Ένας πατέρας, σύμφωνα με την είδηση, ξέχασε το 5,5 μηνών μωρό του μέσα στο αυτοκίνητο και πήγε στη δουλειά. Ξεχνάς τα τσιγάρα σου στο μαγαζί που έπινες μπύρες. Ξεχνάς το κινητό σου στο σπίτι του φίλου σου. Ξεχνάς ένα ραντεβού. Ξεχνάς να αγοράσεις ντομάτες από τη λαϊκή για να φτιάξεις τη σάλτσα για τη μακαρονάδα το μεσημέρι.
Πώς είναι δυνατόν να ξεχνάς το μωρό σου; Τι θα γίνει με αυτόν τον πάτο του βαρελιού; Θα τον βρούμε κάποια στιγμή;
Είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη η συγκεκριμένη είδηση. Και δεν είναι διαχειρίσιμη γιατί αν μείνει κανείς στην επιφάνεια της θα χάσει και την ουσία της. Το εύκολο είναι να ρίξεις το ανάθεμα στον πατέρα που το ξέχασε. Στη μητέρα που δεν αναρωτήθηκε τι κάνει το μωρό της. Στους υπεύθυνους του βρεφονηπιακού σταθμού που δεν ρώτησαν γιατί το μωρό δεν πήγε εκεί. Μια ερώτηση να είχε γίνει, μια σκέψη και το μωράκι τώρα θα ζούσε.
Μια βασική ερώτηση, λοιπόν, είναι γιατί δεν έγινε αυτή η μια ερώτηση, αυτή η μια σκέψη που θα μπορούσε να σώσει αυτή την ψυχούλα.
Πριν την απαντήσετε, όμως, αναρωτηθείτε: Αυτό το μόλις 5,5 μηνών μωράκι είναι το μόνο παιδάκι που είναι ξεχασμένο;
Όλα αυτά τα παιδιά που έχουν αναγάγει το bullying, μέσα και έξω απο τα σχολεία, σε επιστήμη τι είναι; όλα αυτά τα πιτσιρίκια που τραβάνε σουγιάδες και σιδηρογροθιές στους δρόμους και αλληλοσκοτώνονται για πλάκα τι είναι; Ο πιτσιρικάς που έπαιρνε φωτογραφίες από τα προφίλ συμμαθητριών του στο Instagram, τις "εγδυνε" μέσω προγράμματος τεχνητής νοημοσύνης και στη συνέχεια τις διαπόμπευε τι είναι;
Όλα αυτά τα παιδιά που κάθονται με τις ώρες μπροστά από ένα κινητό ή ένα τάμπλετ χωρίς κανείς να ελέγχει το τι βλέπουν και κυρίως τι νιώθουν όταν το βλέπουν τι είναι;
Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Όλα αυτά ξεχασμένα παιδιά είναι. Μπορεί αυτά, βέβαια, σε αντίθεση με το μωράκι στην Άρτα, να ζουν αλλά αυτό είναι μάλλον απο τύχη. Και όλο αυτό έχει αρχίσει και παίρνει τη μορφή μάστιγας. Χιονοστιβάδας που απειλεί να μας πλακώσει όλους. Σαν κοινωνία. Και επειδή ποτέ δεν φταίει το παιδί, είναι δεδομένο πως φταίμε εμείς οι γονείς.
Αλλά, αλήθεια, τι συμβαίνει με εμάς τους γονείς; Τι έχουμε πάθει; Γιατί παρκάρουμε τα παιδιά μας; Πού είναι οι βόλτες στα μουσεία; Πού είναι οι συζητήσεις για τη μουσική ή για ένα καλό βιβλίο; Πού είναι οι περίπατοι στην εξοχή; Πού είναι τα κυριακάτικα μεσημέρια σε κάποιο μεγάλο πάρκο; Το παιχνίδι στο πάτωμα του σπιτιού; Η έξοδος για φαγητό; Τόσο μεγάλη σημασία έχει πια αυτή η υπερωρία; Τόσο πιο σημαντική είναι αυτή η δόση στην τράπεζα;
Τι φταίει που ξεχνάμε τα παιδιά μας; Ο... αδηφάγος καπιταλισμός που σε αναγκάζει να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ για να επιβιώσεις; Τα προβληματα που έχουμε στο κεφάλι μας; Οι υποχρεώσεις; Η καθημερινή τρέλα;
Ποιος μπορεί να απαντήσει με σιγουριά; Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι όλο αυτό που συμβαίνει δεν θα χειροτερέψει;Κανείς. Και δεν μπορεί γιατί ακριβώς αυτή η είδηση δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη. Τίποτα σε αυτή την εξίσωση δεν είναι εύκολο. Ίσως, όπως στα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή, η λύση να είναι η αγάπη.
Να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Να αγαπήσεις τα παιδιά σου. Να τα έχεις πάνω απ' όλα. Πάνω και από εσένα τον ίδιο. Πάνω απο υποχρεώσεις και λογαριασμούς. Να μην τα ξεχνάς, ρε άνθρωπε. Όλα αυτά είναι σημάδια μιας κοινωνίας που νοσεί βαθιά. Που έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Που δίνει σημασία στα μικρά και κάνει πως δεν βλέπει τα σπουδαία και τα μεγάλα. Ή, μάλλον, τα ξεχνάει.
Το είχε πει και ο Παύλος ο Σιδηρόπουλος. «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Και εμείς αυτή τη ρημάδα την ελπίδα την σκοτώνουμε κάθε ώρα. Κάθε λεπτό. Κάθε στιγμή.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
