Μπορεί, όπως σωστά με διόρθωσε ο διευθυντής του Reader, να μην είναι ίδιον μόνο του ελληνικού λαού και της ελληνικής «ελαμωρετώρα» μενταλιτέ. Να το κάνουν κι άλλοι λαοί, οι λεγόμενοι μεσογειακοί, με το ταμπεραμέντο, όχι οι «ψυχροί», οι «βόρειοι», οι «ξενέρωτοι». Αλλά μεγάλωσα και ζω στην Ελλάδα, οπότε θα μιλήσω για εμάς. Εμείς λοιπόν, ο περιούσιος λαός, οι λουσμένοι με τη σοφία των αιώνων και εν προκειμένω, με όλη τη γνώση και την τέλεια κρίση όσον αφορά την απόλυτη επιστήμη, τα Αθλητικά, περιμέναμε τον Λιονέλ στη γωνία. Ήταν εμφανές σε online ή σε πραγματικά πηγαδάκια που παρακολούθησα κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ ότι όλα όσα έχει προσφέρει ο Μέσι ως καλλιτέχνης/ποδοσφαιριστής τα τελευταία 15 και βάλε χρόνια, δεν μας ήταν αρκετά.
Χωρίς τη σφραγίδα ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, χωρίς αυτό που κατάφεραν ο Πελέ και ο Μαραντόνα δηλαδή, ο Μέσι, στα μάτια του Έλληνα ειδήμονα και έγκριτου κριτικού του Ποδοσφαίρου, θα ήταν για πάντα ένα βήμα πίσω.
Δώστε δράμα στον (ελληνικό) λαό
Είναι γνωστό -και δεν βγάζω την ουρά μου απέξω- ότι ως έθνος λίγα πράγματα αγαπάμε περισσότερο από το δόγμα «ίντριγκα για την ίντριγκα». Δεν μπορούμε, δεν ανεχόμαστε τα πράγματα να πηγαίνουν μόνο καλά. Δεν μας αρκεί η διαστροφική επίδοση του Μέσι στο σύνολο της πορείας του (ούτε του Κριστιάνο, ούτε του Ρονάλντο του «ορθόδοξου», ούτε, ούτε, ούτε).
Στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο των ασύλληπτων πια ταχυτήτων, όλα είναι αμφιλεγόμενα, όλα είναι υπό αμφισβήτηση. Αυτό είναι το παιχνίδι μας
Περιμέναμε λοιπόν πώς και πώς το λάθος στην αψεγάδιαστη καριέρα του για να καγχάσουμε. Για να σιγουρευτούμε πως είναι άνθρωπος. Ας πούμε πως ένα λάθος που του χρεώθηκε ήταν η μεταγραφή του στην Παρί Σεν Ζέρμεν. Και δυστυχώς για τον ίδιο, η πρώτη του σεζόν στο Παρίσι δε θύμιζε σε τίποτα νούμερα και επιδόσεις Μέσι. Η δεύτερη βέβαια έχει ξεκινήσει εντυπωσιακά. Μέχρι που διακόπηκε για το πρώτο χειμερινό Μουντιάλ όλων των εποχών.
Είπα τη λέξη «Μουντιάλ»; Να και το μέχρι πρότινος έτερο μελανό σημείο στην Αγιοσύνη του. Ο Μέσι δεν είχε κατακτήσει ποτέ το Μουντιάλ. Και σα να μην έφτανε αυτό, το πιθανότερο είναι ότι δύσκολα θα προλάβαινε να παίξει σε ακόμα ένα μετά από αυτό του Κατάρ, το μακρινό 2026. Ο χρόνος βλέπετε είναι το ίδιο αμείλικτος για όλους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, για τους Έλληνες (και όχι μόνο) fans του Αργεντίνου, το Κατάρ ήταν μια «ή τώρα ή ποτέ» κατάσταση. Κι αυτή είναι μια πρόταση που βγάζει μια κάποια λογική. Το παράλογο είναι το “αλλά” που όλοι οι ‘επιστήμονες’ άρχισαν να κολλάνε δίπλα από το όνομα του Μέσι, στην περίπτωση που δεν κέρδιζε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Δεν υπάρχει αλλά. Ο Μέσι ακόμα και με αποκλεισμό από τους ομίλους, ακόμη και στην αναπάντεχη ήττα από τη Σαουδική Αραβία είναι ό,τι πιο σπουδαίο είδαμε στο χορτάρι τις τελευταίες δεκαετίες. Στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο των ασύλληπτων πια ταχυτήτων, όλα είναι αμφιλεγόμενα, όλα είναι υπό αμφισβήτηση. Αυτό είναι το παιχνίδι μας. Δεν πα’ να είσαι ο θεός ο ίδιος (δηλαδή σε πολλές περιπτώσεις ο Μέσι όσον αφορά το ποδόσφαιρο); Απαιτούμε τα πάντα από τους πάντες. Ταυτόχρονα, το μόνο που προσφέρουμε εμείς είναι η περιττή μας γνώμη και ένα άνευ προηγουμένου ανικανοποίητο.
Ο Μέσι πήρε το Μουντιάλ, και ο κυρ Βασίλης από τα Σούρμενα πείστηκε ότι αυτός είναι ο κορυφαίος που έπαιξε ποτέ το άθλημα. (Αδόκιμη κουβέντα κι αυτή, συγκρίνουμε ριζικά διαφορετικές χρονικές περιόδους, αλλά θα το αναλύσουμε σε άλλο κείμενο). Μην πάτε όμως μακριά. Η άσβεστη δίψα μας για ίντριγκα απλά μετατοπίστηκε. Παραδεχτήκαμε τον GOAT Μέσι, αλλά αμέσως μετά, τα βάλαμε με τον χαρακτήρα του.
Γιατί φόρεσε ο άτιμος αυτή τη μαύρη κελεμπία που του πάσαραν οι σεΐχηδες; Τι το ‘θελε; Έτσι είναι οι πραγματικοί GOAT; Μήπως να το ξανασκεφτούμε;
(Καμία ελπίδα όπως καταλαβαίνετε).
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
