Υπάρχει κάτι στο οποίο όλες οι αντιμαχόμενες πλευρές μπορούν να συμφωνήσουν σχετικά με το event ‘Κηδεία του τέως βασιλιά στην τοποθεσία Μητρόπολη Αθηνών’. Το γεγονός ότι μας προσέφερε εξαιρετικό content. Κι αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο. Ίσα ίσα, το πραγματικά καλό content σπανίζει στις μέρες μας. Πόσα events στο κέντρο της Αθήνας θυμάστε τα τελευταία χρόνια να έχουν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των publishers; Ελάχιστα.
Κανάλια, sites, εφημερίδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις μαζεύτηκαν έξω από τη Μητρόπολη και λαχταριστά φωτορεπορτάζ με ηλικιωμένες κυρίες που κρατούσαν αυτοσχέδια τρικάκια με το σύνθημα “Ο βασιλεύς είναι αθάνατος’ πήραν κι έδωσαν. Να σημειωθεί ότι οι περισσότερες από τις κυρίες είχαν πάει κομμωτήριο, πράξη που καταδεικνύει το πόσο σημαντικές για αυτές ήταν το event στη Μητροπόλεως. Ή/και ο τέως βασιλιάς.
Να πω την ταπεινή μου γνώμη; Ούτε βασιλόφρων είμαι, ούτε τίποτα κοντά στο δεξί κομμάτι του πολιτικού τόξου και ομολογώ ότι θα ντρεπόμουν πολύ να με δει κάποιος εκεί τριγύρω, ακόμα κι αν είχα πάει να πάρω τον εσπρέσο μου από το αγαπημένο μου καφέ. (Δεν πίνω καφέ βέβαια, αλλά καταλάβατε). Αλλά ρε σεις... Δεν έγινε και τίποτα. Ούτε το πολίτευμα κινδυνεύει από μερικές περμανάντ, ούτε η οικογένεια του εκλιπόντος προκάλεσε, ούτε μάθαμε χθες κάτι που δεν γνωρίζαμε.
Η γιαγιά Άννα και οι ευχές από τον βασιλιά
Ναι, σαφώς υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας νοσταλγοί της βασιλείας. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και νοσταλγοί του φασισμού, νοσταλγοί του ροκ εν ρολ, νοσταλγοί της χούντας, νοσταλγοί της δραχμής, νοσταλγοί των αναλογικών τηλεφώνων. Η μη ύπαρξή τους είναι κάτι που δεν περνάει από το χέρι μας. Υπάρχουν και θα υπάρχουν, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που στήθηκαν για να προσκυνήσουν τη σωρό του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ είναι συνταξιούχοι, δεξιοί ψηφοφόροι και σίγουρα όχι αυτό που στη ζωή ή στην πολιτική σκηνή, λογίζεται ως “δυναμικό” κοινό.
Φυσικά οφείλουμε να είμαστε σε επαγρύπνηση για τα φασιστικά μορφώματα. Ζήσαμε με τον πιο σκληρό τρόπο την αναβίωσή τους και ακόμα και σήμερα, στις κεντρικές ειδήσεις των ειδησεογραφικών sites γίνονται αναφορές στο μόρφωμα που ετοιμάζει ο Ηλίας Κασιδιάρης από τη φυλακή. Δεν είναι απλά ανησυχητικό, είναι εφιαλτικό να συζητάμε ακόμα για τα απόνερα της Χρυσής Αυγής και το πώς επενδύει σταθερά και με αποτέλεσμα(!) στα “δυναμικά” κοινά. (Να σημειωθεί, για να είμαστε δίκαιοι, και η θετική ‘προοικοινομία’ της κυβέρνησης όσον αφορά το κόμμα Κασιδιάρη και το ‘μπλόκο’ που πάει να στηθεί)
Όσον αφορά τώρα την εκδήλωση αγάπης(;) και νοσταλγίας σε έναν θεσμό που μας έχει προ πολλού αφήσει χρόνους, το διακύβευμα δεν είναι το ίδιο. Ούτε οι απογοητεύσεις που διάβασα μαζικά στα social έχουν σοβαρό λόγο να υφίστανται. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που στήθηκαν για να προσκυνήσουν τη σωρό του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ είναι συνταξιούχοι, δεξιοί ψηφοφόροι και σίγουρα όχι αυτό που στη ζωή ή στην πολιτική σκηνή, λογίζεται ως “δυναμικό” κοινό.
Ανάμεσά τους πιθανότατα θα υπήρξαν και πολλοί δυσαρεστημένοι από την (επίσης ορθή) στάση Μητσοτάκη επί του θέματος ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Ό,τι ακριβώς θα ήταν και η γιαγιά μου η Άννα, αν ζούσε ακόμα. Μέχρι τα 101 της που έμεινε κοντά μας, λάμβανε σταθερά κάθε Χριστούγεννα μια κάρτα “από τη βασιλική οικογένεια” με τις προκάτ ευχές του τέως. Για εμένα και τον αδερφό μου που μεγαλώσαμε στο σπίτι της, ο τέως ήταν ένας κύριος με μια στολή κι ένα σπαθί, αν δεν κάνω λάθος. Συχνά τη ρωτούσαμε για λεπτομέρειες για τον κύριο, αλλά σπάνια είχε όρεξη να αναλύσει.
Η γιαγιά Άννα που δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να μας διαφημίσει τη βασιλεία, ήταν μια φανατική ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας και ο πρώτος άνθρωπος που είδα στη ζωή μου να πηγαίνει στις εκλογές με σταυρωμένο ψηφοδέλτιο από το σπίτι. Αν ζούσε και την κρατούσαν τα πόδια της, μπορεί να πήγαινε κι εκείνη στη Μητροπόλεως να προσκυνήσει τον τέως. Όχι ως σύμβολο και παράδειγμα πολιτικής ηγεσίας, αλλά ως μια φιγούρα που την επιστρέφει νοερά στα χρόνια που ήταν νέα. Αν ήταν στο χέρι της δηλαδή, πάλι Νέα Δημοκρατία θα ψήφιζε.
Εντάξει, όσον αφορά τα νεανικά κοινά που εντοπίστηκαν χθες ανάμεσα στα τιμημένα γηρατειά, δεν μπορώ να γράψω κάτι που να μη συνοψίζεται στη λέξη “κρίμα το παιδί”. Στους δε φίλους μου που θορυβήθηκαν χθες στα social από την παρουσία τους στις ουρές, συνιστώ ψυχραιμία. Δεν μου φάνηκαν για φάτσες ή μυαλά που ανατρέπουν πολιτεύματα.
Σημασία έχει ότι είναι πλέον Τρίτη και τα πράγματα στη Μητροπόλεως ρέουν και πάλι φυσιολογικά. Η μοναρχία μάς έχει αφήσει χρόνους. Το ίδιο ίσχυε και χθες. Έχουμε πολύ σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε, δε βρίσκετε;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
