Είναι ώρα να το ξεκαθαρίσουμε.
Από την μια πλευρά υπάρχουνε πολλοί άνθρωποι σοβαροί και μετρημένοι. Είναι εκείνοι που έχουν κλειστεί ένα χρόνο στα σπίτια τους ενώ βλέπουν κατεβασμένα τα ρολά των επιχειρήσεων τους και τρέμουν από το φόβο ότι θα χαθούν οι κόποι μιας ζωής.
Κάποιοι έχουν ένα κομπόδεμα και συντηρούν αξιοπρεπώς την οικογένειά τους, κάποιοι άλλοι ,όμως, έχουν βρεθεί στον άσο. Και μιλώ για ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων που ήταν ετοιμόρροπες και για εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με τα επιδόματα τα οποία σε λίγο δεν θα υπάρχουν. Γι’αυτούς, η επόμενη μέρα είναι εφιάλτης. Γιατί δεν ξέρουν πότε και αν θα βρουν ξανά το μεροκάματό τους όπως παλιά.
Οι μέρες τους είναι αφόρητες και οι νύχτες ατελείωτες και ιδιαίτερα για όσους έχουν οικογένειες με μικρά παιδιά. Και όμως υπομένουν και τηρούν τα μέτρα υποδειγματικά. Και όταν χρειαστεί να βγουν από το σπίτι, το κάνουν μετά φόβου Θεού και πίστεως.
Αυτοί που είναι και οι περισσότεροι αξίζουν το σεβασμό μας και τις ευχαριστίες μας. Υπάρχει και μια άλλη μεγάλη κατηγορία πολιτών, οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί μέσα στην κρίση, δε λέω, υπέστησαν τις ψυχολογικές βλάβες του εγκλεισμού.
Όμως, στην οικονομική τους κατάσταση δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Αντίθετα, είχαν τη δυνατότητα να κάνουν αποταμίευση αφού δεν μπορούσαν να καταναλώνουν όπως πριν. Εκεί οφείλεται και η έκρηξη των αποταμιεύσεων στις τράπεζες που έχουν ξεπεράσει τα 20 δισεκατομμύρια.
Την επόμενη μέρα οι υπάλληλοι θα επιστρέψουν στα γραφεία τους με τον ίδιο σταθερό και μόνιμο μισθό τους. Ελπίζω αυτή τη φορά όλοι να σεβαστούν την μεγάλη εύνοια της τύχης .και να δείξουν τον καλύτερο τους εαυτό στην υπόλοιπη κοινωνία που θα τους χρειάζεται προκειμένου να σταθεί όρθια. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να φορτώσει κανείς στους κρατικούς υπαλλήλους την μετάδοση του κοροοϊού. Μπορεί να μην εργάζονται όπως θα μπορούσαν από το σπίτι τους, ωστόσο δε συμμετέχουν στο ατέλειωτο πάρτι του πήγαινε έλα. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που είναι μειοψηφική, ωστόσο αρκετά μεγάλη για να προκαλέσει την ζημιά, θύματα της οποίας είμαστε όλοι.
Δεν θα μπω στον πειρασμό να κάνω τον εύκολο διαχωρισμό για τους δήθεν αντιεξουσιαστές που συγκεντρώνονται κάθε τρεις και λίγο στις πλατείες και στους δρόμους και στους «καθωσπρέπει» αστούς που κλείνονται στα σπίτια τους και υφίστανται τις συνέπειες των διαφόρων διαδηλωτών. Πράγματι έκαναν μεγάλη ζημιά οι συγκεντρώσεις. Αρκεί να δει κανείς μια φωτογραφία και θα καταλάβει.
Φωνάζουν συνθήματα με τις μάσκες κατεβασμένες στο πηγούνι, χωρίς να τηρούν καμιά απόσταση ασφαλείας ο ένας από τον άλλον. Μετά επιστρέφουν στα σπίτια τους, βλέπουν τους ηλικιωμένους γονείς και παππούδες τους και έτσι ο κορωνοϊός σιγά-σιγά βρίσκει θέση σε κάθε ελληνική οικογένεια.
Στην ίδια κατηγορία με τους αδιάφορους ως προς την πανδημία διαδηλωτές είναι και οι καλοπερασάκηδες που δεν μπορούν να αντέξουν χωρίς να πάρουν μέρος σε ένα δυο πάρτι κάθε βδομάδα. Και αυτά τα πάρτι αυξάνονται και πληθύνονται. Μπορεί στη δημοσιότητα να κυριάρχησε το μπουζουξίδικο στην Λιοσίων που δούλευε κρυφά τη νύχτα, όμως δεκάδες σπίτια στην Αθήνα έχουν μετατραπεί σε μπαρ και εστιατόρια.
Και δεν είναι μόνο εικοσάρηδες που άντε, λέω τώρα, να τους δώσουμε δικαιολογία με το γνωστό επιχείρημα «πόσο να αντέξουν ακόμη τα παιδιά μέσα στο σπίτι». Μιλάμε για ανθρώπους όλων των ηλικιών. Άλλοι καλούν φίλους και παίζουν χαρτιά μέχρι τα ξημερώματα, άλλοι στήνουν πολυτελή δείπνα με διάσημους σεφ για να τους περιποιηθούν και άλλοι στήνουν γλέντια για να αντέξουν την πλήξη τους.
Eίναι οι ίδιοι άνθρωποι που με ευκολία πυροβολούν την Πολιτεία ότι δεν κατάφερε να ελέγξει την πανδημία. Και ενώ όλοι αυτοί έχουν παραβιάσει τα μέτρα, μετά το θέμα γίνεται πολιτικό. Για εκείνους που γλεντάνε στα ευρύχωρα σπίτια τους φταίνε οι αριστεροί που μαζεύονται στις πλατείες και για τους διαδηλωτές φταίει γενικώς και αορίστως το σύστημα και το κατεστημένο της δεξιάς .Και όταν θα έρθει η ώρα και για τους μεν και για τους δε να αναζητήσουν στην εντατική κρεβάτι που δεν θα υπάρχει, θα φταίει ο ...κακός μας ο καιρός .
Ένας τρόπος να μπει φρένο για να μην ζήσουμε σκηνές Ιταλίας έξω από τα νοσοκομεία θα ήταν να γίνει, όπως στη Γαλλία, ένα απόλυτο lockdown με δρακόντεια μέτρα για τρεις εβδομάδες προκειμένου να πάρουν ανάσα οι εντατικές. Αυτό υποστηρίζουν κάποιοι γιατροί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης .Ξέρουν,όμως, οι γιατροί αλλά και η κυβέρνηση πως πλέον όσο σκληρά μέτρα και να ανακοινωθούν, είναι αδύνατον να εφαρμοστούν. Αυξάνονται οι άνθρωποι που δεν συμμερίζονται πλέον τους περιορισμούς. Φαίνεται, άλλωστε, και στις δημοσκοπήσεις.
Τα μέτρα δεν έχουν την ίδια αποδοχή.
Και χωρίς την καθολική συναίνεση της κοινής γνώμης δεν επιτυγχάνεται αποτέλεσμα. Έτσι, επιλέχθηκε το άνοιγμα της χώρας βήμα βήμα με πολλαπλασιασμό των τεστ. Μένει να δούμε τα αποτελέσματα. Με αυτά τα δεδομένα πάντως η επιτάχυνση των εμβολιασμών, αν η Ευρώπη καταφέρει να εξασφαλίσει τις παρτίδες που απαιτούνται, μοιάζει να είναι η μόνη ελπίδα, ώστε να δούμε φως όχι το Πάσχα, όπως ελπίζαμε, αλλά έστω στα τέλη Μαΐου. Και μέχρι τότε ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
