Φέτος θα ήταν το καλύτερο Πάσχα μετά από πολλά χρόνια κατήφειας, μιζέριας και αγωνίας. Υπομονή και ελπίδα, ώστε να γιορτάσουμε διπλά τον Δεκαπενταύγουστο, στη χώρα που έχουμε μάθει να μετράμε τη ζωή μας με τα καλοκαίρια.
Είχαμε αρχίσει να χαμογελάμε το καλοκαίρι του 2019. Η αισιοδοξία είχε επιστρέψει, οι δουλειές σιγά-σιγά ξανάνοιγαν, η κατανάλωση είχε πάρει την ανηφόρα και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έκανε σχέδια. Η ανατροπή του περασμένου Μαρτίου ήταν απρόσμενη και βίαιη. Ποιος το περίμενε... Και δεν είναι μόνο ότι αμπαρωθήκαμε. Αυτό που το κάνει πιο δύσκολο είναι η αγωνία του θανάτου. Αυτή δημιουργεί τον πανικό, αυτή δημιουργεί τον φόβο.
Μέρες που είναι, όμως, να είμαστε δίκαιοι με κάποιους από τους ανθρώπους που εύκολα λέμε ανεύθυνους, καθώς δεν μπορούν να μείνουν ούτε στιγμή πίσω από τις κλειστές πόρτες. Άλλο να ζεις σε μια μονοκατοικία με κήπο και άλλο σε ένα σκοτεινό ισόγειο δυάρι στα Πατήσια. Άλλο να έχεις την άνεσή σου και γύρω σου μια οικογένεια όπου σέβεται και αγαπά ο ένας τον άλλον και άλλο να είσαι φτωχός, ηλικιωμένος και μόνος ή σε άθλια σχέση με τον σύντροφο και τα παιδιά σου σε ένα μίζερο σπίτι.
Είναι ανησυχητικό, λένε οι ειδικοί, το ότι μειώθηκαν οι καταγγελίες γυναικών που κακοποιούνται. Ενώ όλοι ξέρουμε ότι οι συνθήκες εγκλεισμού ενισχύουν αυτές τις καταστάσεις. Μειώθηκαν οι κλήσεις για βοήθεια γιατί αυτές οι γυναίκες δεν μπορούν να τηλεφωνήσουν, με τον σύζυγο ψυχοπαθή-τύραννο μέσα στο σπίτι.
Αυτές είναι μόνο λίγες από τις δραματικές καταστάσεις που βιώνουν αυτές τις ημέρες αρκετοί άνθρωποι, περισσότεροι από όσους μπορούμε να φανταστούμε. Γιατί η κακοποίηση σε αδύναμες γυναίκες και παιδιά δεν γίνεται μόνο από κάποιους αγροίκους και αγράμματους. Αντίθετα, οι στατιστικές σε όλο τον δυτικό κόσμο τοποθετούν πολύ ψηλά στη λίστα τους μορφωμένους. Η έξοδος από το σπίτι δεν ήταν ποτέ η λύση, αλλά ήταν για πολλούς μια φυγή από την άθλια σκληρή καθημερινότητά τους.
Και δεν είναι μόνο τα θύματα της κακοποίησης που βασανίζονται από τον εγκλεισμό. Είναι και οι μεροκαματιάρηδες. Είναι ωραίο να λέμε μένω στο σπίτι, διαβάζω βιβλία, απολαμβάνω τα παιδιά μου και βλέπω ταινίες. Πράγματι συμβαίνει αν είσαι περίπου ευκατάστατος ή δημόσιος υπάλληλος που βρέξει-χιονίσει ο μισθός σου θα μπει στην τράπεζα. Εάν όμως επιβιώνεις «μεροδούλι-μεροφάι», πόσους μήνες θα αντέξεις χωρίς το μεροκάματο; Το Πάσχα θα περάσει για άλλους ζεστά και οικογενειακά, μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον, ενώ για άλλους δύσκολα, τραγικά, βασανιστικά και φτωχά. Τι κάνουμε μετά είναι το ζήτημα.
Η κυβέρνηση και το επιστημονικό επιτελείο που την πλαισιώνει τα πήγαν εξαιρετικά. Στην Ευρώπη πέρυσι ήμασταν πρωταγωνιστές σε αυτή τη μάχη. Οι καλύτεροι. Φέτος, είμαστε όπως όλοι οι άλλοι, με τα σωστά, τα λάθη, τα μπρος πίσω και τις αντιφάσεις μας. Παραμένουμε, ωστόσο, ο παράδεισος που ονειρεύονται να έρθουν, μόλις τους επιτραπεί, κατά εκατοντάδες χιλιάδες τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Ολλανδοί και Σκανδιναβοί για να ανακαλύψουν ξανά τη χαρά της ζωής. Καλοδεχούμενοι, εάν οι συνθήκες το επιτρέψουν και είναι ασφαλείς και εκείνοι και εμείς. Έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία, έστω μια κουτσουρεμένη σεζόν.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι η διαχείριση της επόμενης ημέρας γι’ αυτούς που τσακίστηκαν τα 10 χρόνια της χρεοκοπίας και τώρα η πανδημία τούς έριξε ξανά στο καναβάτσο. Αυτοί πρέπει να καταγραφούν σχολαστικά. Τους γνωρίζουν οι δημοτικοί και διαμερισματικοί σύμβουλοι έναν προς έναν, τους γνωρίζουν και οι ενορίες τους, κυρίως στην επαρχία. Όλοι ξέρουν σε μια γειτονιά ποιοι είναι οι φτωχοί και οι δυστυχισμένοι. Όλοι ξέρουν ποιοι επιβιώνουν οριακά. Καλά είναι τα μέτρα της κυβέρνησης για την προστασία των επιχειρήσεων, καλά είναι και όσα έκανε και συνεχίζει να κάνει το κράτος με τα επιδόματα για εργαζομένους και ανέργους. Οι εξαθλιωμένοι, όμως, πρέπει να είναι η προτεραιότητα μιας σύγχρονης κοινωνίας. Τώρα που το κράτος πρόνοιας και η φυσική αλλά και ψυχική υγεία των πολιτών προέχουν.
Μέσα στις προσλήψεις που θα γίνουν σύντομα ή αργότερα, οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι ψυχολόγοι, οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες για βοήθεια στο σπίτι πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Δεν έχουμε ανάγκη άλλους δημόσιους υπαλλήλους για τα γραφεία. Εξάλλου το ψηφιακό κράτος προχωρά κανονικά, δεν χρειάζονται άνθρωποι να βάζουν σφραγίδες, έχουμε αρκετούς.
Χρειαζόμαστε μάχιμους λειτουργούς. Αυτούς που θα είναι μέρα-νύχτα όρθιοι, για να ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο. Όπως κάνουν αυτούς τους δύσκολους μήνες οι γιατροί και το υγειονομικό προσωπικό του ΕΣΥ. Αυτό το Δημόσιο είμαστε έτοιμοι να το πληρώσουμε όλοι, τώρα που είδαμε πόσο το έχουμε ανάγκη. Για αυτούς που γονάτισαν, το κράτος και η κοινωνία πρέπει να ανοίξουν μια μεγάλη αγκαλιά. Όχι με λόγια, αλλά με έργα. Πόρτα-πόρτα, σπίτι-σπίτι.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
