Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη έκανε κάθε πολίτη αυτής της χώρας, μικρούς και μεγάλους, να βάλει τον εαυτό του έστω και για μία στιγμή στη θέση των 57 θυμάτων της τραγωδίας. Από το μυαλό όλων μας πέρασε ότι θα μπορούσαμε να ήμαστε εμείς στα καθίσματα του Intercity κρατώντας στο χέρι μας ένα εισιτήριο θανάτου. Πώς να ένιωσαν τα νέα αυτά παιδιά τα ελάχιστα τελευταία δευτερόλεπτα; Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη φρίκη τότε ποιο μπορεί να είναι.
Ο καθένας από εμάς πήρε τις απαντήσεις του για τις αιτίες της σύγκρουσης βλέποντας, διαβάζοντας και ακούγοντας επί 15 μέρες τα τόσα στοιχεία, που αποκάλυψαν οι δημοσιογράφοι. Και τώρα ήρθε η ώρα του καταλογισμού των ευθυνών. Η κοινωνία δε θα ησυχάσει εάν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη. Τίποτα λιγότερο δεν θα είναι αποδεκτό. Είναι εντελώς ξεκάθαρο αυτό.
Ξεκάθαρο είναι επίσης ότι στα Τέμπη έγινε «τράκα» της κρατικής ευθύνης με την ατομική ανευθυνότητα θερίζοντας αθώες ψυχές. Εάν το δυστύχημα είχε γίνει μερικές δεκάδες μέτρα πιο μακριά μέσα στη σήραγγα τα θύματα θα ήταν εκατοντάδες. Αν και τα δύο τρένα ήταν επιβατικά θα μιλούσαμε για πολλές εκατοντάδες νεκρούς. Επειδή ένας σταθμάρχης δε γύρισε ένα κλειδί. Τόσο απλά. Τόσες απώλειες άδικα.
Πόσα ακόμα κλειδιά όμως σε αυτό το κράτος βρίσκονται στα λάθος χέρια; Κρίσιμα κλειδιά, όχι μόνο στις μεταφορές αλλά σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας μας, που εάν δε γυρίζουν όταν πρέπει θα μετρήσουμε νέα θύματα. Αυτό είναι το ερώτημα, που θα πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά κοινωνία και Πολιτεία από εδώ και πέρα.
Ολοι ήξεραν τι συνέβαινε στο σταθμαρχείο της Λάρισας, κανείς όμως δε μίλησε εγκαίρως. Οπως όλοι ξέρουν τι συμβαίνει σε τόσα άλλα «σταθμαρχεία» του δημόσιου τομέα και δε μιλούν ούτε αυτοί.
Τα όσα εξοργιστικά και εγκληματικά ταυτόχρονα συνέβησαν στο σταθμαρχείο Λάρισας το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου συμβολίζουν μία Ελλάδα, που πολλοί ήθελαν να πιστεύουν ότι αποτελεί πλέον μία ανάμνηση του κακού παρελθόντος μας. Ομως οι διάλογοι της ντροπής και της φρίκης συνάμα είναι ο «σκελετός», που έκρυβε ο κρατικός μηχανισμός στη ντουλάπα του όλα αυτά τα χρόνια.
Η αποκάλυψη του δεν έγινε με πάταγο μόνο αλλά με θάνατο, ο οποίος μπορεί να παραμονεύει και σε άλλα σταθμαρχεία. Εκεί, που έχουν τοποθετηθεί άνθρωποι, που δεν κάνουν για τη δουλειά. Εκεί όπου όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δε μιλάει…Η σιωπή είναι συνενοχή στο έγκλημα. Εκεί όπου παίζεται κορώνα γράμματα η ζωή ανυποψίαστων πολιτών, που εμπιστεύονται τις τύχες τους στο κράτος έχοντας τη βεβαιότητα ότι δε θα τους εκθέσει σε κίνδυνο.
Για το λόγο αυτό, το σιδηροδρομικό δυστύχημα κάνει πιο επιτακτική από ποτέ την ανάγκη αξιολόγησης όλου του προσωπικού. Οριζόντια αξιολόγηση χωρίς καμία εξαίρεση αλλά με κριτήρια, που δε θα παραπέμπουν σε εκθέσεις ιδεών. Το ζητούμενο είναι ο καθένας να ξέρει και να κάνει τη δουλειά, στην οποία έχει τοποθετηθεί. Απλά πράγματα.
Οσο απλό ήταν να γυρίσει ο σταθμάρχης ένα κλειδί και τελικά δεν το γύρισε. Ναι, ο σταθμάρχης, που είχε αξιολογηθεί ότι είναι ικανός για αυτό το πόστο. Το πιο σημαντικό όμως είναι να ανοίξουμε όλοι τα μάτια μας και να μην ανεχτούμε να βλέπουμε άλλα «τυφλά» τρένα να περνούν μπροστά μας.
Ολοι ήξεραν τι συνέβαινε στο σταθμαρχείο της Λάρισας, κανείς όμως δε μίλησε εγκαίρως. Οπως όλοι ξέρουν τι συμβαίνει σε τόσα άλλα «σταθμαρχεία» του δημόσιου τομέα και δε μιλούν ούτε αυτοί. Περιμένουν να συμβεί μια νέα τραγωδία για να τρέξουν και να πουν ότι γνώριζαν τα πάντα. Ποιο το νόημα τότε. «Ποτέ ξανά», λοιπόν, όπως φωνάζουν τα νέα παιδιά στα μεγάλα συλλαλητήρια των ημερών αλλά και καμία ανοχή στα «τυφλά» τρένα, που σφυρίζουν γύρω μας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
