θα βρουν τρόπο να το δικαιολογήσουν με κάποια μορφής εξίσωση, ακόμα και αν αυτό (το αποτέλεσμα) απέχει από την πραγματικότητα των μετρήσεων, όσο το καράβι που αντί να δέσει στην προβλήτα στουκάρει σε ξέρα μπαίνοντας στο λιμάνι. Δεν κρίνω τη μεθοδολογία τους, αλλά έχω το δικαίωμα να κρίνω τις δικαιολογίες αρκετών εξ αυτών, καθώς την τελευταία δεκαετία είναι επαναλαμβανόμενες. Το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι πως, εκτός και αν απαγορευτούν δια νόμου (που δεν διαφαίνεται τέτοια πιθανότητα) οι δημοσκοπήσεις θα υπάρχουν για πάντα, όπως και τα γραφεία τελετών. Η αχόρταγη όρεξη του κοινού για την κατανάλωση περιεχομένου που έχει –στην ουσία- στοιχηματική προσέγγιση, σε συνδυασμό με τους κομματικούς μηχανισμούς που διοχετεύουν στην προεκλογική αγορά τις συγκεκριμένες εξαρτησιογόνες μετρήσεις, εξασφαλίζει την ανάγκη για συνεχή παραγωγή προεκλογικής «μεθαδόνης».
Να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Η κάθε είδους, επιστημονικά τεκμηριωμένη, έρευνα είναι πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των κομμάτων. Θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον, όπως είναι στα χέρια εταιριών. Και θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό όχι τόσο για την πρόθεση ψήφου, αλλά για να έχουν επαφή με την άποψη και τις επιθυμίες της κοινής γνώμης, σε πραγματικά σημαντικά ζητήματα. Είναι όμως το ίδιο το εκλογικό σώμα που το κάνει εύκολο στα κόμματα. Ειδικά στα κόμματα εξουσίας.
Για κάποιο λόγο που μπορεί να αφορά την πραγματικότητα ή την εικόνα που έχουν σχηματίσει για την πραγματικότητα τα επιτελεία των κομμάτων, υπάρχει η πεποίθηση ότι οι δημοσκοπήσεις χειραγωγούν/κατευθύνουν το εκλογικό σώμα ή τουλάχιστον σημαντικό μέρος του. Είναι δηλαδή ευρέως αποδεκτό, σε σημείο που να εκφράζονται δημόσια απόψεις για νομικές κινήσεις κατά των εταιριών, ότι ένα μέρος του εκλογικού σώματος που μπορεί μάλιστα να κρίνει το τελικό αποτέλεσμα, δεν ψηφίζει με βάση τα δεδομένα της τετραετίας που πέρασε και την προοπτική της επόμενης (βάσει των προγραμμάτων των κομμάτων και τον βαθμό αξιοπιστίας τους) αλλά κρίνοντας από το ποιος εμφανίζεται ως ο πιθανότερος νικητής. Ποιος έχει ρεύμα και «παράσταση νίκης».
Δεν θα πω ότι δεν ισχύει. Θα ήταν αρκετά λογικό ως αποτέλεσμα του πελατειακού, ρουσφετολογικού κράτους το οποίο ακόμα και αν ως ένα βαθμό έχει περιοριστεί, καθορίζει ακόμα την ψήφο όχι μόνο ατόμων αλλά ολόκληρων οικογενειών. Παλαιότερα υπήρχαν «σόγια» που μετακινούνταν ανάλογα με το (διαφαινόμενο) μετεκλογικό κέρδος. Κάπως έτσι χτίστηκαν οι γενιές των συμβασιούχων και δημιουργήθηκε το περίφημο «μετακινούμενο» 20% που έκρινε εκλογικές αναμετρήσεις. Το ότι αυτό ισχύει –έστω εν μέρει- ακόμα δεν μας απαγορεύει να πούμε ότι πρέπει να είσαι ηλίθιος για να ψηφίζεις έτσι. Άντε να το δεχτούμε ως ένα βαθμό για αυτόν που ψηφίζει για να φάει ένα κομμάτι ψωμί, αν και πάλι εξακολουθεί να είναι ένα προσωρινό ξεροκόμματο «φιλανθρωπίας». Αλλά εκεί που το βλακόμετρο τερματίζει είναι όταν ψηφίζεις έτσι για να είσαι με τον νικητή! Σίγουρα η ψυχιατρική έχει ασχοληθεί με το θέμα, αλλά δεν το έψαξα παραπάνω.
Όλα τα παραπάνω δεν αφορούν την δημοσκοπική εικόνα των ημερών, αλλά και ολόκληρης της προεκλογικής περιόδου. Δεν με ενδιαφέρει ποιος εμφανίζεται πρώτος, ποια είναι η διαφαινόμενη διαφορά και το ποσοστό κάθε κόμματος. Όποιος θέλει να παίξει στοίχημα ας δώσει βάση στα γκάλοπ. Οι παραπάνω σκέψεις/απόψεις έχουν να κάνουν με την βουλιμική κατανάλωση δημοσκοπήσεων χωρίς να μείνουμε λίγο ακίνητοι ώστε να σκεφτούμε ποια –αλήθεια- πρακτική αξία έχει αυτό. Πόσο σκεφτήκαμε ότι όλο και περισσότερο η προεκλογική περίοδος, αντί για έκθεση προγραμμάτων επάνω σε βασικούς τομείς της ζωής μας, διολισθαίνει σε σούπερ μάρκετ διαφημιστικών τρικ, γρήγορου ρυθμού και συνθηματικής ατάκας, τηλεοπτικών κραυγών και (σε πολύ μεγάλο βαθμό πλέον) σοσιαλμιντιακής περιχαράκωσης εν μέσω ύβρεων, fake news και ευχών για ψόφους και καρκίνους; Το γεγονός ότι ειδικά το τελευταίο (που δείχνει πλήρη κοινωνική κατάπτωση) είναι φανερό, ότι αν δεν καθοδηγείται και χρηματοδοτείται (κυρίως) από τα μεγάλα κόμματα, σίγουρα υιοθετείται καθώς εκφράζεται και από επώνυμα στελέχη τους και υποψηφίους τους. Να σκεφτούμε, δηλαδή, πόσο μας υποτιμούν οι περικσσότεροι από αυτούς που ζητούν την ψήφο μας, θεωρώντας ότι είμαστε απλά θεατές ή μέλη κυνομαχίας. Με βάση αυτό και μόνο ο καθένας είναι παραπάνω από υπεύθυνος για την ψήφο του και την επόμενη μέρα που θα ακολουθήσει. Και τότε δεν θα μπορεί να υποστηρίξει ότι παραπλανήθηκε από…δημοσκοπήσεις.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
