Η αποκαθήλωση της Εύας Καϊλή μετά το Κατάρ-gate συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς, αν και τώρα που το βλέπω γραμμένο, έχω τις ενστάσεις μου. Για να μιλάμε για αποκαθήλωση κάποιου, θα πρέπει προηγουμένως να τον έχουμε σε βάθρο. Δεν νομίζω πως αυτό ήταν ποτέ το case με την Εύα Καϊλή. Από τη μία, το ευρύτερο κοινό τη σερβιρίστηκε από τα media με σεξιστικές προτεραιότητες (σ.σ. «η καλλονή βουλευτής», «τα πιο όμορφα μάτια της Ευρωβουλής»), από την άλλη, το brand Καϊλή χτίστηκε αυτόνομο, όχι άρρηκτα συνδεδεμένο με ένα κόμμα, κάτι στο οποίο φυσικά βοήθησε και η αχλή του να είναι κάποιος ευρωβουλευτής.
Από μακριά, χωρίς πίεση, στις αδιάφορες Βρυξέλλες. Εκεί που τις περισσότερες μέρες του χρόνου ισχύει η μυθική ρήση της Βάσιας Τριφύλλη «δεν χαλάνε οι φιλίες για τα κόμματα ρε *ξέρετε*”. Ε, κάπως έτσι λοιπόν, αν με έβαζε κανείς να απαντήσω αντανακλαστικά με ποιο κόμμα έχω συνδέσει την Εύα Καϊλή, θα την τοποθετούσα προς τα Δεξιά... Σα στιλ, σαν αύρα. Μπορεί να φταίει και η τραγικότερη των τραγικών της δηλώσεων κατά καιρούς, το αξέχαστο «τον παππού μου σκότωσαν οι κομμουνιστές». Τι σημασία έχει βέβαια; Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω αν η προφυλακισμένη από τις βελγικές αρχές, είναι αυτό που της καταλογίζεται σωρηδόν αυτές τις μέρες, ήτοι κενή πολιτικού περιεχομένου. Ούτε αυτό έχει σημασία εν προκειμένω. Το εντυπωσιακό εδώ είναι το ξεμπρόστιασμα της άπληστης ανθρώπινης φύσης. Σίγουρα δεν είναι ίδιον μόνο της Καϊλή, μην είμαστε άδικοι. Απλά στραμπουλιέται η λογική αν κάνει κανείς τα μαθηματικά.
Στο τέλος της ημέρας, είτε μιλάμε για το φαινομενικά άνιωθο Ευρωκοινοβούλιο, είτε μιλάμε για συχνά φλογισμένο ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν είναι ιδιαίτερα έντιμο να ξεχνάμε ποιος στελεχώνει με την ψήφο του τα έδρανα
Με μισθό που αγγίζει τα 20.000 ευρώ μηνιαία (πιθανώς όταν είσαι αντιπρόεδρος, τα ξεπερνάει κιόλας), άρα τις 250.000 ευρώ το χρόνο χωρίς να προσθέσουμε επιδόματα, επιτροπές και λοιπά παραθυράκια, γιατί να ρισκάρεις τη φήμη και βασικά την ελευθερία σου κυνηγώντας παράνομα τα περισσότερα; Δεν είναι η δουλειά μου (ούτε ο χαρακτήρας μου) να κουνάω το δάχτυλο σε κανέναν, αποδέχομαι τα πάθη και τα λάθη της ανθρώπινης φύσης, αλλά νομίζω ότι με 250.000 ευρώ τον χρόνο, θα ήμουν εντάξει. Καλυμμένος. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Ψέματα, θέλω κάπου να κουνήσω το δάχτυλο
Σε πολλά εμπνευσμένα post στα social media, εντόπισα με αφορμή τα δεινά της Εύας Καϊλή, τη μαζική κατακραυγή διάφορων που μας εκπροσωπούν στο Ευρωκοινοβούλιο. Πράγματι, είναι αρκετά αμήχανο να συστήνεται ως Ευρωβουλευτής ένας άνθρωπος που δυσκολεύεται ακόμα με τα αγγλικά του, ή κάποιος που έγινε γνωστός στα πλήθη επειδή ήταν γόης στα ντουζένια της ιδιωτικής τηλεόρασης, εκεί στις αρχές της νέας χιλιετίας. Ίσως η λέξη «αμήχανο» να είναι κολακευτική, αλλά για μισό λεπτό ρε παιδιά. Ποιος τους έστειλε εκεί; Μόνοι τους πήγαν; Ήταν οι μοναδικές εναλλακτικές που σας δόθηκαν στα ψηφοδέλτια των αγαπημένων σας κομμάτων; Δεν είχατε άλλη επιλογή;
Αρχικά, είναι θεμελιώδες στοιχείο μιας δημοκρατίας ότι ο ψηφοφόρος έχει πάντα και άλλη επιλογή. Οπότε το επιχείρημα δεν μπορεί να σταθεί για πολλή ώρα, μπαγιατεύει. Αλλά ακόμα κι αν είχατε μπροστά σας ένα ψηφοδέλτιο γεμάτο περσόνες από το πάλαι Χρυσό Κουφέτο, θα μπορούσατε να μην ψηφίσετε κανέναν. Είναι κι αυτή μια υπεύθυνη, ενήλικη επιλογή.
Σύμφωνοι, κανένας ψηφοφόρος δεν μπορεί να προβλέψει αν η εκάστοτε Εύα Καϊλή έχει μια ροπή σε παράνομες συναλλαγές. Φαντάζομαι ότι αν ήμασταν σε θέση να γνωρίζουμε τέτοιες λεπτομέρειες, δεν θα βλέπαμε την εκάστοτε Εύα Καϊλή σε ψηφοδέλτιο. (Στην Ελλάδα βέβαια δεν είναι να παίρνεις και όρκο για κάτι τέτοια, οπότε δεν θα σταθώ πολύ σ’ αυτό). Στο τέλος της ημέρας, είτε μιλάμε για το φαινομενικά άνιωθο Ευρωκοινοβούλιο, είτε μιλάμε για συχνά φλογισμένο ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν είναι ιδιαίτερα έντιμο να ξεχνάμε ποιος στελεχώνει με την ψήφο του τα έδρανα.
Δυστυχώς, η χώρα δεν παράγει με το τσουβάλι έντιμα, σύγχρονα και ψύχραιμα πολιτικά ταλέντα, αλλά τα πάντα είναι θέμα στόχευσης και εκπαίδευσης. Ούτε μεγάλους τενίστες βγάζαμε ποτέ (με εξαίρεση τη Λένα Δανιηλίδου), αλλά τώρα έχουμε Σάκκαρη και Τσιτσιπά. Τυχαίο το παράδειγμα, αλλά μιας και τους έφερε η κουβέντα, παραδεχτείτε το, αποτελούν και οι δυο τους πρώτης τάξης «υλικό Ευρωβουλής», τι λέτε;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
