Θέμα μερικών εβδομάδων είναι η προκήρυξη των ανοιξιάτικων εκλογών και όλοι τρέχουν να ορίσουν το διακύβευμα αυτής της αναμέτρησης. «Μητσοτάκης ή Τσίπρας», λέει η κυβέρνηση, «Δημοκρατία ή Νέα Δημοκρατία;», απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ, τα υπόλοιπα κόμματα το σκέφτονται ακόμα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Εκλογολόγοι και δημοσκόποι δίνουν τα ρέστα τους για το πιο τσιτάτο σλόγκαν. Ετσι για αρχή, γιατί τα καλύτερα τα φυλάμε για αργότερα. Η «τελική ευθεία προς τις κάλπες», που έχουμε βαρεθεί να ακούμε σε αυτή τη χώρα, κρύβει τις μεγάλες παγίδες αλλά και εκπλήξεις. Τα συρτάρια ετοιμάζονται να ανοίξουν.
Το άγχος της κάλπης θα ξανακυριεύσει τα κόμματα. Τα επιτελεία θα ξαναβρεθούν σε θέσεις μάχης. Αυτό με τις πολεμικές ιαχές πριν τις εκλογές πρέπει να το προσέξουμε παιδιά. Στα μπαλκόνια πάλι φωνές θα υψωθούν, από κραυγές θα χορτάσουμε, τα ωραία και μεγάλα λόγια θα μας συντροφέψουν το λιγότερο για ένα δίμηνο. Οσο για τα συνθήματα, το σίγουρο είναι ότι θα ξαναθυμηθούμε τα νιάτα μας. Αν κρίνω μάλιστα από αυτά, που έχουν αρχίσει να ακούγονται δεξιά και αριστερά, το βλέπω να γυρίζουμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια. Οπως και να έχει πάντως, όταν θα φτάσει η ώρα της κρίσης και αφού έχουμε βαρεθεί από τα χιλιοειπωμένα ο καθένας από εμάς θα βρεθεί μόνος του μέσα στο παραβάν. Με τα ψηφοδέλτια ανά χείρας. Να ψηφίσει με το βλέμμα προς το μέλλον και όχι κοιτάζοντας πίσω.
Η επίκληση από τους πολιτικούς της τιμωρητικής και όχι της θετικής ψήφου κάθε 4 χρόνια είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας συνολικά του πολιτικού συστήματος αυτής της χώρας
Ψυχραιμία λοιπόν, τώρα που είναι αρχή ακόμα, γιατί ο κόσμος κουράστηκε με τα ίδια και τα ίδια. Εκεί που είπαμε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια και πήραμε λίγο αέρα έσκασε ο κορονοϊός και πάλι τα κεφάλια μέσα. Από κοντά και ο Ερντογάν, που θα ερχόταν νύχτα, να σε έχει σε συνεχή ετοιμότητα, μέχρι που ήρθε ο Πούτιν και το τερμάτισε εισβάλλοντας στην Ουκρανία και στις τσέπες μας. Τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Μιλάμε για 13 χρόνια σερί στην πίεση αυτός ο λαός. Είναι πολλά τα χρόνια και οι αντοχές πλέον περιορισμένες. Μόνο τα κόμματα και οι αρχηγοί τους φαίνεται να έχουν μείνει στην προ μνημονίων εποχή. Κούρασε αυτός ο τρόπος, ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις και το χειρότερο απωθεί τους νέους ανθρώπους, η συμμετοχή των οποίων στα κοινά είναι απαραίτητη για να πάει αυτός ο τόπος μπροστά.
Οσο και να προσπαθούν λοιπόν οι πολιτικοί να θέσουν το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών και να μας πείσουν για αυτό, η κοινωνία και ο καθένας από εμάς προσωπικά γνωρίζει επακριβώς τα κριτήρια και τους λόγους, βάσει των οποίων, θα κάνει τη μία ή την άλλη πολιτική επιλογή. Στοιχειωδώς λοιπόν, τα κόμματα οφείλουν να τοποθετηθούν στα ερωτήματα, που θέτει καθημερινά η κοινωνία αποδεικνύοντας τη συνέπεια τους αλλά και το κατά πόσο αυτά, που λένε, δεν είναι λόγια του αέρα αλλά μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη έχοντας μετρήσιμα αποτελέσματα. Η επίκληση από τους πολιτικούς της τιμωρητικής και όχι της θετικής ψήφου κάθε 4 χρόνια είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας συνολικά του πολιτικού συστήματος αυτής της χώρας. Και σε κάθε περίπτωση, άλλη είναι η ουσία και το πολιτικό μήνυμα του να εκλέγεσαι επειδή σε ψήφισαν οι πολίτες και άλλη επειδή «μαύρισαν» τον αντίπαλο σου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
