Μπορεί να σου αρέσει η πίτσα με ανανά, μπορεί και όχι. Μπορείς να σου αρέσει το γαρύφαλλο στον κιμά, μπορεί και να μην το αντέχεις. Μπορεί να γουστάρεις τη ροκ ή να μη τη σηκώνεις. Σε κάθε περίπτωση η πρώτη παραμένει πίτσα, ο δεύτερος κιμάς και η τρίτη μουσική. Για να χαρακτηριστεί όμως κάποιος «τραγουδιστής» θα πρέπει -όταν τον ακούς να αποδίδει μια σύνθεση- να τραγουδήσει. Θα ήταν ευλογία, για εμένα που προσεγγίζω τα στάνταρ «Κακοφωνίξ», να αποκαλείται «τραγουδιστής» όποιος απλά έχει τη διάθεση και την τόλμη να ανέβει σε μια σκηνή και να εκτελέσει. Θα μπορούσα, έτσι, να πάρω τον τίτλο και να μη ζηλεύω πια (αφόρητα) τους καλλίφωνους.
Εύχομαι να είναι πάντα καλά, να μακροημερεύσει και να βρει τον δρόμο του στη ζωή και στην τέχνη ο Victor Vernicos. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από την Πέμπτη το βράδυ, δεν τον ζηλεύω. Όχι γιατί έχει εισπράξει τόνους κριτικής στα social media για την ερμηνεία του στον δεύτερο ημιτελικό της Eurovision, αλλά και γιατί όπως είπα ζηλεύω τους καλλίφωνους. Μπορεί να ζηλέψω τον Victor(α) αργότερα.
Μέχρι τότε θεωρώ πως είναι σημαντικό όλα τα 16χρονα παιδιά σε αυτή τη χώρα να έχουν την αμέριστη συμπαράσταση ενός κρατικού φορέα (όπως η ΕΡΤ) και αρκετών media στην προσπάθεια που κάνουν. Να νιώσουν τη στοργή και την προστασία που (πολύ σωστά) ένιωσε και ο νεαρός εκπρόσωπος της χώρας μας στη Eurovision. Είναι μια εξαιρετική αρχή ώστε να νιώσουν και οι νέοι το σύστημα πιο κοντά τους. Με μια, όπως ανακοινώθηκε, δαπάνη που αγγίζει συνολικά τα 550.000 ευρώ. Δεν εισέπραξε το ποσό (όντως) ο Victor ο οποίος απλά έκανε ένα όνειρο του πραγματικότητα. Σε μια διαδικασία περίπου όπως το make a wish. Είναι ευχάριστα πράγματα αυτά και δεν πρέπει να τα απορρίπτουμε. Τα λεφτά πήγαν γύρω, γύρω γιατί οι μεταξωτές φωνές θέλουν και επιδέξιους συνεργάτες.
Το αποτέλεσμα, επίσης, δεν έχει σημασία. Αυτό δεν αποδείχθηκε μόνο στον ημιτελικό της κορυφαίας μουσικής πανηγυρτζίδικης εκδήλωσης στην Ευρώπη (σε άλλη κλίμακα η διαφορά με τα πανηγύρια είναι κυρίως ότι δεν υπάρχει βαθμολογία) από όπου ο Victor δεν πέρασε στον τελικό. Ξεπερνώντας την ακραία αμερικανική προσέγγιση που λέει «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος σκατά» (συγγνώμη έτσι το λένε) η αρμόδια επιτροπή που αποφάσισε (εντέλει) να πάει ο Victor στο Λίβερπουλ δεν στάθηκε στην αριστεία. Όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση της ΕΡΤ σήμερα: «Το "What They Say" ήταν το μόνο τραγούδι από τα πέντε υποψήφια το οποίο τόσο η επιτροπή της ΕΡΤ όσο και το κοινό ψήφισαν και οι δύο στη δεύτερη θέση και έτσι, κατά συνέπεια, του έδωσαν το "διαβατήριο" να ταξιδέψει στο Λίβερπουλ». Είναι καλή αρχή. Θεωρώ ότι του χρόνου αυτό πρέπει να γίνει για την τρίτη θέση.
Πιστεύω ότι η ΕΡΤ με τη φετινή της επιλογή, άρχισε να προσεγγίζει την ουσία της συμμετοχής στη Eurovision. Δεν έχει σημασία η φωνή, δεν έχει σημασία η ερμηνεία, δεν έχει σημασία η σωστή άρθρωση. Τουλάχιστον δεν έχουν τόσο όσο φανταζόμαστε. Και είναι σωστό αυτό. Μπορούμε να φτάσουμε άνετα στο συμπέρασμα, ανακαλώντας τα αποτελέσματα πολλών διοργανώσεων. Όχι μόνο όσον αφορά την ελληνική συμμετοχή. Η φωνή είναι κάτι σχετικό. Το θέμα είναι να έχεις φίλους. Και μέσα στη χώρα σου για την αρχική διαδικασία. Και έξω από αυτή για την τελική. Κυρίως χώρες φίλους. Το δεύτερο δεν το έχουμε, πέρα από τον άσβηστο ερωτά μας με την Κύπρο, οπότε γιατί να μην κάνουμε κάτι ρηξικέλευθο όπως κοινωνική πολιτική; Φέτος ήταν ένας 16χρονος. Του χρόνου μπορεί να είναι ένας 80χρονος. Μετά ένας πολύτεκνος. Θα βρούμε και άλλα…
Συμφωνώ τέλος με τα όσα ακούστηκαν για την ανάγκη να σταθούμε με ευαισθησία απέναντι σε ένα 16χρονο παιδί που σήκωσε αυτό το βάρος στην πλάτη του. Το τόνισα και νωρίτερα άλλωστε και το επαναλαμβάνω. Χαίρομαι που είχε δίπλα του ανθρώπους και φορείς που δεν στάθηκαν τόσο στην καλλιτεχνική του κατάρτιση, όσο στη νεανική δροσιά του και στην πεποίθησή του πως είναι όντως τραγουδιστής. Θα πρότεινα μάλιστα να μην μείνουμε στην τέχνη. Θα ήθελα να δω π.χ. στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έναν 16χρονο που πιστεύει ότι είναι ποδοσφαιριστής.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
