Παγωμένη παρακολουθεί η ελληνική κοινωνία τις καταγγελίες και τα ευρήματα της έρευνας για την Κιβωτό του Κόσμου και τον πατέρα Αντώνιο. Μαρτυρίες για σεξουαλική κακοποίηση, ξυλοδαρμούς, απομόνωση. Φυλακή χωρίς κάγκελα αλλά με θυρίδες, κρύπτες με «ζεστό» χρήμα και χορό εκατομμυρίων σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά, εάν φυσικά αποδειχτούν από τη Δικαιοσύνη, με ένα καταφύγιο προσφοράς και αγάπης για παιδιά, που αγκαλιάστηκε από όλους; Φτωχοί και πλούσιοι αυτού του τόπου στήριξαν την Κιβωτό αναγνωρίζοντας ότι ήρθε για να καλύψει ένα μεγάλο κενό. Την απουσία του κράτους ή για να είμαστε δίκαιοι, τα αργά αντανακλαστικά του και τη γραφειοκρατία του στην προστασία των αδυνάτων, των πιο ευάλωτων και πάνω από όλα των παιδιών.
Ετσι λοιπόν, η Κιβωτός του πατέρα Αντώνιου υποκατέστησε στα μάτια της κοινωνίας το κρατικό δίχτυ ασφάλειας, που θα έπρεπε να περιβάλλει κάθε αβοήθητο ανήλικο. Ιερή αποστολή, που ανέλαβε ένας παπάς, εκτιμήθηκε και ενισχύθηκε με κάθε τρόπο από όλους. Οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα για το ρασοφόρο ιδρυτή της ΜΚΟ με τον κόσμο να του εμπιστεύεται με ανακούφιση το υστέρημα του αλλά και ό,τι του περίσσευε. Ολα για τα παιδιά της Κιβωτού. Να μην περιμένουν πότε θα ξυπνήσει το κράτος να τα αγκαλιάσει, να μην πεινάσουν, να μην κρυώσουν, να μην τα ακουμπήσει κανένα χέρι. Και η σιγουριά ότι έπιασαν τόπο τα χρήματα, οι κάθε είδους δωρεές αλλά και τα ακίνητα, που μεταβιβάστηκαν, η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Ο παπά-Αντώνης τα καταφέρνει καλύτερα από ένα ολόκληρο κράτος, που βασανίζει τους πολίτες του ακόμα και όταν θέλουν να προσφέρουν. Να βοηθήσουν με την καρδιά τους όσο ζουν αλλά και μετά το θάνατο τους.
Κιβωτός του Κόσμου: «Κράτος» που δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν
Αυτό έκανε την Κιβωτό «κράτος», χωρίς τον παραμικρό έλεγχο, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, με το πραγματικό κράτος να παρακολουθεί ως θαμπωμένος θεατής τη δράση της Κιβωτού και την αποτελεσματικότητά της στη γιατρειά του παιδικού πόνου. Μπερδεύτηκαν οι ρόλοι. Εντελώς. Χρόνια τώρα. Και ο κόσμος συνέχιζε να εμπιστεύεται τα χρήματα του στον πατέρα Αντώνιο για να κάνει το καλό και όχι στη διοίκηση κάποιας δημόσιας δομής, που θα χάνονταν. Αυτή είναι η άποψη, που κυριαρχεί, ας μη γελιόμαστε. Η ανάγκη της κοινωνίας να δει επιτέλους τα πράγματα να γίνονται όπως πρέπει τουλάχιστον στον τομέα της παιδικής προστασίας έστω και μέσω του έργου ενός παπά και της πρεσβυτέρας του είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της απογοήτευσης για την κρατική παρέμβαση.
Η ελληνική κοινωνία πίστεψε στην Κιβωτό και στον ιδρυτή της με τόση προσήλωση γιατί ήθελε να πιστέψει κάπου έχοντας χάσει την πίστη της στο ίδιο το κράτος και στον τρόπο, που αντιμετωπίζει τόσο ευαίσθητα θέματα. Για αυτό το λόγο το σοκ από τις αποκαλύψεις είναι τόσο μεγάλο. Ανεξάρτητα από τη δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης είναι εξαιρετικά κρίσιμο να διασωθεί η διάθεση της κοινωνίας για προσφορά παρά την απογοήτευση, που αισθάνεται ακούγοντας τις καταγγελίες φρίκης. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μία νέα Κιβωτό, που θα πέσει στο νερό την ώρα του μεγάλου κατακλυσμού. Την Κιβωτό του ελληνικού κράτους, που πρέπει να εκπληρώσει την αποστολή του στο ακέραιο χτίζοντας σε νέες βάσεις σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες και αποδεικνύοντας στην πράξη ότι δε χρειάζεται κάποιον σύγχρονο Νώε για να υποκαταστήσει το ρόλο του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
